W poszukiwaniu wiosny

Ależ w tym roku, w przyrodzie się dzieje! Dzisiaj, a dokładnie 7 lutego, w niedzielę, została odnaleziona wiosna, a raczej jej pierwsza świta zwana przedwiośniem. W rabatach nie wyglądają jeszcze tulipany botaniczne ani krokusy, ale moja ukochana pospolita wierzba ma już białe kotki. Rośnie u mnie właśnie dla tych pierwszych zwiastunów przedwiośnia posadzona w różnych miejscach. Rok rocznie poszukuję wiosny. W mieście robiłam wyprawy z dziećmi do pobliskich działek ogrodniczych, które przy każdej okazji będę podkreślać, że pełnią bardzo ważną funkcję w betonowym świecie i niedocenianie ich grozi wręcz cywilizacyjnymi chorobami u ludzi. Działki ogrodnicze w miastach powinny być tworzone a nie likwidowane. Właśnie teraz, albo za dni kilka wręcz powinno się je odwiedzać w celach nawet edukacyjnych. W każdym razie mam przedwiośnie! Zbliża się wiosna!

 I nawet jeśli za chwilę znów zrobi się biało to ja już wiem, że pani Wiosna się obudziła...

Otacza nas tak wiele przyrody a moje dzieci mają z nią kontakt codzienny tak duży, że te nasze miejskie wyprawy w poszukiwaniu wiosny przestały być dla nich atrakcyjne odkąd tutaj mieszkamy. Jak pojawiają się tulipany czy krokusy to jeszcze ich widok potrafi wzbudzić entuzjazm.  A tak... Wszystko co nowe kiedyś musi spowszednieć, nawet obcowanie z przyrodą. Dlatego, odkąd tu mieszkam, to raczej wiosny szukam z moimi czworonożnymi przyjaciółmi. Oni nadal przeszukują działkę i towarzyszą mi podczas moich wypraw poszukiwawczych. Nie jestem do końca pewna czy wiedzą o co chodzi, ale jest to zawsze coś nowego, coś innego i jak mi się zdaje nawet dość ciekawego dla nich na miłe spędzenia przedpołudnia, czy popołudnia. 

W tym roku w poszukiwaniu wiosny wybraliśmy się rano, kiedy promienie słońca złudnie dały obraz pięknej, wiosennej pogody. Zafascynowana wyczekiwanym słońce za oknem nie zwróciłam uwagi, że sikorki jakoś gromadnie odwiedzają słoninkę. Wyjście na dwór natychmiast

zweryfikowało mój pogodowy entuzjazm. Słonecznie ale mroźnie. Aż trudno było mi uwierzyć, że tak wspaniale wyglądająca pogoda zza okna może się różnić. Od kilku ładnych dni było pochmurnie i nieciekawie. Niby biało ale jakoś tak, mało ładnie. Jednak to promienie słońca nadają czar każdej porze roku, czy nam się to podoba czy też nie. Dlatego też dałam się zwieść przyjaznemu ,,światełkowi" (rays of the sun). Przyznam się, że z lekka pochyloną głową, wróciłam po parę rękawiczek aby móc kontynuować swój poranny pobyt na dworzu. Najpierw oczywiście musiałam nakarmić towarzystwo, dopiero potem ruszyliśmy na wyprawę. Nie poszliśmy daleko, kręciliśmy po działce. Ciekawa byłam czy kwitnie orzech laskowy, bo corocznie mąż mi o tym mówił, a ja nigdy nie mogłam zdążyć. A ja tak bardzo chciałam zobaczyć na własne oczy te laskowe ,,kokony". Idąc do niego, na koniec działki zrobiłam zdjęcie wiciokrzewowi, który mnie ciągle zaskakuje. W zeszłym roku obudził się w grudniu i z zielonymi liśćmi przetrwał do wiosny i pięknie kwitł. 

W tym już się obudził i wypuszcza listki. Dziś może one takie troszkę zmrożone ale z moich obserwacji, nie zaszkodzi mu to. Minęłam moją rabatę iglakowatą (my coniferbed), która pięknie w zeszłym roku urosła do miana - widocznej. Muszę przyznać, że to fajny okres rozwoju, kiedy zaczyna się widzieć nie tylko sens swojej pracy ale całe założenie i kompozycję rabatową. Jest to czas, w którym można dojrzeć pierwsze minusy i ewentualnie zaradzić jeśli coś jest z czymś za blisko. I z dwa dni temu odkryłam przy mojej działce krzak jeżyny, który przez całą zimę miał zielone liście. Aż trudne do uwierzenia. Nie wyglądają na zahibernowane. 

Pierwsze oznaki wiosny są u mnie :D