Smutny czas

To będzie dla mnie trudny post do napisania ponieważ, pomimo otaczającego mnie piękna przyrody to maj przypisuje sobie trudny czas pożegnania z tego świata mojego Taty. Odejście kogoś tak bardzo bliskiego przekreśla dosłownie wszystko a życie wydaje się być pełne nic nie wartych rzeczy i jeszcze dobitniej pokazuje, że w większości otaczamy się bzdurami i gonimy za ułudą i fikcją tego świata. Najważniejsza jest bliskość z drugą osobą i czas spędzony z nią.

Pocieszające może być to, że tak jak rośliny:  rodzą się, żyją, przekwitają i ,,umierają" mówiąc do siebie ,,do zobaczenia w następnym sezonie - znów się spotkamy". To my, ludzie też mamy ten swój sezon, po którym się spotkamy, tylko nasz sezon trwa dłużej. Jak zawsze mając na jednej szali wagi troski tak na drugiej wprost proporcjonalnie staram się kłaść rzeczy krzepiące duszę. Staram się tworzyć taką analogiczną przeciwwagę, polecam. Staram się uprzyjemniać sobie ten trudny dla siebie czas jeszcze mocniej wchodząc w relacje z przyrodą. Po nocy kiedyś przyjdzie dzień. Czy zastanawiamy się nad tym jak odczuwa ten czas owad, albo inne zwierzę, które żyje od nas dużo krócej? Kwiat, który od zakiełkowania do obumarcia żyje kilka tygodni albo kilka miesięcy?  A może przyroda wiedziała wcześniej i dlatego tuż przed mnie otuliła... 

Pozdrawiam Was bardzo serdecznie i wiem, że jesteście ze mną. Zaglądam sobie na Wasze blogi i czytam, to mnie pokrzepia daje odskocznię. Jeszcze raz napiszę to samo - dziękuję za to, że jesteście, że prowadzicie swoje blogi.