Czas oczekiwania...

Czas oczekiwania... Czasami zastanawiam się czy on przychodzi sam z siebie wywołany porą roku i tą melancholią pogodową, która sama z siebie nastraja do jakiegoś wyciszenia, spowolnienia, wręcz zadumy? Czy rzeczywiście wraz z pierwszymi myślami na temat zbliżających się Świąt coś w nas, każe nam inaczej ,,czuć" otaczającą nas codzienność? A skoro narasta w nas to oczekiwanie to tak naprawdę na co? Na symboliczny dzień Bożych narodzin, na spędzenie czasu z bliskimi, na te wyjątkowe ozdoby świąteczne, na śnieg i uroki zimy, na zabawę sylwestrową czy może na przedwiośnie i wiosnę?

Na co czekają sikorki przylatujące do słoninki i wszelkiego rodzaju ptaki stołujące się w karmnikach? Drzewa uśpione, dzikie zwierzęta szukające jedzenia wśród zmrożonej ziemi i te psy z kotami siedzące smutnie w boksach schronisk? Moi chłopcy są już w takim wieku, że  wiedzą, że prawdziwy święty Mikołaj działa inaczej, na przykład obdarowuje nas radością ze spotkania kogoś dawno nie widzianego, pomocą w pracy, czy prezentem zdrowia a w ogóle to każdy z nas może nim się stać. I w  tym roku chcę abyśmy zrobili prezenty własnie zwierzakom w schronisku, robiąc im symboliczne świąteczne paczki. Mam nadzieję, że nam się uda.

U nas pogoda w kratkę, raz mrozek zabieli wszystko a innym razem jest brązowo zielono albo poprószy śnieg ale tak mało, że raz dwa stopnieje nim ja pomyślę o tym, że może mogłabym zrobić jakieś zdjęcie? Ale ostatnio mój daltonizm empatyczny szczególnie do zimy został poruszony przez pewną osobę a dokładnie jej zdjęciami (spoza blogosfery) i zainspirowana albo próbując spojrzeć na tę pogodę poprzez Jej zdjęcia, zrobiłam kolejne w ciemno, zakładając, że oddają ten klimat. Dziś znów jest jesiennie i zaczęłam się zastanawiać nad moimi cebulami czy dadzą radę spać i nie powyłażą mi za wcześnie?

 

U nas ozdoby świąteczne dopiero nieśmiało zaczynają wychodzić z pudełek. Tradycję robienia wieńca adwentowego poznałam dopiero mieszkając tutaj. Jakoś w mieście, mimo chodzenia do kościoła nie rzucił mi się w oczy... a może go wtedy nie było? Może moda na niego przyszła później?  Nie wiem. W każdym razie bardzo mi się spodobał jako ozdoba bożonarodzeniowa. Nie zdawałam sobie sprawy czym jest tak naprawdę ten wieniec. To symbol, znak naszej gotowości do poświęceń i do próby naszej duchowości (wiary). Pierwszego roku nic się nie działo... takiego wyrazistego. Drugiego roku Pan widząc u mnie wieniec postanowił delikatnie nas wypróbować zsyłając dwa kłopoty bo akurat dwie świece się paliły... nie przeszłam próby. Moja duchowość jest jeszcze za słaba i nie ma od tamtej pory u mnie wieńca adwentowego, ale wciąż staram się rozwijać duchowo i mam nadzieję, że któregoś dnia znów podejmę wyzwanie i będę już na tyle gotowa aby przejść próbę. Widząc jednak na blogach tyle pięknych wieńców adwentowych postanowiłam na ten czas wyjątkowy ująć Was w swojej wieczornej modlitwie abyście byli silni w wierze, kiedy Pan zechce Was sprawdzić widząc w waszych domach swój symbol. 

Pozdrawiam Was bardzo serdecznie  i życzę wspaniałych przygotowań do Świąt 

:)