Pierwsza poranna herbata tego roku

Widzę, że tworzenie posta pierwszego dnia Nowego Roku jest jakąś stałą tradycją. Jak zaczęłam pierwszego dostępnego stycznia tak ciągnę przez kolejne lata blogowania. W każdym razie zostawiając dzisiaj raz po raz w komentarzach pozdrowienia znad pierwszej  porannej  herbaty  tego roku postanowiłam napisać kolejny post ,,pierwszego dnia roku" :P 
Trudno pisze się w akompaniamencie nieharmonijnego chrapania męża ale spróbujmy...

Muszę się odnieść do tego rocznych fajerwerków, które przy pewnej jakiejś mojej aprobacie i sympatii, w tym roku przybrały taki rozmiar wokół mojego domu, że aż były przykre w odczuciu. Nie mieszkam na odludziu, posiadam sąsiadów nie tylko dalej ale i nawet stosunkowo blisko mimo to nie czuję zbytnio ich obecności przez takie a nie inne usytuowanie działki i domu, ale tym razem to był istny obłęd. W pewnym momencie nawet miałam wrażenie, że fajerwerki rozbłyskują nad moim podjazdem tak były wielkie i nisko lecące. W kolejnym momencie miałam wrażenie, że dom stoi w środku poligonu, na którym właśnie prowadzone są ćwiczenia pancerne połączone z ciężką artylerią. To był jeden wielki horror i powiem, że pozostał po Sylwestrze pewien niesmak. Nie wiem czy sikorki dzisiaj przylecą do słoniny, czy są, czy uciekły gdzieś w popłochu. Nie jestem pewna czy gniazda, które oferuje nasze gospodarstwo przy tym okropnym huku było wystarczające. Nawet naszych mazurków nie ma a zawsze witały mnie o poranku. Makabryczna cisza, jakby ptaki nie istniały.  Z drugiej strony, biorąc pod uwagę, że mieszkamy w bliskim kontakcie z leśnymi zwierzętami to żywię ogromną nadzieję, że u mnie skumulował się ten okropny hałas a one miały ciut ciszej. Rozumiem, że Sylwester jest raz w roku ale musi być jakaś granica zabawy i egoizmu.

Nowy dzień kolejnego roku więc trzeba napisać też o czymś optymistycznym. Wprawdzie to nie jest wschód słońca ani poranek, bo Nowy Rok nie przywitał nas niczym nowym a szarością i pochmurnością dnia, jest to zachód słońca jeszcze w poprzednim roku jaki udało mi się błyskawicznie sfotografować i próbować chociaż uwiecznić jakąś namiastkę piękna tej chwili. Słońce zachodzi po przeciwnej stronie tego zdjęcia, tu pstryknęłam ozłocony pas wspomnianego lasu od

 strony  wschodniej.  Już  pisałam,  że 

wschody i zachody to nie tylko widać z tych jednych stron świata ale na całym niebie. Dla jasności tę fotkę robiłam stojąc tyłem do zachodu słońca.

Od strony zachodniej jest drugie zdjęcie ale tak jak napisałam, miałam zaledwie chwilę na zrobienie zdjęć to mogłam korzystać tylko z balkonów. Wydaje mi się, że z poziomu wzroku i wysokości człowieka nie udałoby mi się  złapać tego efektu drzew i pól. Ostatnie zdjęcie to strona północna, a dokładnie zachodnio-północna z prześwitem drzew i może dlatego tak pięknie wybarwiło drzewa. 

Są! Są! Przyleciały do słoninki i jedzą...O jej jak dobrze... 

Kochani Goście mojego bloga, w ten wyjątkowy dzień, życzmy sobie wszystkiego co najlepsze

 aby ten rok, który właśnie się zaczął, był 

szczęśliwy, dobry nie tylko dla nas samych 

ale dla ogólnego, społecznego dobra. 

Aby było w nim więcej

 szacunku, zgody, powściągliwości języka

 i tego wszystkiego co za moich czasów nazywało się po prostu kulturą osobistą :)