Ogrodowa panna młoda i prymule

W kwietniu urzekają mnie płynące obłoki na niebie, te masy waty w  przeróżnych kształtach. Patrząc na nie mam wrażenie, że gdybym tylko mogła się wzbić do góry i polecieć do nich to mogłabym biegać po nich i skakać... jak widywałam to w różnych bajkach. W kwietniu urzeka mnie każde brzęczenie owada, który przysiądzie na kwiatku albo chociaż przeleci koło mnie. Na ten czas, dźwięk ten staje się dla mych uszu ciut milszy od ptasiego śpiewu i ćwierkania, może dlatego, że jest czymś ,,nowym", zapomnianym przez zimę, a na przedwiośniu już wyczekiwanym? W kwietniu urzekają mnie pierwsze, ciepłe promienie słońca i ten cudny początek dnia, przepełniony złocieniami i błękitem. Ale najbardziej urzeka mnie działkowa ,,panna młoda" jak lubię ją nazywać. To moja mirabelka. Od kilku lat cieszy nas obfitością kwiecia i wśród szarości śpiących jeszcze drzew i zieleni z wolna budzącej się, wygląda zjawiskowo. 

Mirabelki kojarzą mi się z dzieciństwem. Oprócz ukochanych czereśni i wielu innych owoców to jednak ich owoc zapisał się w pamięci najpiękniejszych wspomnień. Owoc troszkę cierpki w smaku ale kompot z nich jest moim ulubionym. Ale najpiękniejsze są jej kwiaty. Jeden przy drugim jakby się przepychały na gałązkach. Ich gęstość i kolor sprawia z daleka wrażenie jakby drzewo było pomalowane na biało albo ubrane w zwiewną szatę. Ta również ma swoją historię życiową. Najpierw była podkładką pod migdałka, który pierwszej zimy przemarzł u znajomej i miał iść do spalenia. Akurat byliśmy w odwiedzinach i został nam podarowany, na zasadzie, że może nam się uda go wyprowadzić. Nie chcąc dodawać tragizmu wspomnę tylko, że całkiem spory krzaczek był w dość opłakanym stanie z mizernymi oznakami życia właśnie u podstawy. My zupełnie nie znaliśmy się na migdałkach, że one są szczepione, nam się zdawało, że krzew to ten sam krzew od korzenia po sam czubek. Postanowiliśmy spróbować dla niego samego. Przez pierwsze dwa lata albo i dłużej stał jak zaklęty puszczając jedynie listki. Co dla nas to ,,jedynie" było ogromną radością. Potem nieśmiało zakwitł kilkunastoma kwiatami i zaskoczył nas, bo mimo wszystko nastawialiśmy się na migdałka. 

- Biały migdałek o takich dziwnie owocowych kwiatach? - Debatowaliśmy nad nim. Co  przeżyła słuchając tego to tylko ta biedna krzewina wie i być może to był też powód, dla którego nie kwapiła się kwitnieniem tylko czarowała nas przyrostem i listkami o soczystej barwie. Raz dwa stała się krzewem zacieniającym rabatę i tym sposobem była ,,pożyteczna". Nigdy nie widziałam kwitnącej mirabelki. Któregoś razu przywiozłam sobie ze wsi krzaki mirabelki i kiedy te pojedynczo zakwitły zaczęłam się przyglądać obu krzewom. Drzewa nas rozumieją! Kiedy jasnym okazało się, że to podkład ratował swoje życie i to on wybił z korzeni, że jest to moja ukochana mirabelka... pal sześć migdałka. Zaczęłam przy niej mówić o owocach, wspominać smak kompotów, jej cudowną plenność... to najbliższej wiosny zakwitła tak pięknie, że nam dech zaparło. Już się nie bała. Z każdym rokiem kwitnie coraz piękniej ale owoców daje mało bo jest posadzona w złym miejscu, w za suchym. Przybyły do nas migdałek został zalany i bryłę korzeniową mocno nadgniłą, dlatego posadziliśmy ,,go" na wzniesieniu aby miał suszej... Mirabelka natomiast lubi ciut więcej wilgoci i kiedy owocuje to przesycha i owoce opadają. Czekamy na te drugie krzewy i na razie owoce zbieramy po sąsiedzku. Nasza ,,panna młoda" cieszy nas wiosną a potem daje cień wrażliwszym roślinom, śmiejąc się do nas radośnie.

Pierwsze prymule, jakieś najwcześniejsze, bo reszta to dopiero wychodzi z ziemi. Uwielbiam prymulki bo lubią tę moją glinę i fenomenalnie się przyjmują. Kupuję je w sklepie ogrodniczym, ale tę odmianę ogrodową i potem kiedy już przekwitają wysadzam do gruntu, w cień. Do następnej wiosny przyjmą się i często ciut rozrosną, tworząc nowy kobierzec...

Zapowiada się piękna, słoneczna pogoda i takiej wszystkim odwiedzającym życzę.