Ostatnie dni roku

Śnieg był i się zmył. Ale nie mogę powiedzieć, że nie było ,,białej Wigilii" jeśli nawet tej bieli było tyle co kot napłakał (very little snow). W każdym razie przez Święta na podjeździe i na dachu altany gościł śnieg, reszta była od niego wolna. Wczoraj lał deszcz, dudnił z całych sił o dach a ja nie wiedzieć czemu zaczęłam przysłuchiwać się czy aby burzy nie usłyszę? Burza w grudniu? Burza przecież jest zwiastunem wiosny? I właśnie dlatego o niej pomyślałam, bo ja mimo spokojnych Świąt, nieustająco wyczekuję wiosny. Nie wiem dlaczego tak mam w tym roku.

Nawet sobie pomyślałam, że to chyba nie jest dobrze, czekać na coś co jest oddalone i w sumie samo i tak nadejdzie, pozbawiając się życia dniem obecnym, ale przecież żyję codziennością. 

Moja codzienność jak i wszystko dookoła spowolniło i zapadło w pewien sen zimowy, to jest czas na odpoczynek ciała i duszy... z duszą zawsze gorzej ale ciało jak najbardziej odpoczywa. Głowa snuje plany wiosenne i nawet myśli rozsądku, który dogaduje że i tak coś się pojawi co zakłóci te plany, nie zniechęca jej. A ja gdzieś tam śpiąca w swoim ciele dryfuję na tych wiosennych myślach i planach.
Co innego kozy brykające na wybiegu i cieszące się nadal widokiem trawy i promieni słonecznych. Kotka jak zawsze siedząca na płotku. Zdjęć z nią mam już mnóstwo i pewnie zaczynają się już powtarzać.

Trudno nastrajać się zimowo, kiedy taką pogodę i takie widoki ma się wokoło. 

Bardzo serdecznie pozdrawiam osoby mnie odwiedzające :)