Ogród zimą

Jakaś cisza zapanowała w moim blogowym pamiętniku, ale w zimowym okresie to u mnie przede wszystkim szaleje pogoda. Mocno duchowo wspieram blogowe koleżanki w ich zapale zimowego dziergania i wszelkich prac rękodzielniczych, zachwycając się nimi i nierzadko żałując, że sama nie umiem lub nie mam takich talentów. Gdyby nie zwierzęta i domowe, codzienne obowiązki związane z ich opieką oraz moja praca zawodowa, to można by powiedzieć, że byśmy ten czas - przespali, próbując coś sklecić na posiłek, aby nie umrzeć z głodu. Obecnie ferie, które głównie spędzamy w domu więc zalegamy na salonach próbując zabić czas. Czekając na wiosnę, przynajmniej ja.  Chłopcy podrośli i nie interesują ich rodzinne prace twórcze, raczej wypad na basen, lodowisko, koledzy i gry komputerowe.  Nawet pomysł lepienia bałwana czy czegokolwiek ze śniegu poszybowało w próżnię nie wywołując żadnej reakcji.

Chociaż jeden z synów przejawia w tym roku zainteresowanie nauczeniem się obsługi pieca i udostępniamy mu tę możliwość pod naszym okiem, a drugi rzeźbi coś kulinarnie, to mimo wszystko panuje u nas marazm i przyjemne rozleniwienie. Uwielbiam  ten kawałek ogrodu widziany przez lub poprzez pergolę robioną rączkami mojego męża. Jest to najstarsza część naszej działki, na której od pierwszej wiosny próbowaliśmy stworzyć namiastkę ogrodu mając tylko jakieś takie mgliste wyobrażenie co chcemy. Zasugerowałam się pewnym artykułem w jakimś czasopiśmie ogrodniczym zainspirowanym wiedzą ogrodników bodajże japońskich, aby tworząc ogród zacząć od tworzenia najwyższego ,,piętra" ogrodu, czyli drzew, potem ,,piętra" średniego i dopiero na końcu skupić się na tym najniższym. Wprowadzając się do domu wybudowanym na polu, lato przywitało nas skwarem i upałem, a rośliny mogły rosnąć głównie ,,na patelni". Wydaje mi się teraz, kiedy pamięć zawodzi nie rejestrując takich drobiazgów, że właśnie to wszystko spowodowało, że ów artykuł stał się dla mnie myślą przewodnią i jakimś sensownym planem przy braku planu na ten właśnie kawałek ziemi. Czy nam się udało? Nie zupełnie. Na pewno zachowując rodzime drzewa brzóz i olch oraz sadząc iglaki stworzyliśmy miejsce o wyjątkowym klimacie w naszym ogrodzie. Na pewno jest w nim cień i półcień. 

 

Do tego stopnia, że kilka lat temu podczas ogromnych upałów to właśnie w nim skrywaliśmy się rozkładając koc i spędzaliśmy miłe godziny na świeżym powietrzu, tam też bawiły się nasze dzieci skryte przed okropnym upałem. Uwielbiają to miejsce ptaki a budki lęgowe zamocowane w nim cieszą się ogromnym zainteresowaniem. Natomiast, chyba posadziliśmy zbyt dużo ,,piętra wyższego" i zdecydowanie brakuje miejsca na ,,środkowe", a ,,niskiego" jest niewiele z powodu mocno ograniczonej przestrzeni. Chociaż widoki zimowe przeczą temu, pokazując wiele miejsca pomiędzy drzewami. Znów to zobaczyłam podczas dzisiejszego spaceru.

Na ostatnim zdjęciu jest żywopłot z berberysów i tawuł, rozdzielający ogród od podjazdu.

Pozdrawiam wszystkich czytelników i dziękuję za pamięć :)