Dworek w Starej Suchej

Wracamy do modrzewiowego dworku w Starej Suchej należącej do ekspozycji Muzeum  Architektury Drewnianej, o której już pisałam tutaj. Jest to jedyny mi znany i chyba ogólnie dostępny dworek w pełni umeblowany na terenie tego muzeum. Obecni właściciele, państwo Maria i Marek Kwiatkowscy pieczołowicie starają się nie tylko odratować zabytkowe budynki ale i przywołać dawną atmosferę polskiego zaścianka. Jak już pisałam jestem tym miejscem oczarowana a w samym dworku zakochana. Odwiedzając go mam wrażenie jakbym wracała do domu... nie wiem dlaczego. Aż tak bardzo odpowiada mi klimat tamtej epoki? Czy oryginalne przedmioty wyposażenia zbierane przez właścicieli emanują tą pozytywną energią, przechowując w sobie  kawał historii z jego przeróżnymi emocjami i żywo emanują teraz tkliwością, sentymentem o czasach minionych?

We wnętrzu dworku podoba mi się absolutnie wszystko. Począwszy od podłogi, eksponatów i kończąc na suficie ale przede wszystkim urzeka mnie rozmieszczenie pomieszczeń i detale architektoniczne. 

Nieustająco zachwycają mnie wąskie a jakże praktyczne korytarze dla niegdysiejszej przemykającej służby, dziś są drogą może niepotrzebnej komunikacji ale mimo wszystko z nimi ciekawszy jest układ pomieszczeń i praktyczny na wypadek gości, tak sobie myślę, bo nigdzie nie miałam okazji takiego korytarza spotkać. 

Uwielbiam pokoje przechodnie. To właśnie tutaj odkryłam moją miłość do takich pomieszczeń prowadzących gdzieś dalej i dalej...do kolejnych. Nie przeszkadza mi wiele drzwi, ta niby nieustawność. Widząc po dworku wcale to jakieś trudne nie było a sporo mebli się mieściło. Być może fascynacja opiera się o moje uwielbienie do starych drzwi i mnogość ich w jednym pomieszczeniu mi nie przeszkadza a wręcz przeciwnie. 

Zakochane w tym rozmieszczeniu pomieszczeń są moi mali odkrywcy, którzy mimo upomnień nie byli wstanie się powstrzymać przed bieganiem niczym w jakimś labiryncie.

Współczesne budownictwo nie daje takich doznań, aczkolwiek mam jakiś tego zalążek pod postacią połączenia otworami bez drzwiowymi salonu, korytarza i kuchni. Ale to absolutnie nie to samo. Jestem miłośniczką pieców kaflowych, które pobudowane w ścianach ogrzewały kilka sąsiadujących ze sobą pomieszczeń. A sam piec był przepiękną ozdobą każdego pomieszczenia.

 
Za każdym razem gdy zwiedzam wnętrze mam wrażenie jakby gospodarze z tamtej epoki gdzieś na chwilę się oddalili i zaraz będę miała okazję na nich popatrzeć, jak chodzą, jak się krzątają, jak rozmawiają nie mając pojęcia o moim istnieniu. Jakbym cofnęła się w czasie... cudowne uczucie i takie niecodzienne. 

Stojąc w każdym z pokoi oczarowana jestem wyglądem okien, a tym razem nawet pokusiłam się o naruszenie nieskazitelnego ułożenia firan i zasłon aby zrobić zdjęcie starodawnemu zamknięciu okien i samym, niepraktycznym współcześnie oknom.

Mogę godzinami snuć się po dworku spacerując od pomieszczenia do pomieszczenia, wręcz po kilka razy. Już nawet nie wzbudzam niepokoju u pani kustosz, która na początku przyglądała mi się z lekka co ja robię. A ja przyglądam się detalom i wchłaniam ten magiczny dla mnie klimat.

 Sporo czasu spędzam stojąc w kuchni i patrząc na  piec w niej się znajdujący. Za pierwszym razem zaskoczyłam mnie niewielka wielkość tego pomieszczenia. Ale w trakcie interesowania się dawną, naszą kulturą dowiedziałam się, że w drewnianych dworkach nie były to kuchnie tylko pomieszczenia do podtrzymywania ciepła potraw i przygotowania drobnych przekąsek. Prawdziwa kuchnia, w której się gotowało znajdowała się w budynku obok dla bezpieczeństwa przeciw ewentualnemu pożarowi.

Nie pokazuję wszystkiego, bo po pierwsze nie da się, każdy na coś innego zwróci uwagę, po drugie tak jak napisałam w pierwszej części, chciałam pokazać dworek moimi oczami.

Warto zwrócić uwagę na piękne obrazy, których jest imponująca ilość i prawie każde pomieszczenie tworzy mini galerię.

 Wychodząc jeszcze spoglądam na drugie drzwi prowadzące na tył domu i zawsze przypominają mi się obrazy z filmu ,,Rodzina Połanieckich" Henryka Sienkiewicza. Szczególnie fragmenty z samego dworku, werand czy właśnie wyjść na ogród...

Najbardziej lubię zwiedzać w cichości przemierzając dworek. Kiedy nie ma akurat innych zwiedzających. Z przyjemnością wsłuchuję się w skrzypienie podłogi,  w odgłos przebiegających moich dzieci... ( ; ) ) Kroki mego męża dochodzące gdzieś w głębi domu i wtedy mam wrażenie jakby ten dom żył na powrót a ja mam okazję posłuchać jego wewnętrznych odgłosów.