Skansen w Kuligowie

Korzystając z posuchy tematycznej w naszej Arce chciałam opowiedzieć o naszej wycieczce w kolejne ciekawe miejsce, którym jest skansen wsi polskiej z przełomu XIX i XX wieku. Skansen znajduje się w malowniczej wsi Kuligów nad rzeką Bug w województwie mazowieckim, w powiecie wołomińskim, w gminie Dąbrówka. Zawiera zbiory wiejskich, drewnianych budynków i do tego oryginalnych. Skansen zaczął powstawać w latach 90 ubiegłego wieku. Wszystko, co dziś współtworzy to miejsce, wzięło się z potrzeby ekspozycji rodzinnych pamiątek właściciela pana Wojciecha Umanowskiego w celu zachowania od zapomnienia dorobku lokalnej kultury materialnej oraz przekazanie młodszym pokoleniom części prawdziwej wiejskiej przeszłości, będącej integralnym elementem historii i etnografii.

Z czasem skansen poszerzył się o wiele ciekawych obiektów, pozyskanych w trakcie prywatnych poszukiwań na terenach Mazowsza i Podlasia. Tym razem wybraliśmy się teraz, u schyłku lata aby zobaczyć czym różni się to miejsce od wiosny. Na pewno kwiatami ale i skansen pachnie inaczej. Może tli się w muzealnych ekspozycjach wspomnienie żniw i prac polowych jakie miały miejsce w czasach swojej użyteczności? Jest to skansen z otwartymi budynkami, do których można wejść i obejrzeć dawne narzędzia. Mnie to miejsce rozczula ponieważ wiele budynków jest bardzo podobnych do tych z mojego dzieciństwa, choć

urodziłam się dużo później. Widać postęp na wsiach szedł dużo wolniej niż by się wydawało, albo stworzone przedmioty i narzędzia użytkowe są tak trafione, że nie potrzeba było ich zmieniać?. W każdym razie pogoda wyjątkowo nam dopisała, było słonecznie i ciepło. W taką pogodę bardzo przyjemnie zwiedza się takie miejsca i oddaje się klimatowi. Na terenie skansenu  zobaczyć można translokowaną z Podlasia przydrożną kuźnię z 1898 roku, wiejską chatę z Kuligowa oraz dworek drobnoszlachecki z Podlasia. W spichlerzu przygotowane zostały ekspozycje związane z rzemiosłami, takimi jak garncarstwo i plecionkarstwo, a w stodole odnajdziemy  narzędzia rolnicze i  gospodarskie. Obora  przemieniona została w

miejsce ekspozycji kolejnych warsztatów: rymarskiego, tkackiego, powroźniczego i kołodzieja - stolarza. Odtworzono też dworską pralnię z maglem oraz wozownię. Pan Wojciech na tym nie poprzestaje - jego marzeniem jest prezentacja kolejnych dawnych rzemiosł i zawodów - szkutnictwa, rybołówstwa i pszczelarstwa. By obrany kierunek rozwoju skansenu był właściwie prowadzony, właściciel podejmuje współpracę ze specjalistami. Tyle z informacji, którą można samemu znaleźć w necie. Chciałabym napisać kilka słów od siebie. Byłam tu po raz kolejny i jeśli tylko nadarzy się okazja z przyjemnością tutaj powrócę. Wspaniałe miejsce do zadumy nad czasem minionym, refleksją nad tym że wcale nie trzeba mieć tak wszystkiego a prostota jest w cenie i zawsze modna. Jedynie czego mi tu brakowało to... (kto zgadnie?) oczywiście kur i piania koguta. Wiele budynków jest otwarta z bogatą ekspozycją, jest zapierająca dech w piersiach kuźnia i to chyba nawet działająca czego dowodem są liczne rzeźby nie tylko drewniane.

 

Po prawej stronie wspomniane już izby rzemieślnicze, do których można wejść i przyjrzeć się narzędziom. Przepięknych zdjęć w necie jest wiele z tego skansenu więc zachęcam do obejrzenia i wybrania się samemu. Ja oczywiście pokazuję to co mnie się najbardziej podobało. Jestem wielką miłośniczką drzwi i okien... tych starych. Są osoby, które nie mogą oprzeć się zajrzenia przez dziurkę od klucza ja nie mogę oprzeć się widokowi jaki jest z okna. 

 

 

 

Są również piękne obrazy i malowane przedmioty zebrane w jednej galerii ponieważ skansen otwarty jest na różne kulturowe wydarzenia malarstwa i teatralne.

Obejrzałam ale nic nie kupiłam. Najbliższa memu sercu jest sceneria naturalna. 

Czy usiadłam na ławeczce? Oczywiście, że tak. Obowiązkowo. Zawsze siadam i rozkoszuję się klimatem minionej epoki. 

Pozdrawiam wszystkich bardzo serdecznie

 :)