Dyniowo i Kacperkowo / Last vegetables and downy Casper

To już chyba w naszej kulturze jest mocno zakorzenione, że jesteśmy ludźmi smutnymi, poważnymi i szukamy każdej okazji do żalów i zadumań. W nas samych siedzi też automatyczna przekora i sprzeciw do wszystkiego co nowe, bez jakiegokolwiek rozeznania się w temacie. Zmierzam do halloween? Poniekąd, ale tylko przez chwilę. Silny sprzeciw Kościoła a coroczne agitacje księży z naszej parafii sprawiły, że mimo własnego sądu na ten temat, mimo znania prawdziwej genezy pojawienia się tego obyczaju, zaczęłam się zastanawiać, że może jednak taki mocny sprzeciw duchownych ma sens? Może moje myśli są zbyt krótkowzroczne i nie obejmuję tego szerzej? Wiele rzeczy, które z pozoru są niewinne i mało znaczące nagle w naszym ludzkim świecie dorastają do ogromnych rozmiarów dominując nad sprawami prawymi moralno - społecznymi. I zatrzymać tego potem nie można mimo, że przynosi więcej złego niż dobrego. Więc może...? 

Jednego roku mieliśmy swojego uroczego Głowodyniowego na wzór dyniowatego z bajki ,,W krainie Oz". Kolejnego roku jeszcze dzieci to pociągnęły w zabawy cieniami... Od dwóch lat myślę i dumam. Odejście mojej ukochanej Babci również spowodowało, że czas Zaduszek pragnęłam sama spędzić na zadumie. W naszym życiu są takie ,,śmierci", z którymi nie sposób się pogodzić czy w jakiś sposób doznać ukojenia duszy a mimo to trzeba nadal żyć. 
 Z jednej strony samo Piśmo Święte Nowego Testamentu mówi o umartwianiu się, o nagrodzie za cierpienia i męki doznawane na Ziemi, z drugiej strony pomazańcy boży zachęcają do czerpania radości z otaczającego nas świata, stworzonego przez Stwórce, jeszcze z innej strony nauka w wierze zapewnia nas, że spotkamy się z bliskimi, którzy już przeszli na drugą stronę. I nagle, zbierając to wszystko do kupy układa nam się jeden wielki stos chaosu. I właśnie w związku z chaosem jaki zapanował w mojej duszy i z którego nie umiem na razie wybrnąć zabawowy obyczaj duchów został odsunięty. Chociaż muszę dodać iż nie widzę większej różnicy w sensie moralno-religijnym w naszym, odwiecznym zwyczaju andrzejkowym, czy w przebierańcach kolędujących w Boże Narodzenie. To takie moje ostatnio zadumanie...
W sumie to zastanawiam się również nad sprawą samych świąt. W piątkowy wieczór patrząc na korowód sunących aut i zastanawiając się jaka będzie tego roczna cyferka wypadków i zgonów, zaczynam dochodzić do wniosku, że lepiej na dalsze groby jechać w innym terminie, a święto zaduszkowe poświęcić na modlitwie za tych naszych zmarłych. Myślę, że to większy pożytek. Muszę się poważnie nad tym zastanowić i może zrealizuję to w przyszłym roku?

Październik minął nam na zbieraniu ostatnich owoców i przetwarzaniu ich. Przez nagłe poranne przymrozki kilka warzyw nam się z lekka zważyło ale mimo to mieliśmy okazję w większości do wykorzystania w jadłospisie. A nic nas tak nie cieszy jak potrawa z naszych własnych plonów.

Nieustająco jestem pod wielkim wrażeniem natury, która sama rok rocznie w cichości poddaje się kolejnym porom roku. Czasami chciałabym móc usłyszeć drzewa i posłuchać o czym rozmawiają. Czy cieszy je jesień bo już idą na zasłużony odpoczynek? Co myślą iglaki pozostające w lekkim rozleniwieniu ale nadal obserwujące przyrodę?

Z ogromną przyjemnością patrzę na otaczające mnie zwierzęta, które chyba same nawet nie wiedzą, że się zmieniają. Kacperek już jest puchowym misiem. Zastanawiałam się czy to zwyczajny mechanizm obronny u tegorocznych kóz, że pierwszego roku nagle obrastają w futerko, kiedy to jeszcze nasza Melcia jest w dużo lżejszym wdzianku, a pamiętam, że pierwszej zimy w jej życiu też była taka

puchata. Ogromnie mnie cieszy wolny przyrost koziołka. To znaczy, mam nadzieję, że rośnie prawidłowo ale cieszę się, że koziołki tak szybko nie dorastają do maksymalnych rozmiarów bo nie mogłyby razem spędzić zimy w jednej, niedużej szopce. Melcia jest nadal dojona aby uniknąć niechcianego zbliżenia, bo zależy nam na tym aby razem sobie spędziły czas w długie zimowe dni i aby było im cieplej. Towarzyszką zimowych dni miała być Dzwoneczek ale niestety los przeznaczył jej inny scenariusz. Nie wiemy jeszcze co zrobimy z Kacperkiem. Na razie jest z nami.

Obserwuję też coraz bardziej rozleniwione koty, które też z wolna nabierają objętości. Ich grubość futerka sprawia, że są jeszcze bardziej milsze w dotyku. Coraz częściej zaglądają do domu penetrując swoją miseczkę. Chętniej rozsiadają się w fotelu. Już ich zimowy kosz czeka na nie w salonie. A ja patrząc na mglistą aurę jesienną zaczynam zastanawiać się nad jakimiś zmianami w salonie... Palimy już w piecu a wizja mojego pieca kaflowego, na którego nadal czeka miejsce, jest nadal w marzeniach. W tym roku fundusze poszły na kopanie studni głębinowej bo przez suszę zostaliśmy bez wody. W sumie to chyba piec kaflowy to można o każdej porze roku stawiać?

Mam nadzieję, że wszyscy szczęśliwie powróciły z tego zaduszkowego weekendu, 

czego życzę Wam z całego serca. Dużo rozwagi, przezorności i spokoju życzę kierowcom i ich pasażerom.