Nasze życie na zielono - rozwój dzieci

Widzę, że jesień w mojej codzienności mocno zdominowana została przez program  pt. River Cottage: Australia. Zgadza się to kolejny post z serii naszego życia na zielono. Kiedy zaczyna się coś oglądać zachwyca się jedną czy dwoma rzeczami, które sprawiły, że się danym programem zainteresowało. W trakcie oglądania kolejnych odcinków, zaczyna się udamawiać dany program i zauważać więcej szczegółów również tych, które się mniej podobają czy wręcz nie podobają. Mnie jak na razie podoba się wszystko ale już przy końcu serii 1 zaczęłam przyglądać się osobom, które przewijają się w każdym odcinku. Są to sąsiedzi albo zaprzyjaźnione osoby z Paulem Westem. Sam główny bohater mieszka sam i ma się bardzo dobrze, a jego gospodarstwo powiększa się o kolejne zwierzęta. Oczywiście jestem realistką i zdaję sobie sprawę, że wiele rzeczy robionych jest pod program i te idealnie wypielone poletko warzywnika, skoszona trawa wokoło i wiele różnych rzeczy, nie jest dziełem jedynie szczęśliwego Paula Westa.

W którymś odcinku przyjechała cała rodzina z sąsiedztwa aby mu pomóc przy budowie ruchomego kurnika - rodzice i dorośli już synowie, a przynajmniej mocno podrośnięci. W to uwierzę, że z taką mocną grupą można wiele zdziałać na gospodarstwie. Wracając do głównej postaci, już kilka odcinków wstecz zaczęłam zastanawiać się jak by wyglądało jego filmowe życie, ta codzienność, gdyby mieszkał tam z żoną i z dziećmi, albo samą żoną. Kobieta potrafi wnieść wiele zmian w życie takiego poukładanego i szczęśliwego kawalera. Teraz, jako filmowy singiel ma czas na spotkania ze znajomymi podczas wędkowania, jeżdżenie na różne targi i konkursy rolnicze, ogrodnicze, kulinarne, które są  praktycznie nieznane w naszym kraju.

Zawsze w takich chwilach zwracam swoje myśli ku dzieciom. Ja przyjeżdżałam w wakacje do babci na wieś i bardzo dobrze się bawiłam, bo lato, bo mnóstwo miejsca do biegania, bo łąki, bo pola, bo przestrzeń, bo taka inność niż klimat miejski... ale potem kończą się wakacje i letnia laba i zaczyna się codzienność... bez sklepów, autobusów, kin, placów zabaw. Mnie bawiło przyprowadzanie krowy z pola, karmienie kur i kaczek, zbieranie jaj i wiele innych prac... siostra cioteczna, która miała to na co dzień jakoś inaczej na to patrzyła, w efekcie

wyprowadziła się do miasta. Moi chłopcy... Moi chłopcy są usłużni i pomocni ale bakcyla nie złapali na takie życie jakie tutaj sobie sprawiliśmy z mężem. Nieustająco jednak wierzę, że jednak nauka i wiedza zdobyta tutaj pozostanie w ich głowach i jak nadarzy się okazja to się przyda. Ale to pokaże dopiero przyszłość. Tak jak nikt z mojej rodziny goszcząc mnie na wakacjach pewnie nie przypuszczał, że będę w dorosłym życiu hodowała kury, kaczki i kozy. Kiedy pojawiała się potrzeba wiedzy i umiejętności wydobywałam ją ku własnemu zaskoczeniu z czeluści pamięci niczym magik królika z cylindra. Lubię oglądać program pt. ,,Daleko od miasta" produkcji polskiej. W pierwszych jego seriach często pokazywano rodziny z dziećmi, takimi w wieku przedszkolnym lub ciut mniej. Spędzały czas z rodzicami w domu a bohaterowie odcinków gorliwie zapewniali, że ich dziecku lub dwójce dzieci całkowicie do szczęścia wystarcza to ich życie na wsi, mając do dyspozycji kontakt ze zwierzętami, bogactwem natury wokoło domu, za stodołą, stajnią czy innymi budynkami gospodarczymi.

 Nie zapomnę widoku małego dziecka siedzącego gdzieś w kącie stajni bawiącego się elementem uprzęży, a rodzicie w tym czasie zajęci byli pracą przy koniach. Nikogo nie obmawiam ani nie oceniam. Chcę jedynie obalić mit szczęśliwego dzieciństwa w zamkniętej przestrzeni jaką jest ,,bliskość z naturą" w wiejskim gospodarstwie. I nie chodzi tu o ten brak bakcyla do życia na wsi, ale o naturalny i prawidłowy rozwój zdrowego organizmu.  Taka sytuacja jest zadawalająca, kiedy dziecko jest malutkie i jego potrzeby poznawcze też są malutkie i najbliższe otoczenie jest wstanie je spełnić. Dziecko potrzebuje kontaktów z innymi dziećmi, nie dorosłymi. Dziecko ma się rozwijać społecznie, wchodzić w relacje z innymi dziećmi bo je rozumie będąc na podobnym czy tym samym poziomie wiekowym i nie chodzi tu tylko o relacje w placówkach oświatowych. Ale również w kontaktach codziennych, luźnych, różnych, spontanicznych... Przy dorosłych jest zawsze na niższej pozycji i nie ma się co oszukiwać, że istnieje tzw  przyjacielskie podejście dziecka  z rodzicami.

Wszelkie takie próby kończą się fatalnie bo najczęściej brakuje odpowiednich więzi, bo matkę i ojca ma się jednego i to jest bardzo odpowiedzialna rola. Jeżeli jest bliskość między dzieckiem a rodzicami to właśnie została spełniona ta relacja i na pewno nie była pseudo przyjacielska. Osoba dorosła nie jest wstanie zniżyć się do poziomu dziecka, chyba że jest upośledzona umysłowo, w innym przypadku zawsze będzie ciągnąć dziecko do góry, ponad jego wiek zaburzając jego naturalny proces rozwojowy. Dziecko jak równy z równym będzie tylko z innym dzieckiem w podobnym wieku. Dlatego na wsi zawsze starano się o większą ilość dzieci aby mogły się ze sobą bawić. Mamy wchodziły w relacje sąsiedzkie aby zorganizować dzieciom możliwość kontaktów z innymi dziećmi. Sama pamiętam z dzieciństwa jak całą grupą biegaliśmy po polach i łąkach albo fikaliśmy koziołki ze ściany stodoły na kupę siana. Dzieci, grupy dzieci roześmiane, biegające, hałasujące i nierzadko coś nabrojące.  Moje dzieci nie mają tutaj takiego dzieciństwa. Nawet trudno o wyjście do jakiegoś młodzieżowego klubiku czy czegokolwiek bo wszędzie trzeba pojechać samochodem, a nie zawsze jest na to czas. Wyjście do kolegi jest też sprawą dość kłopotliwą bo nie ma bezpiecznych chodników określających koniec ulicy dla samochodów ani oświetleń wiejskich dróg i wieczorową porą a późną jesienią to wręcz nocną porą łatwo o wypadek i kamizelka odblaskowa mało pomaga. Są już w takim wieku, że kreatywność rodziców nie jest wystarczająca a brak rówieśników zaczyna się wyraźnie uwidaczniać. Wypadami do Warszawy próbowałam coś ratować. Na pewno jest to nowe doświadczenie, warte poświęcenia czasu ale jednak to nadal jest spędzanie czasu głównie z osobami dorosłymi. Trzeba być ślepym aby nie zauważyć od razu różnicy w zachowaniu chłopców, kiedy spędzają czas z kolegą, kiedy ich odwiedzi.

Rodzice potrzebni są aby dzieci czuły się bezpiecznie i miały zaspokojone podstawowe potrzeby, byli przewodnikami w ich dziecięcym życiu, ale nie mogą przejąć roli kumpla, przyjaciela, towarzysza zabaw. Tak naprawdę to my z mężem realizujemy jakieś swoje zachcianki i pseudo zabawę w gospodarstwo a dzieci zmuszone są do uczestniczenia w tym. Karmienie zwierząt już ich nie nęci, robią to z usłużności i z wyuczonego przez nas obowiązku pomagania rodzicom. Jestem rozdarta pomiędzy pociechą, że dzieci mogły się czegoś nauczyć poprzez obcowanie, doświadczanie a wyrzutami sumienia, że nie miały radosnego dzieciństwa w towarzystwie swoich rówieśników i nie mogły czerpać pełnymi garściami z dorobku postępu cywilizacji jakie daje miasto, a nawet jego namiastki.