Witając Panią Zimę

- Mamo! Spadł śnieg!! - wyrwał mnie z błogiego snu entuzjastyczny krzyk starszego syna. Przebudzona gwałtownie, w pierwszej chwili pomyślałam o nielubianym budziku ale dźwięk dochodził zdecydowanie z innego miejsca pokoju. Pamiętam tylko, że coś pomajaczyłam w pół śnie na zasadzie potakiwania i zasnęłam na nowo. Usiadłwszy rano na łóżku przyjrzałam się białemu widokowi jaki roztaczał się z moich dwuskrzydłowych drzwi balkonowych na całą działkę.

- Spadł śnieg. - Pomyślałam z lekką nutą tęsknoty za jeszcze wczorajszą zielenią. Pani Zima zdecydowała się jednak odwiedzić nas, chociaż w ostatni dzień świąt... Ale moje poranne refleksje poszybowały w zupełnie innym kierunku. Do nocnych odwiedzin syna. Jego zdumienie, entuzjazm zmuszający go do podzielenia się ze mną , w środku nocy tym odkryciem, jest niezbitym dowodem jak wewnętrznie przeżywał świąteczną pogodę, brak śniegu. Mimo rozmów ze sobą, przebywania pod jednym dachem nie wiedziałam o tym. W sumie nie musiałam... ale zdałam sobie sprawę, jak we współczesnym świecie mało się ze sobą rozmawia. Dawniej, z braku telewizji, komputera współmieszkańcy więcej ze sobą rozmawiali i siłą rzeczy z potrzeby wyszukiwania tematów do rozmów i taki temat zostałby omówiony. Taki niby drobiazg a ile informacji w sobie zawierał. I jak wiele spraw ważnych i mniej ważnych umyka nam? Ile tak naprawdę tracimy z pozbawiania się możliwości do spędzania wspólnego czasu na zwykłej rozmowie?



Jeszcze tego samego ranka postanowiłam nadrobić zaległość i porozmawiać z synem na temat dzisiejszej pogody. Okazało się, że jego zaskoczenie budził sam fakt tak szybkiego napadania śniegu niż sam jego widok. Ale muszę przyznać, że stojąc w oknie i patrząc na otaczające nas białe pola i białe dachy domów sąsiadów, na kominy z których nieśpiesznie wydobywał się dym, przyjemnie było rozmawiać o pogodzie. Niebawem przyłączyły się nasze Miśki, żywo przeżywając śnieg, zimę i snując radosne plany spędzenia dzisiejszego dnia. Nie zraził ich fakt, że na lepienie bałwana jest jeszcze za wcześnie. Przyszła zima, wokoło jest biało i dla nich również była to wyczekiwana pogoda. Mąż pomrukując udał się w stronę kotłowni dorzucić do pieca a ja po raz enty z jakimś westchnieniem pomyślałam o kominku czy piecu kaflowym, którego mi rok rocznie brakuje zimową porą w salonie. Ot, chociaż ładnej, gustownej kozy w kącie, która dodawała by ciepła wielkiemu salonowi i myślę sobie, że wystarczyłaby na dzienne ogrzanie pomieszczenia, w którym tak często przesiadujemy. W dzisiejszej pogodzie każdego zachwycało co innego, dzieci zamarznięte kałuże po których delikatnie stąpały a słysząc jak się pod ich ciężarem łamią, chichocząc uciekały. Ośnieżone gałęzie drzew a to bijąca po oczach biel rozlewająca się po niekończących się polach. Nic ich na wsi nie zasłania, ciągną się i ciągną poprzecinane delikatnie pasmami drzew i słupów elektrycznych.  Nieśmiałe skrzypienie butów na śniegu.  Chyłkiem przecinające pole   bażanty lub zające pozostawiające po sobie delikatne ślady w śniegu.
A mnie... cóż... a mnie zachwyciło niebo... Niczym błękitna tafla wody, na którą zaczęły napływać białe obłoczki, zakrywając ją z wolna. Po szarościach i mgłach przyjemnie było popatrzeć.
W taką pogodę zawsze rozglądam się za ptakami. Zaglądam do karmników i dokładnie oglądam stan słoninki wiszącej za oknem. Czy moim ogrodowym mieszkańcom i gościom niczego nie brakuje. Podczas spaceru po działce  na chwilę zatrzymałam się przy olsze, którą znam od cienkiego patyczka, pisałam o niej w jednym z pierwszych postów. Pięknie wygląda ubrana w śnieżną suknię, na tle niebieskiego nieba rozjaśnionego promieniami słońca. Bo i jego dzisiaj nie brakowało. Zachwycająco zimową  biel zamienił w srebrzystą poświatę nadając otoczeniu trochę bajkowego wyglądu. Patrzyłam na nią z zachwytem wspominając pana Szpakowińskiego, śpiewającego mi wiosną pięknie.