Leniuchujemy...

Nadal śnieg towarzyszy nam w codziennym życiu. Leży sobie i jeśli pojawi się słońce to po prostu błyszczy w jego promieniach. Gdyby nie to, że musimy ciągle odśnieżać podjazd to nawet by nam nie przeszkadzał. A tak... sezonowa łopata wymieniona na szuflę. Odwiedzając pobliskie miasteczka zastanawiam się idąc pięknie odśnieżonym chodnikiem ilu mieszkańców danej miejscowości zdaje sobie sprawę z tej wygody i luksusu, że ktoś odśnieża. Rzadko mogę zobaczyć słoneczne promienie słońca bo kiedy wracam to już dzień szarzeje.

U nas nic się nie zmieniło od napisania poprzedniego posta. Tkwimy w zimowej szacie świata i czekamy rozleniwieni na wiosnę. Jest tak smętnie, nijako a przede wszystkim śniegowo, że zwierzęta wcale nie chcą opuszczać foteli. Nawet Reksio ciekawy świata i wielki miłośnik życia podwórkowego zalega na ile pęcherz pozwoli na salonach. Czarnoś odzwyczaił się od kuwety więc też musi z żalem opuszczać ciepłe, ludzkie domostwo. A my tylko dorzucamy do pieca. W pogoni za słonecznymi chwilami udało mi się zrobić dwa zdjęcia ku pamięci, że w ogóle jakieś słoneczne chwile działka doświadczyła. Ale po zachowaniu naszych zwierząt widać, że jest ich zdecydowanie za mało.

 

Ostatnio naszą uwagę przykuła chyba para dzikich gołębi siedzących na elektrycznym kablu. A ja mogłam spokojnie zrobić im zdjęcie zza okna. Co mnie bardzo ucieszyło.

Pozdrawiam wszystkich bardzo serdecznie i dziękuję za Wasze odwiedziny

:)