Arka zimą cz.3

Zima trzyma. Dzisiaj nawet odwiedziło nas słońce i hojnie obdarowuje swoimi, ciepłymi promieniami. Jest mroźno... na tyle mroźno, że mniej widzę sikorek na słoninie a te, które przylecą nerwowo dzióbią w nią a jedną wypatrzyłam, która niemalże  drzemała na słonince. Z przykrością muszę stwierdzić, że przybyło awantur między ptakami. Czuje się ich nerwowość. Wiszą trzy kawałki słoniny a mimo to całe okno traktują jako jedną całość i nie dzielą się między sobą. Szkoda...

Arka jak wszystko na naszej części globu pogrążona jest w zimowym letargu a samo podwórze jest nienaturalnie ciche. Kóz nie wypuszczamy na dwór, siedzą w ciepłych szopkach i muszą zadowolić się zapachem słomy i siana. Sporadycznie pomekują do nas. Koty coraz chętniej korzystają z ciepła, nie tylko domowego ogniska, leniwie zalegając na wersalkach i fotelach, nie omieszkując pakowania się na kolana nawet chrapanie gospodarza podczas popołudniowej drzemki im nie przeszkadza, zwinięte w kłębuszki udają ozdobne poduszki.

Zima... pełną  gębą,  najprawdziwsza  zima, tylko jeszcze nam brakuje metrowych zasp, ale nie tęsknimy za nimi. Jak nie było bałwana tak nie ma go nadal i nie zanosi się aby nas zaszczycił w tym roku. Nic na siłę. 

W cieplejsze dni otwieramy kurnik i kacznik i całe towarzystwo z lekka leniwie wychodzi na dwór postać w promieniach słońca ale widzę, że też jakoś nie specjalnie podoba im się obecna pora roku. Ogólnie widać jakieś odrętwienie i znudzenie otaczającą bielą, brakiem zieleni. Nawet te urocze promienie słoneczne nie są wstanie zrekompensować obecnej pory roku.

Chyba powinnam rozejrzeć się za pingwinami, które ożywiły by Arkę i nadały jej nowego, zimowego szaleństwa. Ławka jest symbolem naszej pełnej gotowości ku ociepleniu i możliwości znów posiedzenia sobie na niej w zimowy, ciepły, bezmroźny dzionek. Aczkolwiek informacja, że bodajże w Brazylii przez wirus roznoszony, przez tamtejsze komary, zwiększyła się ilość narodzin małogłowych dzieci, z lekka zweryfikowała moją niechęć do naszej, rodzimej zimy. Wszystko ma swoje dobre i złe strony nawet taka zima i brak wielu niebezpiecznych pasożytów.

Nasza sunia ma się dobrze, nad podziw dobrze i odpukać niech się czuje tak nadal. Więcej przesiaduje w budzie i rzadziej wybiera się na spacery po podwórku. Jako seniora arki i honorowy członek kociego stada jest naprawdę przez nie zaopiekowana. Za każdym razem, któraś z kocic jej towarzyszy, nakierowując ją tam gdzie chce iść. Czy do końca się rozumieją to ja nie wiem, ale nieustająco budzi to we mnie wielkie wzruszenie, jak mały kot może pomagać niewidomemu psu. 

Oby jak najwięcej  w ludzkim świecie takich przyjaźni jak w arce psa z kotami.