Lutowy ranek

Jestem ,,dzieckiem słońca”. Jest to tak mocno ukorzenione w moim ciele i duszy, że regularnie o tym zapominam dziwiąc się czemu tak a nie inaczej się czuję. Czemu mój zapał gaśnie albo jedynie  tli się dniami wręcz tygodniami… Mam wtedy wrażenie jakbym żyła wykorzystując jedynie jakieś rezerwy głęboko ukryte gdzieś w ciele. Czuję, że jest mi źle, nie tak jak powinno być, czuję się nieswojo i ciągle zmęczona… spowolniona… przygaszona… Ostatnio myślałam o jakiś witaminach wzmacniających mój organizm… Kiedy rozbłyskują promienie słońca niczym zgarbiony, przyschnięty kwiat prostuję się, unosząc ,,kielich” wysoko, wysoko ku słońcu i błękitnemu niebu. I znów przypominam sobie kim tak naprawdę jestem w świecie Matki Natury.  Moja energia powraca z siłą wulkanicznej erupcji i mogłabym góry przenosić i robić iks rzeczy naraz… Promienie słońca dają mi życie.

Z samego rana słońce weszło do mojej sypialni nie czekając na zaproszenie. Wkroczyło, dumnie niczym królowa powracająca na swoje włości i od razu rozpanoszyła się po wszystkich kątach i zakamarkach. Obudziła Miśka śpiącego obok. Zaspany przyszedł do mnie, mocno zaniepokojony odkryciem, że jeszcze śpię. Pokój oblany promieniami słońca, późna godzina a mama śpi? A mama rzeczywiście spała otulona nie tylko ciepłą pierzyną ale i padającymi na nią promieniami słońca.

Nie wyskoczyłam od razu z łóżka, jak czynię to dość często wiosną i latem na widok nowego dnia, dziś przeciągnęłam się leniwie aby każdą najdrobniejszą kosteczką, chrząstką, nerwem i mięśniem poczuć dar energii jaką otrzymałam  z samego rana. Nacieszyć oczy widokiem słonecznego dnia, które mogłam zaraz po przebudzeniu podziwiać z wielkich drzwi balkonowych. Słodki ciężar, ośmiolatka przygniótł mnie z lekka próbujący dociec moje  niecodzienne zachowanie, a może to była zwykła radość? Chwilę leżeliśmy razem patrząc przez taflę szyby. 

Rzadko kiedy zimową porą wychodzę na taras, ale dziś, zrobiłam to wręcz automatycznie, jak robię każdego ciepłego dnia i aż zdumiałam się jak pięknie trelowały ptaki po godzinie ósmej. Nawet szkoda mi było, że nie mogę tego nagrać i tutaj wstawić aby podzielić się tą chwilą. Wszystko, absolutnie wszystko co posiadało dziobek ćwierkało, gwizdało, trelowało powodując jeden wielki ptasi hałas ale jakże miły dla mego ucha. Wróbelki, sikorki… i wiele innych ptaków, których niestety nie umiem odróżnić. Jeden dźwięk mnie zadziwił, jakby taki ala dzwoneczek – dzyn, dzyn- dzyn, dzyn dzyn… ale mniej dźwięczny, nie było to kołatanie ciężko mi nawet uchwycić ten dźwięk ale skojarzył mi się z delikatnymi aczkolwiek wyrazistymi dzwoneczkami. Pierwszy raz miałam okazję tego posłuchać. Więc może to jakiś ptaszek przylatujący jedynie na zimę? Nie mam pojęcia. W każdym razie usłyszany ptasi koncert był przepiękny i taki krzepiący moją duszę.

Wielokrotnie wychodząc rano na dwór staram się wyłapać świergot, jest on mi potrzebny tak jak powietrze. Wyłuskuję pojedyncze dźwięki ale jest ich mało z rana. Więcej mogę nacieszyć oczy samym widokiem ptaków jedzących słoninkę czy odwiedzających karmnik.

Dlatego, tym bardziej ucieszyłam się, że mogłam je znów posłuchać. Widać, też się stęskniły za słońcem i witały go szczerze i licznie nie żałując okazywania radości.

Z góry padające, ciepłe promienie słońca na dole srebrzący się mrozek otulający rośliny na polach i łąkach. Nawet on dzisiaj pięknie wyglądał. Zdumiewając śpiącego jeszcze męża, złapałam aparat i pognałam w plener robić zdjęcia…

Energii dostała też Sunia bo ochoczo wybrała się ze mną na spacer po działce w asyście kotów. Nie odstępują jej ani na chwilę. Widzę, że zawsze któreś jest w jej pobliżu. 

Na chwilę skupię się na wstawionych fotkach. Na pierwszym zdjęciu są pola sąsiada, po których licznie biegają sarny. Po drugiej stronie mojej działki też mają takie rozległe tereny do biegania i skubania roślinności. Na nich też którejś wiosny mogliśmy podziwiać stado zajęcy. Był to wspaniały widok. 
Na drugiej fotce jest pierwsza z posadzonych sosenek  na naszej działce, została wykopana ze sztucznie zrobionej drogi przy lesie. Była wtedy malutka,  i połamana i raczej mizerne przedstawiała szanse na przetrwanie. Posadziliśmy ją  jak nam się zdawało w najlepszym miejscu - wzniesieniu z przepuszczalną ziemią i nie tonącą w wodzie. Dziś jest piękna i rozłożysta i wita nas za każdym razem gdy wjeżdżamy na posesję. Długo chorowała i przez wiele lat wyglądała jak wyleniały kij od szczotki ale cierpliwie czekaliśmy nie zrażeni pesymistycznymi poglądami gości. W tym roku zażartowałam sobie do męża, że może ciachniemy ją na choinkę bożonarodzeniową? Aż się zapowietrzył ...

Pogoda była rześka i tak przyjemnie świeciło słońce, że chciało się spacerować i spacerować.  Wypatrywałam saren ale jeśli nawet były to już pognały w inne miejsce, pozostawiając po sobie puste pole. 
Zapał z jakim towarzyszyła mi Sunia spowodował, że obeszłyśmy wzdłuż i wszerz jej włości rozglądając się po nich i oczywiście wypatrując oznak przedwiośnia. W promieniach słońca pięknie wyglądał szpaler nasadzeń przy ogrodzeniu. Prócz specjalnie posadzonych kolejnych sosen, znalazły się oporne derenie, które dopiero tutaj nabrały wigoru i wkomponowały się w otoczenie. Wymyśliłam sobie, że wzdłuż działki będą różne nasadzenia. W zależności od tego co akurat mnie zainspiruje po te, co będą stwarzać problem przy rośnięciu. I tak od kilku lat mój niby to żywopłot charakteryzuje się różnorodnością a często i dziwacznością. Ale ptaki są z tego bardzo zadowolone, a w końcu robię to dla nich.

Dzisiaj był przepiękny poranek...