Róże, wakacje i miła niespodzianka

I znów ,,nadeszło lato..." kalendarzowe, bo lato w mojej części Mazowsza króluje już od dobrych trzech tygodni. Nadeszło tak niespodziewanie, że gdyby nie hojne obdarowywanie świata swoją wielką miłością pod postacią promieni słońca to byśmy pewnie tego nie zauważyli. Jest gorąco, upalnie, na szczęście z cyklicznymi opadami deszczu, w porywach do ulew i wichur, które potrafiły już niezłych szkód narobić.
W ogrodzie rozlały się róże. Te, które przemarzły bezśnieżnej zimy, albo padły i z mocnym cięciem czekamy, że może odbije chociaż podkładka, inne mające więcej szczęścia pomału odbudowują się. Za to te, którym nic się nie stało, jeszcze bardziej się rozrosły i przy obecnej pogodzie obsypały się kwieciem. Widać, że służy im tegoroczne lato.

Wraz z latem nadeszły i długo wyczekiwane wakacje przez dzieci i przez nas. Marzy mi się etap szkolnictwa, w którym dzieci po powrocie ze szkół nie będą musiały siadać do lekcji, uczyć się bo czegoś nie zrozumiały, bo czegoś nie skończyły, nie będą musiały uczyć się do sprawdzianu, tylko to wszystko będzie już zrobione w czasie pobytu dziecka w szkole. A ten czas poza nią będzie prawdziwym czasem wolnym, czasem na hobby i odpoczynek. Szkolnictwo, w którym wszyscy nauczyciele a nie tylko garstka, starać się będzie uczciwe podchodzić do wykonywanego zawodu, rzetelna pomoc słabszym uczniom a zarazem możliwość rozwijania się dzieci uzdolnionych. Wszystko to niby jest ale tylko w programie oświatowej z zabawą w udawanie. Póki jest inaczej to my należymy do tego grona rodziców, które cieszy się z wakacji bo i my możemy odpocząć i wreszcie zaplanować sobie psychiczny relaks i wspólny odpoczynek. Ponieważ przypadło nam w udziale być rodzicami dwóch skrajności w przyswajaniu wiedzy, obie skrajności wymagające i czasochłonne. Dlatego cała nasza rodzina cieszy się z upragnionej przerwy w szkole.

Zapisane w sercu i to najważniejsze, ważniejsze od pamięci odkąd rozsławił się wuj Alzheimer, który ostro potrząsnął światem nauki, podważając znaczenie - co widziałeś, czego się nauczyłeś to jest już twoje i tego nikt ci nie zabierze. Dlatego też postanowiłam  o tym napisać i tutaj, ot tak ku pamięci jeśli nie mojej to może czyjejś...? Jeszcze nie mam do końca sprecyzowanych planów odnośnie moich wylewanych tu myśli chociaż to i owo klaruje się z wolna...

Dokładnie dwa dni przed dniem Ojca, moi chłopcy zrobili mi niespodziankę. Wróciłam z pracy a stół w salonie pięknie nakryty i zastawiony różnymi przekąskami. Na środku kupny torcik ale to nieważne, z napisem dla kochanej mamy. (fotek nie ma) W pierwszej chwili z niepokojem spojrzałam na męża, czy aby nie zaprosił kogoś do domu a mnie zapomniał o tym powiedzieć, ponieważ nie przepadam za niespodziewanymi gośćmi... przywilej ten ma tylko najbliższa rodzina i ci tzw. ,,prawdziwi przyjaciele". Po zapewnieniu, że to chłopcy przygotowali mi niespodziankę rozlało się wielkie uczucie miłości w serduchu moim. Ach... Fajnie przybrane talerze z wędlinką, z serkiem i dodatkami... owoce... taki letni, wieczorny posiłek im wyszedł. I moja ulubiona herbatka w ukochanej filiżance na mnie czekała... A ja siedząc i patrząc na stół pomyślałam sobie, że to dobrze jednak, że rozwijam w chłopcach jeśli nawet nie pasję od razu to  przynajmniej umiejętności kulinarne. 

Cudownych wakacji! Wspaniałego lata! Relaksującego weekendu życzę :)