Nasza codzienność

Zapowiadają cieplejsze dni. U mnie jeszcze drzewa mają liście więc może być całkiem przyjemnie i złociście. Docierały do mnie informacje o opadach śniegu i przez to pędziłam z sadzeniem cebul a teraz nie wiem czy nie za wcześnie. Ciężko połapać się z tą pogodą. Można powiedzieć, że u nas sezon letni został ogólnie zakończony. Jeszcze tylko ogarnąć kurze kwaterki do znoszenia jaj i będzie koniec. 

Ale tam gdzie coś się zamyka to otwiera się coś kolejnego i tym samym weszliśmy w sezon jesienno-zimowy. Czas grzania rozpoczęty i nadszedł czas na prace domowe, które z lekka zostały zapomniane. I kto tu rządzi na tym świecie - człowiek czy jednak pory roku z którymi jest ściśle związany? Na pierwszej fotce nasze orzechy, w tym roku miały swój debiut z czego ogromnie się ucieszyliśmy, bo wreszcie się ich doczekaliśmy. W tym roku również był przepiękny sezon podgrzybkowy, dzięki czeku trochę lasu zostało zamkniętego w słoiki lub w pudełku jako susz. Również obrodziły nam, jak nigdy, pigwowce. I większość miała czas i odpowiednie warunki pogodowe na dojrzenie. Kwaśidło okropne ale bardzo dobre do herbaty jako zamiennik cytryny, my robimy z niego dżem. 

 

Na zdjęciu oczywiście Czarnoś nieustająco zadziwiony jesienią, której tak namacalnie może również doświadczyć po raz pierwszy w tym roku. Cokolwiek robimy i gdzie się znajdujemy na terenie posesji koteczek nam towarzyszy. Rzutem na taśmę zamknęliśmy kury na wybiegu... tak, tak, niektórzy z Was dobrze sondowali, że skoro dość często wspominałam o problemach z kurami w rabatach to w końcu podejmiemy kolejną próbę ukrócenia ich samowolnego opuszczania przestrzeni przeznaczonej dla nich. Pewnego poranka spoglądając przez kuchenne okno pomyślałam sobie, że będę mogła na blogu napisać - koniec z wychodzeniem kur, gdy mym oczom ukazał się nasz młody kogutek na barierce kurzej rabaty, która ewidentnie jest poza kurzym wybiegiem... więc musimy jeszcze jego ogarnąć, niekoniecznie do garnka. W każdym razie coś za coś i jeśli nam się uda, to skończą się takie widoki naszej działki...

A to zdjęcie bardzo mi się spodobało. Dojrzałam na nim jesień, którą przez ogromną niechęć do zimy, rzadko kiedy widzę. 

Nastał u nas czas spokoju i pewnego rozleniwienia. Cisza, spokój i monotonia dnia codziennego chociaż też nie do końca bo coś się zepsuje, coś zapcha... dom ma swoje ,,5 minut". Kilka dni temu sikorka sfrunęła jak co roku na parapet zaglądając w okno kuchenne i dając nam tym samym znak, że czas na umocowanie badyla i zawieszenie słoninki. Któregoś roku zrobiliśmy to później i prawie wcale nie przylatywały. Okazało się (źródło: program przyrodniczy) że sikory dość wcześnie szukają miejsc, w których znajdą pożywienie aby potem zimową porą nie tracić energii na poszukiwania i lecą tam gdzie wcześniej już zostało naszykowane, bo to dla nich sprawa życia i śmierci. I przylatują. Na razie tylko tak skubnąć raz po razie i lecą dalej. 

Zostawiam pozdrowienia i cieszę się, że zaglądacie do mnie 

:)

Kociafrania jest problem z wejściem na twój blog znów to samo, załącza się jakiś link do czegoś tam :/