Spacer po lesie

Kiedyś zaplanowałam sobie, że odwiedzę las w każdej z pór roku. Najtrudniej było wyruszyć zimą. Pierwszego roku mieszkania tutaj wybraliśmy się pełni mieszczańskiego entuzjazmu na spacer do prawdziwego lasu i wpadliśmy niemalże po kolana w śnieg. Brnęliśmy przez niego próbując się wydostać niczym z jakiegoś bagna czy trzęsawiska. Przeżycie mocne przede wszystkim z lekkim odczuciem wstydu, że tak niewiele wiedzieliśmy o przyrodzie i jej prawach. Do tej pory wcale nam nie do śmiechu jak sobie przypomnimy tamten czasu i nasze buty pełne śniegu. Tym razem było inaczej... ziemia lekko zmrożona i brak śniegu z lekką posypką jedynie, grunt tak twardy, że nawet błoto nie było mi straszne, jedynie co to zamarznięte kałuże na ścieżkach leśnych. 

Cisza... Uderzyła mnie cisza, spotykałam już leśną ciszę, ale ten wypad do lasu zmienił znaczenie ,,ciszy". Las milczał, jakby był opuszczony przez wszystkie ptaki, bo oczywiście o tym abym miała usłyszeć leśne ssaki to wiedziałam, że nie mam na to najmniejszych szans. Jedynym wiernym odgłosami było szczekanie psa z oddalonych domostw niesione echem przez pola. Słyszałam dźwięk piły lub innego urządzenia piłującego i charakterystyczne odgłosy z budowy bo powstaje kolejny dom w sąsiedztwie ale o tym kiedy indziej napiszę... Dziś będzie o lesie.

 

Dochodząc do lasu zawsze słyszałam ptaki a tu cisza. Szczebioczące sikory z brzozowego zagajniki przeniosły się do mnie mnie. Ot pojedynczy skrzek przelatującego ptaka nad lasem i w trakcie mojego przemieszczania się gwałtowne poruszenie srok gdzieś w głębi lasu jakby je coś przepłoszyło. Słońce i tym razem postanowiło potowarzyszyć mi, próbując przebić się przez gęste, zimowe chmury. A może zaciekawione co znów będę robić w lesie? Nawet mąż był bardzo zdziwiony moją chęcią leśnego spaceru i przyglądał mi się z niedowierzaniem.

- Idę na grzyby! - Zażartowałam. Mąż okpił sprawę, stwierdzając z wielkim przekonaniem, że ,,grzybów nie ma o tej porze roku w lesie". Jadalnych może nie, ale jakieś grzyby znalazłam.

Leśnych zwierząt nie spotkałam, ale ślady zrytej ziemi przez dziki jak najbardziej. I dobrze. Bo to dzięki ich ryciu rosną nowe drzewa a leśne nasiona mają odpowiednie podłoże do zakiełkowania. Między innymi te stworzenia przyczyniają się do naturalnego przyrostu lasów. Nadal cisza... chrup... chrup... tylko moje kroki po zmarzniętych liściach słychać. Słońce rozświetliło dróżkę, po której szłam nadając konarom , śpiących drzew srebrzystą poświatę. I wrzosowisko śpi...

Już z oddali było widać błyszczącą się taflę wody na leśnym stawie. Był jak magiczny krąg w brązowo-szarym uśpionym lesie. Na środku skuty lekkim lodem a na brzegach pośród przymarzniętych kępach zielonawych traw woda gotowa do picia i czekająca na spragnione leśne zwierzęta. I tu za mną Słońce przywędrowało...

Och! Nagle doleciał mnie stukot dzięcioła. Cóż za zdumiewający dźwięk w tej ciszy. Przez chwilę na niego patrzyłam ale był zbyt wysoko i daleko ode mnie abym mogła mu zrobić zdjęcie. Sam na chwilę przerwał pracę popatrzeć na mnie, może też go zaskoczyłam swoim widokiem? Spacerując nie mogłam nie zauważyć zmarzniętych paproci, które przybrały teraz barwę jasnobrązową i nadawały trochę barwy w monotonni kolorystycznej lasu. Zanurzałam się już w jakiś nostalgicznych myślach, kiedy niespodziewanie wyrósł przede mną ,,zwierz", tak dziwny, magiczny, że stanęłam osłupiała i przez dobrą chwilę z mocniej bijącym sercem próbowałam przełożyć to co widzę na jakiś znany sobie konkret. Czasami las potrafi nam spłatać figla.

 

Kochani :)

Wszystkiego najlepszego w Nowym Roku :)