Wiosenne poruszenie w lesie

Mamy marzec, mamy weekend i może nie zaczął się słonecznie i czuć chłodek to najwspanialsze jest to, że nie ma śniegu!. Korzystając z wolnego dnia postanowiłam spędzić go na świeżym powietrzu. Pomysłów było i jest na weekend wiele, ale stojąc na działce i układając w głowie najprostszy z możliwych plan prac ogrodowych usłyszałam charakterystyczny - metaliczny turkot  ostrzenia sobie dzioba przez dzięcioła.

-Ho ho! - Pomyślałam sobie - Już coś się zaczyna dziać w przyrodzie. 

Pamiętam jak za pierwszym razem ten dźwięk mnie zaskoczył a odkrycie jego źródła - zdumiało. W sumie gdzieś bądź czymś ten dziób trzeba sobie ostrzyć i miło wiedzieć, że jednak ta ludzka cywilizacja znajduje zastosowanie i w przyrodzie, wtapiając się w jego naturalne życie w sposób pozytywny. W każdym razie idąc na przekór powiedzeniu ,,jedna jaskółka wiosny nie czyni" słysząc dziarskie ostrzenie dzioba dzięcioła postanowiłam odwiedzić las i zobaczyć co się w nim dzieje.

W porównaniu z odgłosami dochodzącymi z różnych gospodarstw, szczególnie takich jak: szczekanie psów i pianie kogutów, las w pierwszej chwili wydaje się milczący i cichy. Można powiedzieć, że ta leśna cisza mnie ogłusza. Dopiero po dobrej chwili umysł dostraja się do nowego miejsca, innego odbioru i zaczynają dochodzić delikatne ptasie dźwięki. Jak by w moim mózgu otwierały się zupełnie inne płaty zmysłowe. W brzozowym zagajniku po raz pierwszy ujrzałam stado młodych dzięciołów, zawsze widuję je pojedynczo. Dziś można powiedzieć, że była ich chmara. Z trudem je rozpoznałam z pewnej odległości. Spotkanie było tak nagłe dla obu stron, że ptaki poderwały się i po krótkiej obserwacji mej osoby, odleciały. Chwila była jednak na tyle wystarczająca, że udało mi się je rozpoznać. 

- Zdrowy to las, w którym jest tyle dzięciołów. - Pomyślałam.

 

Stojąc i dostrajając swoje uszy do leśnej ciszy zaczęłam coraz wyraźniej słyszeć ptasie trele. Przeleciało nad głową coś skrzeczącego, ale nie była to sroka. Co i rusz wydawało mi się, że jestem sama dopóki niedaleko mnie nie podrywały się spłoszone ptaki. Latały stadami. To zapamiętam z dzisiejszego, marcowego spaceru, że ptaki zebrane były w gromady. Po raz kolejny ubolewałam, że nie mam odpowiedniego aparatu aby zrobić im zdjęcia, bo widziałam wiele nieznanych mi gatunków, wiele goszczących jedynie w tym lesie. Nim weszłam dobrze w las miałam okazję posłuchać różnorodnego ptasiego koncertu. I nie były to przekrzykiwania czy nawoływania. Ptaki śpiewały. Wyróżniłam z licznych treli i świergotów śpiew skowronka. Oczarowana tymi pięknymi dźwiękami nagle stanęłam przed młodziutkim dzięciołem stukającym w nadłamane drzewko tuż przed moimi oczami. Zamarłam. Był tak piękny, dla mnie mieszczucha wręcz egzotyczny, że bałam się poruszyć aby go nie spłoszyć i móc napawać się jego widokiem jak najdłużej.

Mimo tych treli, świergotów, pogwizdów, tukań czuje się jeszcze jak las śpi. Śpi ściółka leśna. Chociaż pewnie pod warstwą liści już coś się dzieje, niezauważalnego dla ludzkiego oka. Mrowiska jeszcze ,,zamknięte".  Jedynie wokół śpiących jeszcze drzew ptaki radośnie akcentują swoje wiosenne poruszenie. Dzięcioły ostrzą dzioby i już przystępują do poważniejszych wiosennych prac leśnych.
Nad stawem również cisza. Przybyło wody. Rozlewiska utworzyły zakola formułując ciekawe półwyspy, które ja w dzieciństwie chętnie bym zagospodarowała na poczet miejsca do zabawy. Stałam i patrzyłam wyobrażając sobie siebie i siostrę tutaj kilkadziesiąt lat temu. Dziś nie do wyobrażenia aby dzieci bawiły się same w tak niebezpiecznym miejscu. Pomyślałam sobie, że przyjdę tutaj z Miśkami aby mogły poznać chociaż kawałek mojego beztroskiego dzieciństwa pod moim czujnym okiem.

Bardzo dziękuję za tak liczne odwiedzanie mojego blogu :)