Rozterki, sad i nowy mieszkaniec

Czy mieszkamy na wsi czy w mieście, doświadczamy dobrych i złych rzeczy. Jedno bez drugiego nie mogłoby istnieć, bo nie umielibyśmy ich rozróżniać. Może te złe mogłyby przybierać bardziej łagodne postacie aby mniej smutku i goryczy odczuwać. Opierając się na moich własnych życiowych doświadczeniach mogę napisać, że więcej tej huśtawy różnych zdarzeń doświadczam na wsi. W mieście miałam iście sielankowe życie. Nigdzie nie doświadczyłam tylu smutku przez straty zwierząt (Kacperek żyje) i rozczarowań. Może dlatego, że ruszyliśmy na tę wieś niczym ,,z motyką na słońce" (mindless) Samo osiedlenie się w domku jednorodzinnym wśród gołych pól zakrawało na jakiś żart u rodowitego mieszkańca bloku i wszelkich wygód osiedlowych, a co dopiero przerobienie działki na wiejską zagrodę i ściągnięcie zwierząt wiejskich. Człek się na stara, na robi a potem przyjdzie lis, albo pies albo choroba jakaś i tylko kłopoty i kłopoty i jedne troski za drugimi. Moja śp. Babcia zawsze kiwała głową i mówiła mi ,,i po co ci to?" Zawsze odpowiadałam jej ze śmiechem ,,ojej Babciu..." i roztaczałam uroki swojej miejskiej fantazji i na głos snułam plany uzbrojona w ekologiczne ideały, które zrodziły się w mojej głowie nie wiedzieć skąd i gdzie ale za pewne podczas pobytu na wsi u tejże Babci i podczas różnych prac z nią w jej obejściu. Dziś gdyby się zapytała, odpowiedziałabym  - nie wiem.

Wczoraj stanęłam na podjeździe i omiotłam wzrokiem działkę i zastanawiałam się, czy rzeczywiście jest warta tej całej ,,huśtawy różnych splotów zdarzeń" Jak długo będę tu jeszcze tkwić i udawać kogoś kim nie jestem? Gdybyśmy nigdy tu nie zamieszkali to nigdy bym nie poczuła bólu po stracie całego stada kur, które mieliśmy już od kilku ładnych lat, ostatni majowy weekend minął by mi na jakimś wypadzie do ogrodu botanicznego, parku czy nawet na wieś do rodziny, a nie na poszukiwaniu weterynarza i ratowaniu własnego koziołka.  A nawet gdybyśmy tutaj byli ale bez tych zwierząt to po prostu kosiłabym sobie trawę, przycinała róże i może poleżała na hamaku? Zorganizowała z sąsiadami grilla? Czasami zastanawiam się po co mi ten sad i warzywnik... ale idąc tak dalej myślami, to po co mi ta przestrzeń, działka, trawnik, róże i dom... Wpadłam z tą ekologią jak przysłowiowa śliwka w kompot. A jak już o kompocie to popijając go w weekend z własnych mirabelek i patrząc na kwiaty w sadzie poczułam siłę natury - znów zatoczyła pełne koło, na nowo obudzona po zimowym odpoczynku, kwitnie i będzie rodzić owoce, aby kolejne koło istnienia tej planety zatoczyć. I ja jestem jej częścią. Ja... ludzik z tak śmiesznym czasem życia podług istnienia przyrody, a tak ważnym dla  niej. Stałam w sadzie i nasłuchiwałam brzęczenia owadów. Przyleciały tutaj do kwiatów drzew owocowych, które to my posadziliśmy. Było tak rojno, że gdyby mieć zamknięte oczy można by pomyśleć, że ul stoi gdzieś obok tak dużo było owadów. I to jest dobre. 

Nie wiem Babciu po co mi to i dlaczego to ciągnę ale jakoś tak ciągnie się to samo...  Jeszcze przed ostatnimi zdarzeniami z Kacperkiem, pod koniec kwietnia przybył do nas nowy mieszkaniec. Pomyślałam sobie, że jest to dobry czas na opowiedzenie o nim. Jest z rasy dużej, nie pamiętam w tej chwili jak ona się nazywa. Odkupiłam go od sąsiada bo miał już umówioną randkę w ciemno z garnkiem. Mimo swej wielkości jest niesamowicie łagodny i spokojny oraz opiekuńczy. Będąc w kurniku zatroszczył się o jaja, kiedy kwoka zeszła z nich. Dobrze, że mąż to zauważył i go zgonił bo mogłoby się to źle skończyć dla jaj. Żadnego nie zgniótł. 

Dzięki kwietniowemu chłodu forsycje nadal kwitną. Nigdy jeszcze nie żółciły się tak długo. 

Dziękuję Wam za tak mocne wsparcie duchowe, bardzo je potrzebuję...