Mój poranek z mazurkami

Zdumiewające jak szybko nadchodzi zmierzch. Po tak pięknym i długim lecie wciąż nie mogę uwierzyć, że ta jesień jednak zdołała nadejść.  Jest chłodniej ale mimo to często udaje mi się rano wyjść na taras i poprzyglądać się przyrodzie. Bardzo lubię te moje poranki. Wtedy najczęściej obserwuję mazurki... tak, tak, na tym zdjęciu właśnie widać dokładnie tę subtelną różnicę pomiędzy nimi a wróbelkami. Mazurki mają taką ,,czapeczkę" brązową na głowie. Zdjęcie zrobiłam w pewne południe, kiedy jest najmocniejsze słońce i mój aparacik ma jakieś szanse na ostrość przy mocnym zbliżeniu oddalonego małego przedmiotu. Tym razem się udało. 

Aż sobie westchnęłam na samo wspomnienie radości z powodu zdjęć. Ale i tak musiałam dość blisko podejść. Cieszę się, że nie są aż tak płochliwe. Widać te śliczne napuszone ,,kuleczki" jak sobie siedzą na gałęzi. I tak to mniej więcej wygląda właśnie rano. Ja na tarasie, one sfruwają na gałązki jabłonki, która rośnie nieopodal i rozmawiamy ze sobą. One ćwierkają ja komentuję to co widzę, często zachwycając się czymś na głos. Nie przeszkadza nam, że mówimy równocześnie, w końcu każdy porankiem cieszy się po swojemu.

Dziś tak króciutko. Pozdrawiam bardzo serdecznie moich czytelników zarówno tych stałych i zaglądających przypadkowo.