Po prostu jestem

Kiedy tutaj przyjechaliśmy, nasza działka była równo skoszoną dziką łąką pełną owadów i malutkich jaszczurek. Z braku systematyczności i odległości do niej, raz dwa trawy porosły do pasa. Brak drzew i rosnące samosiejkowe brzózki, olchy i wierzby z wolna zaczęły górować nad tym naturalnym terenem kołysanym przez podmuch wiatru. Słuchając świerszczy i innych owadów, z nutą tęsknoty zastanawiałam się, kiedy i za ile lat byłyby wstanie osiedlić się na tym terenie ptaki? Ile czasu potrzebują najpospolitsze drzewa do osiągnięcia wymagających przez nich wysokości, wielkości, masywności? 

Nie marzyłam... nie roztaczałam swych wizji, po prostu byłam. Byłam w tym miejscu, o tym czasie i obserwowałam... Przyglądałam się mieszkańcom tego terenu i słuchałam tak zwanych odgłosów przyrody. Dla mieszczucha żyjącego na co dzień w hałasie wielkiej metropolii miejsce to było relaksem i odprężeniem, jeśli tylko pozwalała na to jego własna, wewnętrzna natura. Po prostu byłam...

Budowa domu znacznie zniszczyła działkę, tworząc koleiny, rozjeżdżając i niszcząc pod kołami maszyn florę i wypłaszając (chase) rdzenną faunę. Tak jak mąż przyglądał się wznoszącemu się ku chmurom naszemu, przyszłemu domowi, tak ja z ogromną fascynacją obserwowałam jak przyroda z mozołem ,,tuszuje" negatywną działalność człowiek. Opornie jej szło z terenem zniszczonym betonem ale myślę, że z czasem i to by zniknęło i pewnie zniknie, na razie zostało okryte grubą warstwą trawy z ziemią, Przenosiliśmy po prostu całe kawały ,,trawnika" i na gęsto niczym płytki podłogowe, układaliśmy jedno przy drugim, mocno podlewając, póki się nie przyjęło, nie połączyło w jedną, zwartą całość. Dziś normalnie ten teren kosimy i tylko musimy pamiętać, że nic na nim nie posadzimy, wymagającego głębokiego systemu korzeniowego. To jest między innymi ten teren od płotku do krawędzi zdjęcia, długi pas ciągnący się poza kadr zdjęcia, po którym chodzą kury i stoi taczka, bo długi majowy weekend minął mi na pieleniu rabat.

Obecnie prócz różnych kwitnących roślin, rosną i drzewa. Głównie wspomniane już brzozy, olchy i wierzby, kilka iglaków. I mogę powiedzieć, że mam ptaki. Któregoś dnia z wieczora obserwowałam wróbelki, które szykowały się do spoczynku w ogromnym krzaku, starej odmiany róży, szeroko rozrastającej się na wszystkie strony i z lekka oplatającej drzewko wiśniowe. Ten gąszcz upatrzyły sobie właśnie wróbelki na nocną siedzibę. Inne mieszkają pod naszym dachem, jeszcze inne tłoczą się w gęsto porośniętym chmielu, wspinającym się na drzewa rosnące tuż za ogrodzeniem. Wieczorem, kiedy dzień idzie spać, słyszę ptaki. Zawsze je słyszałam, ale wiedziałam, że mieszkają gdzieś po sąsiedzku, zajmują drzewa i krzewy zza siatki, bądź z braku drzew u nas, mieszkają na granicy z naszym polem. Dziś słysząc ptaki wiem, że one mieszkają razem ze mną na działce. Wychodząc po zmroku na taras albo balkon mam świadomość, że tuż obok, jakieś półtora metra ode mnie, tuż nad moją głową znajduje się gniazdo jakiegoś ptaka. Stoję tak blisko, na pewno mnie czują i słyszą ale mogą spać spokojnie bo nic złego im się nie stanie. W takiej chwili czuję się zespolona z tą planetą, więcej, czuję się częścią tej natury. Jest to dla mnie ogromny zaszczyt wręcz  splendor, że dzikie ptaki nie boją się mieszkać tak blisko mnie. 

 

 

Jak sięgnę pamięcią, ptaki zawsze towarzyszyły mojej osobie, jeśli nie pod postacią papug i kanarków, to srok zamieszkujących mały, miejski ogródeczek po sikory, którym gdziekolwiek bym nie mieszkała wywieszam słoninkę a one do niej zawsze trafiają. Moja działka to teren dla ptaków a kwiaty są tylko jego dodatkiem. Przez te dziesięć lat bardzo zmieniła się nasza działka, nie zmieniło się jedno - po prostu jestem ... w tym miejscu, o tym czasie i obserwuję... Przyglądam się mieszkańcom tego terenu i słucham tak zwanych odgłosów przyrody.