Chwaściara / Loving wildflowers

Jestem też chwaściarą. Nie znacie tego słowa? Zapewne, bo w toku swojej rozmowy na zaprzyjaźnionym blogu wymyśliłam je, a jeśli nawet istnieje to przywołałam. Chwaściara to ktoś kto kocha rośliny polne inaczej zwane chwastami. Jestem chwaściarą. Widzę siebie jak tańczę na łące, kręcąc piruety i wołającą głośno kwiaty polne są piękne i mijających mnie ludzi stukających się w czoło albo znacząco kiwających głową. Bardzo realna wizja i wcale nie taka odległa. Swego czasu tubylcy tej okolicy a obecnie nasi przyjaciele i sąsiedzi przyglądali się spode łba (They are surprised.)  moim wykopkom polnych roślin i sadzeniem ich w ogrodzie. Wspomniany głóg przeszedł już do historii. Uwielbiam to zdjęcie. Nie pamiętam czy już je wstawiałam, jest sprzed kilku lat ale nadal odzwierciedla mój stan ducha. 

Śmiałam się, że jestem strachem na wróble, który słucha pięknych odgłosów natury dobiegający z łąk, patrzy na niebo i płynące po nim obłoki i który ma bardzo bliski kontakt z ptakami bo potrafią usiąść na nim.  W dzieciństwie jeżdżąc na wieś do babci i wujostwa dużo czasu spędzałam na łąkach. Ja dziewczę minionej epoki co to po drzewach łaziło, wróżyło się po krzakach  i spadało w pokrzywy. Wstążki, loczki i różowe kiecki omijały mnie dużym łukiem. Ja nie z tej bajki. Typ chłopczycy? Nie. Typ wolny... wolny duchowo. 

Warszawa

Czy to w mieście czy na wsi - wolna, duchowo nieskrępowana niczym. W mieście znów mieszkałam niby w starej dzielnicy ale po sąsiedzku z kilku hektarową dziką łączką i pasami nieużytków w obrębie torów kolejowych, było gdzie biegać i spacerować a przede wszystkim zachwycać się różnorodnością polnego kwiecia. Świerszcze, koniki polne, odgłosy ptaków nie były mi obce w mieście. Moją matką jest natura a ojcem miasto, więc życie miejskie obok pól po prostu było dla mnie rajem na ziemi. Żywię wielką namiętność do polnych roślin chociaż nie można zapominać, że i ogrodowe piękności skradły moje serce, ale raczej skłaniam się ku bezkresnej przestrzeni, którą odnajduję również w mieście w parkach, w alejach, deptakach czy przy większych ulicach i ku temu niebu co go widać zawsze nad naszymi głowami gdziekolwiek jesteśmy. Bez niego nie umiałabym żyć.

Bardzo mocno Was ściskam i dziękuję, że jesteście

 i staracie się zawsze podnieść mnie na duchu.

♥