Krokusy

Uwielbiam krokusy... Nie tylko za to, że kwitną wczesną wiosną i miło kojarzą się komuś, kto tych pierwszych oznak końca zimy wypatruje z utęsknieniem. Uwielbiam je za nie same. Za to, że rosną w kępach i jeśli gdzieś się pokażą to od razu konkretnie i tak efektownie. Ale przede wszystkim uwielbiam je dlatego, że kojarzą mi się z brzęczeniem pierwszych, ledwo co przebudzonych owadów. W edukacji wczesnoszkolnej wiele mówi się o pierwszych  kwiatach,  o  ich  wyglądzie, o ich nazwie, nawet o tym, że są silne i dają sobie  radę  z zimnem, ale rzadko kiedy mówi  się,  że   te  pierwsze  kwiaty  są  nie dla naszego wzroku i cieszenia naszych ogrodniczych dusz, ale dla owadów. 

To one po zimowym śnie są głodne i chcą coś zjeść. To raczej ogrodnicy czy pasjonaci kwiatów i przyrody zostali stworzeni aby poszerzać miejsca kwitnienia roślin ku ogólnemu pożytkowi, niż na odwrót. To jak niekończący się spór co było pierwsze... tym razem sprawa jest chyba jasna, że najpierw były kwiaty a potem ogrodnicy. Pamiętam, pierwszej wiosny, kiedy zrobiłam wiosenną rabatę, która jest do tej pory, ustawiona na wprost wjazdu aby już od bramy poprawiała mi samopoczucie. Na niej posadziłam właśnie krokusy, bo akurat te cebule wpadły mi w ręce. Nigdy nie zapomnę głośnego brzęczenia już na przedwiośniu, kiedy kwitły. Jeszcze dobrze nie doszło się do tej wiosennej rabaty a brzęczenie było słychać. Na całej działce była jeszcze senna cisza a tam całkowite przebudzenie. Byłam zafascynowana tym widokiem. Uwielbiałam siadać niedaleko wiosennej rabaty i słuchać, i przyglądać się latającym w te i we wte przeróżnym owadom. I rozpierała mnie duma, że mam swój pozytywny wkład w ich życie. Na tamten czas nigdzie w okolicy nie było krokusów. Wszędzie były pola albo nieużytki a w ogrodach iglaki albo podwórka do zabawy dla dzieci. Do tej pory mało jest ogródków z krokusami. Dlatego może nawet niech ten post będzie swego rodzaju zachętą do posadzenia ich, nawet w jakimś zakamarku ogrodu, pod iglakiem  właśnie dla naszych małych sprzymierzeńców, one na pewno je znajdą.

W tym roku przedwiośnie było ciepłe i długie dzięki czemu mogłam się nimi nacieszyć. Do tej pory nawet jeszcze kwitną. W zeszłym roku, tak jak zresztą sprawdziłam w archiwum bloga, przedwiośnie było zimne a sama wiosna za krótka i zbyt ciepła aby mogły pobyć, raz dwa przekwitły, robiąc miejsce późniejszym kwiatom. Z tego co pamiętam, to przynajmniej tutaj u mnie, w sumie zaraz po zimie nadeszło lato. Dlatego może w tym roku tak bardzo się nimi zachwycam.

I kończy nam się marzec... a dopiero co witaliśmy nowy roczek, nie mogliśmy doczekać się wiosny... Ach czasie!  Czasie zwolnij... :)

Miłego dnia życzę Wszystkim odwiedzającym i bardzo dziękuję, że zaglądacie :)