Ja i mój druh

Kilka lat temu miejsce to nazwałam ,,granicą dwóch światów" i niewiele się zmieniło od tamtego czasu. Domów przybywa tu mało, może dlatego, że wszędzie daleko. Sklepów nie ma, komunikacji nie ma pod nosem. Zdecydowanie deweloperzy wybierają bliskość stacji kolejowych lub tras autobusowych. W sumie to logiczne. Wokoło mnie nieużytki i pastwiska, nawet nie łąki. Swego czasu naiwnie myślałam, że znajdę piękne obszary z kolorowym, polnym kwieciem... i się ogromnie rozczarowałam. Za moim osiedlowym ogrodzeniem była dzika łąka i tam kwiecia było mnóstwo. Wyprowadziłam się na prowincję wielkiej metropolii i łąk brak. Cóż za paradoks życia... Gdzieniegdzie pracuje traktor, gdzieniegdzie ktoś coś sieje, gdzieniegdzie można poczuć się jak na prawdziwej wsi. Dookoła mnie ugory... ogromna strata terenu. Cieszą się z tego sarny, kozły i zające, nie wspominając o bażantach. A mnie się marzą piękne łany zbóż... i ta piękna, polska wieś.

Bez względu na to co rośnie wokoło i czy to jest urocza zabudowana podmiejska, miejska czy ,,jak okiem sięgnąć" pasma nieużytków, to niebo zawsze jest piękne i zachwycające.

Nie wiem jak bardzo czas by mi się kurczył a robota ,,w rękach paliła" zawsze znajduję czas aby spojrzeć, zerknąć, czy chociaż ,,rzucić okiem" w kierunku nieba. Natura ogólnie mnie zachwyca ale niebo fascynuje.

Płynące leniwie chmury potrafią zatrzymać mnie w pracy, oderwać a nawet sprawić, że przez chwilę zapomnę o wszystkim. Stoję, patrzę i zachwycam się. Innym znów razem, pracując zażarcie i zerkając tylko ukradkiem w niebo, mam wrażenie, jakby ono przyglądało się mi... 

Nieraz większa lub mniejsza chmurka zatrzyma się nade mną i spogląda na mnie ciekawie, lub z politowaniem... i odpływa dalej, aby znów gdzieś, przy kimś się zatrzymać.

- Czyż to nie piękny widok? - Zadaję sobie to pytanie, za każdym razem gdy przyłapię samą siebie na skradzionej chwili patrzenia w niebo, zachwycania się i wręcz ,,pożerania oczami" podniebnego obrazu, stworzonego przez samą Matkę Naturę. Jak bym chciała sama siebie rozgrzeszyć... Tyle pracy, tak mało czasu... A ja go marnuję na patrzenie się w niebo. 

- Nie! To nie jest marnowanie czasu. - Słyszę głos dochodzący gdzieś z głębi mnie. A może to szepcze mi do ucha przepływająca chmurka? Może wiatr szumiący w konarach drzew? Pączek budzący się wraz z wiosennymi, promieniami słonecznymi i tak jak ja wpatrujący się w ten piękny, magiczny obraz? A może przelatująca pszczoła albo motyl z gracją poruszający skrzydłami i wygrzewający się na kawałku deski leżącej niedaleko mnie?

To nie jest zmarnowany czas. To jest chwila wytchnienia dla ciała, duszy a przede wszystkim dla pracującego wciąż na ,,pełnych obrotach" mózgu. On nie odpoczywa, nawet kiedy wydaje mi się, że właśnie odpoczywamy to odpoczywa jakaś cząstka naszego wspólnego ciała i ducha, nie on. On nie odpoczywa nigdy, nawet kiedy śpię, on czuwa, na zwolnionych obrotach ale czuwa... I właśnie dlatego, z myślą o nim, w ciągu dnia staram się znaleźć takie momenty, chwile, aby zwolnić, aby dać mu czas wytchnienia. Aby chociaż spróbować ofiarować mojemu własnemu mózgowi - zwolnienie obrotów, wyłączenie jakiś czynności aby mógł chociaż przez chwilę, mieć na ,,swoich barkach" mniej do obsługi, do kontrolowania. Bo On i ja stanowimy jedność. On beze mnie jest wstanie funkcjonować, Ja bez niego już nie...

- To nie jest zmarnowany czas. - Za każdym razem z głębi mnie szepcze mój własny mózg.