Reksio

Postanowiłam napisać post o Reksiu pod wpływem Agnieszki K z bloga Odnowiona Ja. Już miałam napisać pod wpływem jej bloga, po części na pewno też, ale przede wszystkim, pod wpływem jej osoby, którą widzę na jej blogu, którą widzę w moich komentarzach. To wyjątkowo wrażliwa osoba, której zawdzięczam bardzo wiele w swoim życiu realnym. Nie znamy się w realu, znamy się tylko ze świata blogowego ale jest mi niezmiernie bliska. Rozmawiając o utraconych wielkich przyjaźniach o czterech łapach uświadomiłam sobie, że naszemu małemu Reksiowi przyszło żyć w cieniu zmarłej Suni. Trudno konkurować ze zmarłym, kiedy Pandzia go bardzo kochała. Pomyślałam sobie, że może, kiedy napiszę historię Reksia to coś drgnie i w tej małej istotce dojrzę  swojego wielkiego przyjaciela jeszcze za jego życia. Nie znaczy to, że nie opiekuję się i nie żywię ciepłych uczuć do Reksia, jak najbardziej tak. Ale moja miłość do Suni była tak wielka, że ta do Reksia jest porażającą jedynie namiastką.

Brzmi to wszystko strasznie ale ja nadal nie umiem zakończyć żałoby po Suni. Odeszła na początku grudnia dwa lata temu ale mnie się wydaje jak by to było kilka dni temu. Może już tak nie rozpaczam ale nadal jest mi bardzo tęskno do niej. Nieraz patrzę na psiaki szukające domu i... nie mogę. To jest jakiś lęk, że znów odejdzie i znów będzie ten ból na nowo. Patrzę na siebie z politowaniem, bo taka mądra byłam, radziłam ludziom aby po stracie czworonożnego przyjaciela wzięli kolejnego... łatwo się radzi, kiedy samemu się tego nie doświadczyło. Ale przecież jest Reksio? No właśnie. Jest ale jakby go w ogóle nie było w moim sercu, a przecież jest. Pojawił się wraz z Wielką Czwórką, chciałam dwie baby a w końcu został on tylko. Grzeczny, posłuszny, nie interesujący się światem za ogrodzeniem, to sporej wielkości, dorosła suka sąsiadów pewnej jesieni wpadł do nas na podwórze przy otwartej bramie i mimo, że 8 miesięczny szczeniak położył się na brzuszku to go dziabnęła. Mąż kopiąc w pobliżu w rabacie łopatą przegonił intruza a sąsiad stwierdził, że to niemożliwe aby wpadła do nas na podwórze bo jak by tak było to ,,zagryzłaby człowieka" . Szok!.

Nigdy naszą Sunię nikt nie ugryzł to nie bardzo znaliśmy się na tym. Reksio mały, paszcza była wielkie więc mąż po wstępnych oględzinach nie widząc nic, stwierdził, że po prostu go ,,przetarmosiła". Pracowałam w Warszawie, późno wracałam do domu, to też jakoś nie zauważyłam tego dnia nic niepokojącego w zachowaniu Reksia... albo dokładniej - za słabo znaliśmy się na tych sprawach aby dobrze oszacować sytuację. Następnego dnia, pierwsze co mnie zaniepokoiło to to, że się nie bawi jak dawniej. Nie dał się dotknąć w bok z zasuszoną plamą krwi na zlepionej sierści. Minęły dwa dni. Wróciłam z pracy i Reksio wyszedł mi na spotkanie, wolniutko, kołysząc się na boki, doszedł tylko do połowy drogi. Podbiegłam do niego i dopiero zobaczyłam, że miejsce wcześniejszej zaschniętej krwi jest wylizane do gołej skóry i widać dziurę w skórze na szerokość mojego kciuka. Raz dwa za telefon do weterynarza. Ukłon w jego stronę, weterynarz z Mińska Mazowieckiego, kiedy mu opowiedzieliśmy o stanie Reksia, zaczekał na nas  mimo planów  prywatnych, mimo kończących się już godzin pracy. Reksio uśpiony zasnął na mojej rękawiczce, bardzo się bał, kiedy dostał narkozę, ale ja trzęsłam się chyba bardziej. Mój mały Reksio, mimo ciężkiego stanu zdrowia wyszedł mi na spotkanie, chciał jak dawniej mnie powitać, a może pożegnać się? Pamiętam, jak po operacji  weterynarz mnie zawołał. Zaczęłam do Reksia mówić i mimo, że jeszcze narkoza działała to on zaczął ruszać ogonkiem. - On panią słyszy. - odezwał się weterynarz. Powiedział mi, że ugryzienie niby z wierzchu nie wyglądało groźnie ale w środku było źle, że Reksio miał bardzo dużo szczęścia, że na żaden organ nie trafił kieł. I to właśnie on poradził nam aby powiadomić o tym zajściu policję, bo tak groźny pies nie może wbiegać na cudzą posesję, a gdyby przy bramie bawiły się moje dzieci?  I tym sposobem Reksio, który nie wychodził poza teren działki został ugryziony na swojej własnej posesji. W tym roku Reksio będzie miał już trzy lata ale głaszcząc go często przypominam sobie tamten okropny czas i wyrzucam sobie, że znów wykazaliśmy się niewiedzą czy brakiem pożądanej podejrzliwości i czujności. Postanowiłam sobie, że zawsze, po takim ataku pojadę z psiakiem do weterynarza tak na wszelki wypadek, aby się upewnić, że na pewno nic złego się nie stało.

A to jest zaskakująca zabawa z Kicią. Stałam, obserwowałam, potem zaczęłam robić zdjęcia aby się temu przyjrzeć, wiedziałam, że jak podejdę to się podniosą. Obejrzałam potem Reksia to żadnych insektów czy czegokolwiek na skórze nie miał. I o co tu chodzi?