Skalniak i moja nowa miłość

Korzystając z wolego dnia (wczoraj) i dobrego samopoczucia wyskoczyłam na dwór już po 6 rano aby podziałać coś sensownego przed późniejszym skwarem. Wytrwałam do 10 z minutami. Upał... Ale jestem tak rozkochana w tej pogodzie, że nie przeszkadza mi to. Zawsze można dla ochłody porobić coś w domu. Dzięki gwałtownemu ociepleniu przypadającemu dodatkowo na kilka wolnych dni udało nam się ruszyć z różnymi pracami i co najważniejsze, doprowadzić do stanu, który można nazwać ,,ukończone". Przynajmniej w pierwszej fazie wizualizacji. Jednym z takich działań jest nowe miejsce zagospodarowane na rośliny.

Jest takie miejsce za domem, od strony południowej, które spędzało mi sen z powiek. I do tego jeszcze z oknem. Nic prócz chwastów nie dawało sobie tam rady. Dach opadający uniemożliwia podczas opadów deszczu na nawodnienie tego miejsca, a pokrzywy sobie radziły. Nic do nich nie mam, mają nawet swoje prywatne sektory ale tam niekoniecznie chciałam ich widzieć... z okna piwnicy ale jednak z okna. Posadziłam tam tawułki - wegetowały, aż żal było na nie patrzeć. Nie będę się tym razem rozpisywać więc powiem, że w tym roku mnie olśniło i korzystając z jakiegoś ładnego kwietniowego weekendu raz dwa z pierworodnym usypaliśmy skalniak. Jak widać na zdjęciu jest to teren z warzywnikiem i miejsca tam za dużo nie ma. Na równo z dolną partią kamieni kończy się zadaszenie terenu. Pozostawiłam tam kilka roślin a na reszcie terenu nawet bez przekopywania wrzuciliśmy nadmiar  kompostu,  przysypaliśmy  go  ziemią,  ułożyliśmy  kamienie i gotowe. 

Zainspirowała mnie pewna osoba, dzięki której z wiosną wpadłam własnie na pomysł, że na tym skalniaku, posadzę cebule krokusów i one pięknie mi zakwitną. Jest tu patelnia w dodatku sucho, ale na przedwiośniu powinno być im dobrze. W dodatku jako strona południowa to powinny ładnie, i  wcześnie zakwitnąć i przywoływać wiosnę. Podłoże na skalniaku miało się maserować (przetwarzać) i poczekać spokojnie do jesieni na cebule ale pojechałam na bazarek... a tam... coś do mnie macha i uśmiecha się ze stoiska z roślinami. Spojrzałam i amor trafił. Czyż one nie są cudne? Nazywają się Słonecznicą (ang. Delosperma). To bylina, ogólnie potrafi przezimować w gruncie ale trzeba ją okryć najlepiej gałązkami iglastymi. Kocha słońce. Pani dopytywała się wręcz czy mam na pewno miejsce słoneczne. Słonecznica kocha suche patelnie. To miejsce jest wręcz dla niej stworzone. Nie wiem tylko czy ziemia nie będzie za ciężka, obserwuję ją. Przepięknie otwiera kwiaty do słońca, kiedy go nie ma chowa szczelnie zamykając środek kwiatu. 

Po prostu zakochałam się w kwiatach, w mięsistych liściach, we wszystkim. Odkryłam w internecie, że ma różne kolory kwiatów i mam nadzieję, że uda mi się poszerzyć kolekcję. Na razie poczekamy jak poradzi sobie z zimą u mnie. Zdjęcie z fioletowymi kwiatami jest już fotką archiwalną, pobyły raptem jeden dzień ze słońcem do południa bo potem się zachmurzyło i następnego dnia wraz z kolejnymi upałami już wyfrunęły do mniej nagrzanego  miejsca bo liście klapły. Za to Słonecznicy jest wybornie i widać jak się wręcz pławi w promieniach słońca i w nagrzanym do nieprzyzwoitości powietrzu.

Dzisiaj z moją nową miłością pozdrawiam wszystkich zaglądających i czytających mój blog :) 

Życzę relaksu oraz miłej i odprężającej pracy w ogrodach i ogródeczkach

 :D