Codzienność

Po napisaniu każdego posta jestem tak szczęśliwa, że udało mi się go napisać, że wydaje mi się, że już z regularnym pisaniem nie będzie problemu a jest jak jest. A może po prostu nie mam o czym opowiadać? Każdy rok jest podobny chociaż zawsze coś tam się zmieni, ale podobny. Lato raz jest bardziej albo mniej deszczowe, mniej lub bardziej gorące. A my jak zwykle dostosowując się do pogody, ścigamy się z czasem i nie prawdą jest, że ,,na wsi jest spokojniej, wolniej i mniej pracy." Jest tak samo jak w mieście tylko inaczej :P .

 

Nie pamiętam czy pisałam, że zamieszkał w naszym  ogrodzie jeż. A raczej pani jeżowa, bo pojawiły się małe jeżyki. To jest nowość tego roczna, która nas

bardzo cieszy. A tak to ciągle te same prace przy kurach, kaczkach czy kozach. Być może dzięki obfitym deszczom i upalnej pogodzie pięknie zaowocowały porzeczki i wiśnie. Głównie je mrożę, ale zrobiłam kilka słoików wiśniowego dżemu.  Ostatnio zebrałam bób, ależ on pyszny! W ogóle wszystkie owoce i warzywa świeżo zerwane są pyszne.  Rozprasza mnie przy pisaniu para mazurków, która ma kolejny raz pisklęta, śmieję się do męża, że ,,wpadło im się", chociaż wróblowate mają lęgi kilka razy w sezonie. W każdym razie znów kursują wte i we wte aby dziadki

nakarmić a one skrzeczą za każdym razem, kiedy przylatują rodzice. Lubię te dźwięki, nawet jeśli skrzeczy mi tuż przy oknie. Na zdjęciu obok jest nasze ala patio z kamienia, które samoistnie ciągle zarasta różną roślinnością. Coraz trudniej nam pielić, bo rozsiewają się rośliny, które lubimy, jak na przykład poziomki. Nie mam pojęcia skąd się tam wzięły, ale wysiały się z kilka lat temu i dobrze im, bo pięknie owocują. Miło jest posiedzieć w cieniu na ławce i skubnąć poziomkę. W misce są chyba porzeczki i nasz staruszek Reksio rezydujący na ławce. Ma tam swój kocyk. Czas wakacji ale spędzamy go w domu, bo tu jest bardzo dużo pracy. Podczas zwykłych wypadów do sklepu lub aby coś załatwić udaje nam się na chwilę chociaż wyrwać  i wtedy możemy podziwiać piękne pola jak to z chabrami. Prawda, że piękne?

              

Kochani, bardzo Wam dziękuję za pamięć i że jesteście ze mną. Mało mnie, ale jestem. W wolnej chwili wolę poczytać wasz blog niż skupiać się na swoim, bo co dzieje się u mnie to przecież wiem. Wiem, wiem... jakby każdy tak podchodził to nie miałabym co czytać. Ściskam Was bardzo, bardzo serdecznie i życzę wiele zdrowia i podróżującym i wypoczywającym poza domem szczęśliwego i bezpiecznego urlopowania.

:)