Wykopki ziemniaków

Jesień... co byśmy nie robili to i tak czas płynie swoim rytmem... lato potem jesień... zima i wiosna i tak zatacza koło za kołem rok po roku, wiek po wieku... tylko my przemijamy i nasze niesamowicie ważne sprawy... Ale jest i na to rada! Moja nuta filozoficzna wymyśliła, że gdybyśmy tak pomieszali nazwy pół roku, albo ponazywali je zupełnie inaczej to nastąpiłaby widoczna zmiana... chociaż złudna, ale zawsze zmiana. Mamy jesień... za oknem świeci pięknie słońce a zielone liście lśnią w jego promieniach. Nad nimi niebieściutkie niebo z jednym, dużym, póchato białym obłokiem. Ale kiedy pracowałam przy ziemniakach to słońce schowane było za chmurami, a szkoda, bo zdjęcia wyszły byle jakie. W każdym razie dzisiaj będzie o jesiennych wykopkach ziemniaków.

Większość z Was uśmiechnie się pod nosem, cóż za materiał na post blogowy, ot jakaś tam wzmianka by wystarczyła. Ale to nie są zwykłe wykopki ziemniaków jakie robią ludzie rok rocznie na wsi, na wielkim polu. Z dumą mogę napisać, że i my jesienną porą możemy zaliczyć się w poczet pracujących jesienią przy wykopywaniu ziemniaków. Ależ to brzmi!

Od dwóch tygodni hurgoczą ciągniki, ludzie zbierają ziemniaki, a sąsiad nawet zamontował do traktora wóz drabiniasty. Gdyby nie to, że to sąsiad mniej zanany poszłabym zrobić zdjęcie temu wehikułowi przeszłości na dowód istnienia w ogóle jeszcze takiego urządzenia i sprawnie pracującego, ale się boję, że mnie wyśmieje albo co gorsze - pogoni z pola. Bo on z tych bardziej terytorialnych osobników i na ,,jego,, nie wolno wchodzić. Znam ten typ bo moja Sunia jest mocno terytorialna i miała dość szeroką listę pod tytułem ,,intruzi", nie mówiąc już o szeroko pojętym znaczeniu  słowa  ,,moje". Ale dzięki temu mogliśmy spać spokojnie. 

Nasze wykopki są wyjątkowe i jedyne w swoim rodzaju bo po pierwsze są nasze, po drugie można powiedzieć, że obrabiamy po raz pierwszy najprawdziwsze poletko ziemniaków składające się z 10 redlin i zajmujące śmieszną powierzchnię, ale na nasze potrzeby wystarczające. Ku naszemu zaskoczeniu nawet zapełniają się kolejne worki. W zeszłym roku mieliśmy eksperymentalne poletko w warzywniku ale słabo obrodziły ziemniaczki. Maluszki zadebiutowały w Wigilię, gotowane w łupinie do śledzi i zrobiły furrorę swoim ,,chap do buzi". I po trzecie, tak jak traktory z przyczepami ciągną worki ziemniaków tak my dumnie ze swoimi suniemy taczką!

A słoneczniki jako bonus, te dorodniejsze dla nas, a mniejszymi dzielimy się z ptakami.

Uściski dla wszystkich i bardzo mi miło, że zaglądacie do mnie i pamiętacie o mnie.