Pierwiastek kobiecości

Odkryłam wczoraj kolejny blog z pięknym wnętrzem. Po prostu takim, że dech zapiera. Jakby położyć nasze wnętrza na jakiejś osi to moje wnętrze wypadałoby po przeciwnej stronie, daleko, hen, hen. Nie mam w sobie nic z aranżacji ani domowej ani ogrodowej. Zawsze wydawało mi się, że po prostu w moim dzieciństwie zabrakło pierwiastka kobiecości w moim najbliższym otoczeniu, a wszelkie kontakty innych kobiet z rodziny były za małe i za płytkie aby zostawić ślad w mojej osobowości. Ale czym jestem starsza tym wydaje mi się, że można to po prostu samemu poczuć czy rozwinąć w sobie. 

Wychowywana jedynie przez ojca w towarzystwie brata wyrosłam na pewnego rodzaju chłopczycę i moja wizja otoczenia jest prosta, naturalna taka z dużą dozą ,,męskiego charakteru". Niby coś tam się przemknie ale byleby nie za dużo. Daleko mu do minimalizmu ale mój dom jest taki... mocno stonowany, zachowawczy, kolorystycznie bezpieczny, a alergia na pyłki powoduje, że staram się ograniczać bibeloty i kurzołapki z przyczyn zdrowotnych. Ale podejrzewam, że i z tymi problemami takie osoby o pięknych domostwach by sobie świetnie poradziły. Jestem oczarowana takimi blogami ale równocześnie zdruzgotana moją tak odmienną naturą, że aż  czasami boli.  Może właśnie dla tej ułomności 

2013 r. Juniorzy mięli 7 i 8 latek

Bóg obdarzył mnie samymi chłopcami bo dziewczynka zatonęłaby w tym bezkresnym braku kobiecości z mojej strony. Z wakacji na wsi, wyniosłam przede wszystkim bliski kontakt z Matką Naturą i tak naprawdę Ona zaczęła mi towarzyszyć wszędzie gdziekolwiek byłam. I to Ona zaczęła kształtować moją osobowość przekazując swój styl i światopogląd. Trzymam się kolorów naturalnych, otaczam się przedmiotami, które jak najmniej ingerują  w niszczenie środowiska, jedne meble staram się mieć na wieki aby nie ingerować negatywnie w środowisko. Wszystko co robię to jest pod kątem ,,nie ingerowania   negatywnie  w  środowisko".  Kiedy  odkurza  dom  z  pajęczyn

i przeganiam miotełką pająki to przepraszam je i jest mi bardzo przykro, że niszczę ich domy ale... wiadomo. W ogrodzie jest jeszcze gorzej bo wszystko co robię jest przede wszystkim skupione na ,,nie ingerowanie negatywnie w środowisko". Jestem przypisana czemuś, w czym się swobodnie poruszam i jest mi dobrze, bo to jest to co znam od dziecka. Ale kiedy nagle zderzę się z osobami o bogatej, artystycznej duszy to czuję się jak bym odkryła coś nowego, niepojętnego i niesamowicie urzekającego. Jakbym była dzieckiem odkrywającym sklep pełen słodkości. Wszystkie te piękne wnętrza również ,,nie ingerują negatywnie w środowisko" a są dalece inne od mojego. I nie chodzi mi o dążenie do jakiegoś przepychu, mody, ale takiego cudownego, błogiego klimatu, ciepłego domu przepełnionego nie tyle bibelotami ale tą wesołością wypływającą z nich. Nie napisałam tego postu z zamiarem otrzymania pocieszenia i wszelkich miłych komentarzy jak bardzo urokliwe jest moje wnętrze, po prostu w ramach pamiętnikarstwa chciałam zapisać tę myśl, te odczucia i emocje jakie mną targają od wczoraj. Nie podam bloga, ponieważ takich fantastycznych blogów obserwuję wiele i musiałabym je wszystkie wyróżnić. Wszystkie blogi jakie znajdują się na mojej stronie głównej, zarówno te z lewego paska jak i poniżej każdego mojego postu są dla mnie wyjątkowe i bardzo wiele wnoszą do mojej własnej codzienności. I jestem ogromnie wdzięczna wszystkim autorom moich ulubionych blogów, że je założyli i dzielą się w nich swoją własną codziennością i światopoglądem. 

:)

Ps. Przyglądając się starej fotce z spokoju juniora dojrzałam komodę z lewej strony, na której stoi statek, że to własnie jest ten przerobiony mebel na kuchenny, o którym pisałam tutaj w temacie Kuchenna wizja.