Niezwykły krzew i moje ogrodowe zguby

Tak wiele się dzieje w ogrodzie. Najbardziej zdumiewają mnie niektóre gatunki ptaków, które potrafią oblecieć dwa razy do roku czas lęgu. Jako mała dziewczynka z wielką troską i pewnego rodzaju współczuciem patrzyłam na ptasi trud macierzyństwa, kiedy tak ciągle latają i latają zdobywając ten nieszczęsny pokarm dla swoich wiecznie głodnych pociech. Potem sobie myślałam, że jak już odchowają to mają święty spokój i mogą wreszcie nacieszyć się wolniejszym czasem i skupić się na własnych potrzebach. A tu proszę - bywa inaczej. Właśnie śpiewa sikorka, słyszę ją przez otwarte okno. Jest pięknie, gorąco ale chmury dają trochę cienia i przyjemnego chłodu. Idealna pogoda na prace rabatowe ale przyznam się, że co wychodzę na dwór to dopada mnie klasyczny niechciej (lazyness). 

Zdjęcia żaby z naszego wspólnego stawu, który należy do tych miejsc, gdzie widząc płaza jestem wstanie pomyśleć o zrobieniu mu zdjęcia. Raczej wszelkie inne próby spotkania kończą się brakiem komunikacji z mojej strony. Może dlatego, że one są w wodzie a ja na brzegu. A jak pięknie nocą kumkają... Jest tak ciepło, że od pewnego czasu drzwi balkonowe w sypialni są szeroko otwarte. Już kiedyś pisałam, że zdumiona byłam odgłosami słyszanymi nocą. Jeszcze trochę i wystawię moje łóżko-materac  na  zadaszony balkon i na nim będę spać. Pewnie zaraz dokompletuje się moje młodsze dziecko, bo ono też lubi spać pod gołym niebem, chociaż zadaszonym. 

Nie mam pojęcia w jakim kierunku tematycznym zmierza ten post, ale chciałam pokazać krzew o nazwie być może zniechęcającej - pęcherznica kalinolistna 'Diabolo (Physocarpus opulifolius "Diabolo"), która podbiła moje serce w tym roku. Ma piękne i ciekawe w swej kolorystyce liście od wiosny do jesieni, kwitnie obficie niedużym, kremowo-białym kwieciem aby w czasie owocowania przybrać kolor mocnej ale ciepłej czerwieni z kapką bordowego. Sprawia to wrażenie jakby kwitła po raz drugi. Dla mnie alergika ważne jest, że nie pachnie, bądź ja nie czuję jej zapachu. U mnie rośnie w miejscu półcienistym. Od początku nie było z nią najmniejszego problemu. Posadzona bez ceregieli do naszej ziemi nawożonej naszym kompostem zaadaptowała się idealnie i rosła wręcz w oczach. Proponowana jest jako roślina na żywopłot, osiąga do 3 metrów i za pewne tak jest, mnie na razie jakoś szkoda ją mocno przycinać, tak wdzięcznie rozrasta się zagarniając najbliższą przestrzeń wokół siebie. Na pewno, jeśli będę ją przycinać to spróbuję ukorzenić i może wtedy stworzę z niej jakiś żywopłot. Na ten czas pięknie się rozkrzewia i chyba jeszcze nie widziałam na niej żadnych pasożytów.

Tej wiosny mało miałam czasu na pielenie i porządki w rabatach, jeszcze wczesną wiosną coś więcej podziałałam, sprawdzając raczej stan roślin po zimie i dzięki temu odnalazły się moje różne zguby, które bardzo lubię. Do jednych z nich należą te piękne szafirowe pomponiki, których nazwy już nie pamiętam a w zeszłym roku w takcie moich poważnych prac porządkowych zniknęły, już myślałam, że bezpowrotnie je straciłam. I moja wielka miłość... - tak wiem, okropnie jestem kochliwa... dzwoneczki! Zniknęły z miejsca docelowego, w którym rok rocznie były i odnalazły się na rabacie odległej z 3 metry i przed oknem kuchennym, wprawiając mnie w euforię, której sam Kolumb by mi pozazdrościł. 

 

I proszę post się sam napisał...

Jak nigdy dotąd mam mnóstwo różnych zdjęć roślin tylko teraz ten czas na skompletowanie i napisanie postów trzeba znaleźć. Dojrzewają owoce, zaraz trzeba będzie zająć się ich zbieraniem. Tu i ówdzie cos w ogrodzie jest do zrobienia... więc na razie pstrykam zdjęcia i słucham letnich dźwięków przyrody...

Miłego weekendu życzę :)