Bardzo Wam dziękuję

Zadumałam się Kochani nad waszymi komentarzami w poprzednim poście. Przyznam się, że znów interpretacja i odbiór mojego posta, mnie zaskoczyła poniekąd. Poniekąd, bo w jakiś sposób już się do tego przyzwyczaiłam, gdyż co i róż w świecie netowym zahaczałam o wątek mojego mieszkania na wsi a tęsknoty za miastem. Poprzedni post był swego rodzaju podsumowaniem, uchwyceniem pewnej myśli, nawet może i rozczarowania? Wspomnienie rozmów z Babcią... Myśli zapisane słowami. Bardzo Wam dziękuję, za te wszystkie słowa, bo świadczą o tym, że polubiliście mnie, tak jak ja polubiłam Was i stanowimy pewną część bliskich znajomych, może nawet i przyjaciół i staramy się siebie nawzajem wspierać, pomagać sobie, pocieszać. To jest przepiękne, bo przecież się nie widzimy, nie znamy... to piękna wieź, zażyłość, przyjaźń na poziomie duchowym. Mnie osobiście to zawsze wzrusza i może właśnie dlatego jestem w necie. Bardzo Wam dziękuję za tę netową przyjaźń.

Mogłabym przejść po tym do kolejnego wątku, ale czuję się w obowiązku chociaż trochę naświetlić Wam sprawę... Jestem miłośniczką natury, kocham przyrodę i odnajduję ją wszędzie i w każdej możliwej postaci. W mieście będzie to rząd żywopłotu z kłócącymi się wróblami, spacer po działkach ogrodniczych, zimą siedzenie na ławce w parku i patrzenie się na ludzi spacerujących. Kot przemykający tuż pod oknami piwnicy bloku.  To miasto zaszczepiło we mnie zainteresowanie a w końcu pasję na temat psich ras, które miałam okazję oglądać i podziwiać. Nigdzie na blogu nie znajdziecie słowa, że to miejsce mi odpowiada, że je lubię itd. Na blogu opisuję moją miłość do przyrody. Na szczęście nie żyję w świecie totalnej zagłady natury na planecie Ziemia i ta natura jest wszędzie, dzięki czemu istnieję i mam się czym cieszyć. Jestem mieszczuchem, tęsknię za życiem w mieście, doskonale się w nim odnajduję a kiedy jestem w nim automatycznie ładuję akumulatory i odżywam, czego nie udaje mi się zrobić tutaj na wsi. Jestem mieszczuchem doskonale odnajdującym się w betonowej dżungli, w hałasie, chaosie miejskiego życia, lubiącego wpaść do parku, ogrodu botanicznego czy wybrać się na wycieczkę poza miasto w wiejskie plenery ale wrócić do zgiełku miejskiego. Dlaczego tu mieszkam? Na to pytanie nie mogę Wam odpowiedzieć, ale skoro tu jestem to po prostu obserwuję panującą tu przyrodę, eksperymentuję w uprawach, hodowlach a przede wszystkim w życiu tutaj, ale to nie jest moje miejsce. Może gdybym wywodziła się z innego miejsca byłoby inaczej? Lepiej znosiłabym porażki i smutne zdarzenia jakie tutaj mają miejsce? Był czas w moim życiu, że chciałam zamieszkać na wsi i zintegrować się z nią. Za pewne pod wpływem spędzania czasu na wsi u Babci. I być może jakaś cząstka z tej wsi zakorzeniała się we mnie? Dzięki tej cząstce jestem w stanie tu mieszkać, żyć i działać. I wydaje mi się że dzięki naturalnemu pędowi, jaki wykształcił się w mojej osobowości, na działce tak wiele się dzieje, tyle się pojawia, bo zwyczajnie potrzebuję tego na co dzień. Nie umiem rozkoszować się siedzeniem na tarasie przy herbacie, nie umiem leżeć na trawie i patrzeć w niebo. Obserwuję je przystając jedynie i może czasami udaje mi się zatrzymać na ciut dłużej, jeśli przypomnę sobie o kociej terapii. Takie spowolnienie i wolniejszy tryb życia mnie nudzi... nie umiem. 
Ale bardzo Wam dziękuję, za troskę, wsparcie i za to, że jesteście :) Moc serdeczności Wam przesyłam.

,,Mały pacjent" czuje się coraz lepiej, wczoraj nawet zaproponował zabawę. Może to jeszcze nie to, ale można było w jego ruchach dopatrzeć się koziego brykania a przynajmniej chęci brykania.