Czas mija na pieleniu...

Tekst napisany 8 maja w niedzielę. Liczyłam, że uda mi się zrobić jakieś zdjęcia, albo coś jeszcze dopiszę, ale nie ma kiedy. Po deszczach wszystko bujnie ruszyło w górę - chwasty też, więc pielę... pielę... i pielę i końca tego nie widać. W takich chwilach zastanawiam się po co mi tyle rabat. Mniej rabat = mniej pielenia. Ale nic to... Pielenie wzmacnia ducha ogrodnictwa i na pewno usprawnia mięśnie dłoni i palców, które dla pani zbliżającej się do pięćdziesiątki na pewno się przyda. Dużo? Moja Babcia dożyła 96 lat, w wieku 70 lat jeździła do kościoła na rowerze. I wiecie co, ja w ogóle tej zbliżającej się ,,5 z przodu" wcale nie odczuwam. Czuję się rześko, lekko a przede wszystkim młodo.  - to taka jakaś myśl się zakręciła o poranku, po przeczytaniu pewnego wpisu pod poprzednim postem, który spowodował lawinę myśli w mej głowie.

Ale lunęło!!! W moich stronach o takiej nagłej i obfitej ulewie mówi się urwanie chmury. Dojrzałam z okna jak niebo przybiera groźną minę i nim zbiegłam na dół, wskoczyłam w kalosze w drzwiach przywitała mnie ściana deszczu. Biegiem po kurtkę z kapturem i po Kacperka. W między czasie wydarłam się do syna, żeby szedł szybko bo ,,leje i kozy" . Melcia nie lubi moknąć ale dziś była za domem, gdzie specjalnie dla niej nie kosimy trawy i hodujemy mlecz i mogła się skryć za ścianą domu, więc tam teoretycznie mniej padało. Kacperek stał cierpliwie i czekał. Nawet nie chciało mu się bawić, tylko pognaliśmy jak strzała na ile dało jego zdrowie do szopki. Nie kłócił się z wejściem... taki grzeczny :)

Lunęło i przestało, ale nim zebrałam się w sobie aby wyjść i popielić, bo to idealny czas po takim deszczu bo ziemia gliniasta jest jak plastelina i chwasty wspaniale z niej wychodzą, to rozpadało się na nowo. Jakby mi niebo chciało powiedzieć ,,gdzie idziesz kobieto, siądź na d... i odpocznij". Siąść, może nie siadłam ale postałam sobie w oknie i poobserwowałam dzikie ptaki, które gdy tylko ucichł deszcz przyleciały do sąsiada na kolacje. Między innymi i ,,nasze" wróbelki. Pisałam, że są takie grubiutkie? Od razu widać, które są ,,nasze" a które gościnnie. Mając dwie stołówki... w sumie to trzy, licząc sąsiada dalszego i w zasięgu przeróżne jedzenie dla wiejskiego drobiu. Dzisiaj przyleciał pan sójek. Stałam i obserwując go, pomyślałam sobie jakie te ptaki są mądre i co za tym idzie - rozwijają się. Wiedzą, że mogą przylecieć na podwórze, wiedzą kiedy i które, bo przecież kot, bo przecież pies... a może złośliwy kogut, kura czy gęś je przegoni? Przylatują i jedzą. Pan sójek zachowywał się jakby był w dobrze sobie znanym miejscu. I znów leje...
Opisywałam kiedyś, że idę specjalnie w jedno miejsce, z porośniętymi gęsto krzakami głogu, gdzie o zachodzi słońca można posłuchać stado wróbli kłócące się o miejscówkę a może przekrzykujące się w opowieściach o minionym dniu. Niedawno odkryłam, że na naszej działce też mamy takie miejsce. Porosła czeremcha i osiedliły się w niej właśnie wróbelki. Wyłapałam je podczas pewnego spaceru ku zachodowi słońca. Tak jak tam tak i tu kłócąc się zawzięcie zwróciły mą uwagę. Uwielbiam ptaki...
Ach! Nie pisałam... mój dom piszczy, może nie dom co dach. Wylęgły się pierwsze pisklaki, szpaków. I piłują dzioby przez cały dzień. Obsr...ny tynk ale wcale mi to nie przeszkadza. Byleby żadne z pociech nie wyleciało z gniazda jak w zeszłym roku. Mąż próbował jakoś bidę dokarmiać ale nie udało nam się, brak doświadczenia w tym temacie. 

Kacperek czuje się już dobrze i bardzo dziękuje za trzymanie kciuków, za pozytywne myśli. Jego przyjaciel Reksio również się nim opiekował i często zaglądał do niego jak się czuje. My się cieszymy, że wtedy nie było z nim Reksia bo pewnie, nie przeżył by tego spotkania. A Reksio ma już za sobą jedną operację, bo został zaatakowany przez psa i cudem uszedł z życiem.