Tęsknota

Warszawa

Jestem dzieckiem miasta i nic tego nie zmieni. Ani kozy, ani kury, ani radość z uprawy własnych warzyw czy owoców. Zdecydowanie lepiej czuję się w mieście niż na wsi. Ale jestem tu gdzie moje dzieci i moja rodzina. Tu gdzie rzekomo mają wygodniej i lepiej. Tu gdzie ja mam się czuć szczęśliwsza... Nie wiem czy jestem szczęśliwa, ale na pewno mam spokój ducha, który po części jest spowodowany mieszkaniem tutaj. 

Chociaż nie w taki sposób jak by się tego pozytywnie oczekiwało.  Jak to kiedyś powiedziałam moje życie jest szczęśliwe ale nie czuję się szczęśliwa w miejscu, w którym żyję. Nie wiem czy każdy to potrafi ja umiem to rozgraniczyć chociaż jak widać tęsknota powraca jak bumerang. Zaliczam to do podzielności uwagi. Z jednej strony czerpię radość z dnia codziennego gdzieś indziej jest niechęć i rozczarowanie miejscem, w którym mieszkam. 
Ale przyczynia się do tego też trud życia na wsi a w szczególności te niemiłe rzeczy, które niesie z sobą bliskie obcowanie z naturą. Współczuję przyjaciołom obcokrajowcom, którym ten tekst przetłumaczy google.  To takie zwykle rozterki, śmieszne patrząc na to jakie tragedie spotykają ludzi. Dlatego tym czymś tak mało się w sumie przejmuję, bo to drobiazg. 

Drobiazg, który mnie uwiera jak kamień w bucie ale to drobiazg. Tyle tylko, że co jakiś czas muszę o nim napisać, muszę wywalić z siebie, przelać na klawiaturę. W dodatku czerwiec to dla mnie trudny czas bo to rocznica utraty mojej kochanej kotki.... tak. Krwisto czerwona krzewuszka kwitnie. W amoku nauki zapomniałam o rocznicy ale ona mi przypomniała, zresztą po to ją posadziłam i po to kwitnie. Dlatego może silniej doskwierać zaczął mi ten kamień w bucie. W każdym razie mus mieszkania w trudnym dla mnie miejscu spowodował, że uruchomiła się we mnie obrona duchowa, w którą jakby powiedzieć najprościej - uciekłam. 

Dlatego bardzo mnie cieszą komentarze, że mój ogród się podoba, bo wydaje mi się, że widać po nim, że coś z tym miejscem i ze mną jest nie tak. Mimo, że kocham naturę to jednak doskwiera mi tu samotność klasycznego mieszczucha, który próbuje coś robić ale... za bardzo mu to nie wychodzi. Ale w mieście też lubiłam chodzić do parków i skwerów, szukałam ptaków i wgapiałam się w niebo...Miałam swojego przyjaciela - drzewo. Nawet nie wiem jakie. Zawsze kiedy go potrzebowałam to był, zawsze miał dla mnie czas i zawsze na mnie czekał. Tu nie mam takiego przyjaciela... aż się zadumałam nad tym. Niemalże czas zastygł w miejscu podczas mojego intensywnego myślenia.  Mam olchę,  która  zagląda  do mnie przez 

kuchenne okno i teraz siedząc w salonie też ją widzę. Lekko wieje wiatr i przez chwilę patrzyłam na nią jak  porusza rytmicznie gałęziami a ona może po prostu do mnie macha? Tak... ją chyba mogę nazwać swoją przyjaciółką. Jest zwykłą, pospolitą  olchą nie wyróżniającą się niczym i nie przedstawiającą większej wartości estetycznej w ogrodzie ani w żadnym parku miejskim ale jest dla mnie wyjątkowa. Zawsze, kiedy jest mi smutno to patrząc na nią uśmiechałam się przypominając sobie jaką była śmiesznie sterczącą witką o grubości kija od szczotki. Tak jak teraz... Dla mnie jest piękna i wyjątkowa. 
To chyba zmęczenie daje o sobie znać pod postacią tęsknoty za bliskimi mi stworzeniami: drzewem, kociczką i innymi kotami, które straciłam. Podobno  nie ma ludzi (istot) nie zastąpionych. Są. Każda istota, którą obdarzyliśmy miłością, sympatią, a która odeszła pozostawi w naszym sercu dziurę, której nie da się niczym wypełnić. 
I ciągle macha do mnie, mimo, że nie ma już wiatru... A może wzrok płata mi figla?

Ps. Od razu poczułam się lepiej, czasami dobrze tak wywalić co na wątrobie leży i przygniata duszę. Dziś kolejny dzień... Pięknie świeci słońce, aż szkoda, że takiej pięknej pogody nie było przez cały weekend bo dużo pracy byśmy nadgonili a tak bawiliśmy się z deszczem... ot i takie życie na wsi...