O brzasku / At the sunrise

Uwielbiam wsłuchiwać się w odgłosy przyrody kiedy widnieje (dawn), kiedy noc ustępuje dniu i mimo jeszcze braku słońca już wstaje dzień. Wyeliminować dźwięk śpieszących się kroków, jadących pojazdów i skupić się na przyrodzie. Tu gdzie obecnie mieszkam jest prościej. Z dala od miejskiego zgiełku, z domem na uboczu, wystarczy wyjść na taras... Dziś jest tak pięknie i rześko jakby to był marzec. Wyszłam w samym swetrze i było mi ciepło. Ptaki już cieszą się z kolejnego dnia, rozpoczynając swe poranne trele i świergoty. Koguty pieją już ze swoich kurników. Budzi się dzień... on też. Kiedy odsunie się dźwięki spowodowane ludzką cywilizacją można być bardzo zaskoczonym jak blisko nas, jest równoległy świat, rządzący się własnymi prawami. Zupełnie inny świat, przylegający tak blisko, że często go nie dostrzegamy w pogoni myśli, trosk i spraw do załatwienia. Za raz przyleci do słoninki moja chudzinka i popatrzę sobie na nią w ukryciu. Tym razem ja, a ona będzie szybciutko jadła śniadanie, aby zapewne zdążyć przed kolejnymi, dużo większymi. To pewnie jej sposób na zimowe przetrwanie. Wstać skoro świt i przybiec na śniadanie. 

Widnieje... z każdym kolejnym mrugnięciem powieki bardziej, wypełniając się coraz to liczniejszym ptasim gwarem. Jedno budzi drugiego, drugie trzeciego... i tak kolejno i kolejno budzą się mieszkańcy naszej planety.

Jeeest!!!! Przyleciał Maluszek - Okruszek. Jak zwykle wypięty do okna pupcią, na cienkich nóżkach i dziup, dziup, dziup w słoninkę i nawet się nie obejrzy. Jeszcze ciemne chmury na niebie i zaledwie pojedyncze prześwity na horyzoncie a on już na śniadaniu. Dziup, dziup... dziup dziup... Smacznego, na zdrowie!

Nawet te moje domowe papużki faliste rozśpiewały się i witają nowy dzień przez okno. Dla urozmaicenia im dnia codziennego przeniosłam ich na parapet, z którego widać więcej i pewnie dla nich też więcej się dzieje, niż tylko nasze osoby chodzące po salonie. Skrzeczą od dobrego kwadransu... ( O nich w innym poście)

I nastał dzień... Ucichło. Odgłosy ucichły... nie słychać ptaków, nie słychać piania kogutów. Melki to w ogóle nie słyszałam, pewnie kozy jeszcze śpią... Zadziwiająca cisza... jakby w około w ogóle nie było żadnych ptaków. Patrząc po moich domowych, to chyba właśnie teraz układają sobie pióra i żeby dzikie ptaki usłyszeć to za pewnie trzeba by było podejść bliżej pod same krzaki i drzewa. A może poleciały na śniadanie? 

Nie... znów je słychać, ale już nie tak głośno jak o brzasku dnia. Jest na tyle cicho, że doleciało mnie gruchanie gołębi sąsiada. Dźwięk tak mocno we mnie zakorzeniony jako dźwięk miejski, że w pierwszej chwili odrzuciłam go, uważając, że mnie się to tylko wydaje.   Wszystkie ptaki rozpierzchły się na śniadanie, zaraz i tu do mnie zaczną zlatywać się sikorki, tylko je patrzeć. Jest taka cisza, że echem rozchodzi się gdzie stado wróblowatych się przeniosło i z którego miejsca dalej się kłócą. 

Odzywają się spod lasu wrony... 

Z mojego kacznika z cicha dobiega pokwakiwanie kaczek, zaraz usłyszę i kozy... wszystko kolejno się budzi i rozmawia ze sobą. Tyle się wydarzyło w świecie zwierząt, kiedy pan gospodarz smacznie sobie jeszcze śpi... Taaak! Mimo zamkniętych drzwi słyszę Kacperka... Zaraz odpowie mu Melka... 

Dziś niedziela, dochodzi 8.00... czas nakarmić całe towarzystwo, skoro już nie śpią, skoro ja już nie śpię...

hahaha... słyszę szczekanie psów z oddali... no i proszę, kto ostatni się budzi? 

Ku memu zaskoczeniu na tarasie było dużo cieplej niż na podwórzu. Licząc na to, że wypuszczę ptaszory na dwór aby cieszyły się ciepłym porankiem, wypuściłam tylko kaczki, które dużo lepiej znoszą chłód. A kury dostały ostrzeżenie, że mają wziąć się za znoszenie jaj, bo będzie rosół. Zawsze to działa... więc dobrze im zrobi jak posiedzą sobie w ciepłym kurniku.