Płynie czas a z nim lata życia- pożegnanie

Takie małe dyńki zebraliśmy jak ta na zdjęciu a mnie się tak bardzo spodobały, że postanowiłam zebrać z nich nasiona. To taka namiastka nieudanego sezonu, ale życie trwa dalej i nie ma co się oglądać na minione i skupić się na tym co przed nami. Przeżywamy większe i mniejsze tragedie w domowych zaciszach a pory roku mijają niewzruszenie jedne za drugimi i kiedy nadejdzie wiosna będzie chciało się coś wysiać. Może nawet wspomni się te małe dynie, które sprawiły nam niespodziewanie wiele radości bo ze względu na swoją małą wielkość można było z nich wiele zrobić. I ugotować, i ufaszerować, i zrobić cipsy.  Zdjęcie powstało z tego co stoi na parapecie w kuchni i z natchnienia luźnej myśli bądź nostalgii za latem.

Mój gwałtowny pęd grudniowy został ostro wybity z rytmu przez odejście mojej ukochanej Suni (6.12). Już od kilku tygodni czuła się coraz słabiej a to co gasiło jej światełko pogłębiało się z tygodnia na tydzień a potem z dnia na dzień w jej ruchach, energii, apetycie. W ostatnie dni była przez nas noszona do miski i w sumie przede wszystkim to piła. Nie uskarżała się na ból jedynie na niemoc ciała. W końcu osiągnęła piękny wiek 22 lat (ludzkich). Nieprzespane noce, ponieważ nasłuchiwałam czy nie zaszczeka, bo do końca lepiej jej było w budzie, gdzie miała więcej świeżego powietrza. Zastanawiałam się czy na te ostatnie dni nie wziąć jej jednak do domu aby odeszła jako pies domowy, jakim była przez większość swojego życia mieszkając w mieście, ale ona jako pies mocno stróżujący preferowała budę i prawie do ostatnich dni starała się być tym stróżem. Każdej nocy spałam delikatnie i na każde szczęknięcie psów budziłam się czy to nie jej. Postanowiłam sobie, że tak jak ona, kiedy tylko się ją zawołało to przybiegała tak i ja, za każdym razem, kiedy nas zawoła, przyjdę. I dobrze zrobiłam bo często coś jej się przytrafiło i potrzebowała pomocy. I rzeczywiście wołała na nas, wiedziała. Miałam o niej nie pisać, ot tylko kilka słów... Jest w moim sercu i mam nadzieję, że zawsze uda mi się przywołać jej postać, przypomnieć sobie jej sierść w dotyku, jej zapach i że będzie ona zawsze ze mną nawet jeśli nie mogę jej już zobaczyć, to kiedyś się spotkamy i przybiegnie do mnie radosna, młoda i piękna i znów pójdziemy na spacer. 

Pogoda taka sobie, drzewa łyse, nawet dębusie, niezauważalnie przeze mnie, zrzuciły większość liści. Dobrze, że wcześniej kupiłam materiał i tak leży, spogląda na mnie, ja na niego i tak tli się ten zapał sprzed tygodnia. Pocieszamy się goframi. Są to moje pierwsze w życiu gofry. Tym daleko do ideału gofra ale najważniejsze to zacząć, skład, proporcje doszlifuje się w kolejnych próbach aż dojdziemy do perfekcji.  Nasze pierwsze, niewyrośnięte ale smaczne. Przepis zaczerpnięty z mojego ulubionego bloga kulinarnego Proste Potrawy i gdybym to nie ja pokiełbasiła sposób przygotowania to na bank byłby świetne. 

W imię pamięci mojej ukochanej i wiernej Suni wziętej ze schroniska mam do Was ogromną prośbę o wejście na podane dwa linki po prawej stronie: karmię psy  i do zielonej miski, i kliknięcie tam w odpowiednie miejsce aby nakarmić zwierzęta ze schroniska. Bardzo dziękujemy :)

Pozdrawiam wszystkich odwiedzających :)

Tematy o mojej Suni Kocham ją , Jak pies z kotem