Kolorowe leśne dzieci

Las sam w sobie jest miejscem urokliwym i niejednokrotnie zaskakującym nawet jak się go zna, a przynajmniej tak się uważa. Jest miejscem żyjącym własnym życiem czy to nam się ludziom podoba czy też nie, on wciąż, nieustannie realizuje własny plan mimo, że człowiek ciągle mu w nim przeszkadza czując się gospodarzem tego terenu. Na pewno miło jest tak się oszukiwać, że mamy na coś tak wielkiego i złożonego wpływ. Dobrze, kiedy człowiek zdaje sobie z tego sprawę i sprowadza swoje działania do jedynie słusznej pomocy.

To jest moja kolejna próba napisania o leśnej wyprawie do lasu, która miała miejsce niedawno i ciągle jest zdominowana przez grzyby. Dziś się nie dam i od razu przejdę do setna tematu.

Często siedząc na pieńku, który jest wspomnieniem istnienia zdrowego drzewa wyciętego z zniezrozumiałych dla lasu powodów, słuchając odgłosów wychwytywanych przez moje uszy i rejestrując wszystko co zdołają oczy przekazać do mózgu, zastanawiam się jaki ten las byłby gdyby nie działalność człowieka. Mniej bardziej zarośnięty? Mniej bardziej zdrowy? Na pewno czystszy szczególnie na jego poboczach gdzie leżą całe skupiska śmieci a gmina udaje, że tego nie widzi. Młodzież szkolna w dniu święta Ziemi sprząta tylko wokół szkoły i gminy, nikt nie pomyśli o lesie... Ale może intensywna nauka już począwszy w przedszkolach o szanowaniu lasu sprawi, że kolejne pokolenia wreszcie zrozumieją i opanują tę przyrodniczą mądrość. Jak miło było wychwycić uchem doskonale znane każdemu człowiekowi stukanie dzięcioła a wytężając wzrok nawet udało nam się go zobaczyć przy pracy. Dziarsko bębniąc u szczytu drzewa my tam na dole nie stanowiliśmy dla niego żadnego zagrożenia dzierżąc w dłoni koszyki i mogliśmy przez chwilę, zadzierając głowę do góry popatrzeć na tego małego leśnego doktora. U góry drzewny lekarz, u dołu lekarstwa pod postacią muchomorów i zastępy pracowników sprzątających las w postaci mrówek, dzików ryjących ziemię dla jej uzdatnienia i przyczyniając się do rośnięcia młodych drzew... i wielu innych pracowników, o których akurat w tej chwili nie pomyślałam, a są, a prężnie działają. Ale ja właśnie chciałam skupić się na tej leśnej młodzieży...

Spacerując po lesie w poszukiwaniu darów jesieni dla moich podopiecznych i rozglądając się za szyszkami i żołędziami, a przede wszystkim za tymi drugimi, nie sposób było nie dojrzeć pięknie przebarwiających się dębów czerwonolistnych. W dodatku jak myślałam, że to leżące kolorowe liście i dopiero podczas próby ich podniesienia okazywało się, że są to młodziutkie drzewka o wielkich, nieproporcjonalnych liściach. Teraz jesienią wyraźnie widać młode samosiejki i nawet mąż zwrócił uwagę, kogo ja to tak ciągle przepraszam w tym pustym lesie. A ja przepraszałam dębusiowe dzieci co to je co i rusz ciągnęłam za listki, w końcu nauczyłam się rozróżniać te co spadły od nich samych, ku pewnie ich radości.

Nie wiem ile jest odmian dębów w naszym kraju, znam dwa. Naszego pospolitego dęba przebarwiającego się jesienią na żółto. Dość późno budzącego się wiosną, w moim ogrodzie jest zwiastunem prawdziwej wiosny, bo jak zdecyduje się w końcu ,,ruszyć" to znak, że pani Zima już na dobre sobie poszła. Rośnie wolno ale za to przybiera niesamowite rozmiary o imponującym, szerokim, mocnym pniu, a w jego konarach lubią zamieszkać ptaki.

Drugi to dąb czerwonolistny, przebarwiający się jesienią na czerwono - złociście i staje się wtedy wielką ozdobą ogrodowo - parkową. Rośnie dużo szybciej ale jego postura jest zdecydowanie smuklejsza. Jako rdzenny mieszkaniec Kanady nie boi się porywów wiosennych przymrozków i budzi się wcześniej od naszego rodzimego. Dąb klonolistny (zwany czerwonolistnym) został sprowadzony po II Wojnie Światowej w ramach darów społeczeństwa Kanady dla zrujnowanej Polski. Oczywiście nasze władze komunistyczne oficjalnie nie chciały tych darów przyjmować bo miał nas z powojennej nędzy wydostać nasz ówczesny nowy "sojusznik" i protektor czyli ZSRR. Dlatego oficjalnej pomocy PRL nie mógł przyjmować od zachodu. Na szczęście zwykli ludzie wielką politykę mają w nosie i kanadyjscy leśnicy szykowali sadzonki, zawozili do portu, tam załogi statków zabierały je bez ewidencji, w polskich portach przekazywali naszym dokerom. Ci zawozili to naszym leśnikom albo harcerzom. A ci z kolei szli do lasu i sadzili te sadzonki. Bo w tamtym czasie nie dość, że lasów było o kilkanaście procent mniej niż teraz, to jeszcze były bardzo zdewastowane w wyniku wojennej zawieruchy.

Najpiękniej dębusie prezentują się jesienną porą dlatego warto wybrać się do lasu na spotkanie z nimi. W moim ogrodzie posadzony jest ich duet i muszę przyznać, że nasz dębuś wiele zyskuje przy tym drugim, przy jaskrawych kolorach czerwieni, jego żółto-brązowe liście stają się bardziej wyraziste w szarej, jesiennej aurze jak i w promieniach słońca.  Ale o tym już w innym poście.

Pozdrawiam bardzo serdecznie :)