Wiciokrzew w moim ogrodzie

W tym sezonie jest jakoś dziwnie. Dziwnie inaczej. Super, że jest ciepło, bo dzięki temu mogliśmy z przytupem rozpocząć prace działkowe ale... Czy to te prace tak nas pochłonęły, czy ten upał mimo wszystko spowalnia myślenie, ale nie umiem się do końca odnaleźć w obecnym czasie. Ktoś zrobił ogórki małosolne a ich widok mnie zaskoczył, że to już? Albo: to na nie pora? Zapomniałam o posadzeniu mieczyków. Spróbuję posadzić je do donic, może jeszcze zakwitną. Wielu rzeczy nie robię, które robiłam w poprzednie wiosny tak po prostu zwyczajnie z założenia bo była na nie pora. Czy mnie się wydaje, że jest lato? I automatycznie przeszłam w stan letni? - Jeśli w ogóle można to tak określić?. Od drugiej połowy maja ciągle coś mnie zadziwia i zaskakuje swoją porą. Też tak macie? Dzięki temu ochłodzeniu poprzypominałam sobie wiele ogrodowych rzeczy, o których zapomniałam...

Niby tyle czasu przybyło dzięki pięknej pogodzie ale mam wrażenie, że wszystko dzieje się nienormalnie i nie chodzi mi o przyrodę, ale o mój stan ducha, myśli, orientacji w czasie? Może to wszystko dzieje się jednak za szybko? 
Wiciokrzew pomorski (Lonicera) będzie dzisiaj moim gościem na blogu. Zwykła, klasyczna odmiana, żaden rarytas ogrodowy, ale dla mnie wyjątkowy bo długo oczekiwany. Jak większość roślin w moim ogrodzie. W dodatku, że wieloletnią odmianę w innym kolorze straciłam przez zimowe ocieplenie, które zmyliło roślinę i przypłaciła to życiem. Ta, znów posadzona na pergoli ciągle była podgryzana przez Melkę... W zeszłym roku udało jej się zakwitnąć kilkoma kwiatami a w tym po prostu oszalała - jeśli można tak powiedzieć. Słowem doczekaliśmy się!

Wśród mocnej , soczystej zieleni wokoło przykuwa sobą uwagę. Kolor i kształt kwiatów jest fantastyczny. To dla nas ogromna niespodzianka.  Często staję przed pergolą i upajam się tym widokiem. Ostatnio właśnie pogrążona nad kontemplacją wspaniałości kwiatów usłyszałam dziwny dźwięk, niby sroki ale nie sroki. Pomyślałam, że może w pobliżu w kolejnych krzakach jest jakieś inne gniazdo ptaka, które próbuje mnie odstraszyć. Zaczęłam lokalizować skąd dobiega dźwięk aby w dobrą stronę się oddalić, kiedy moim oczom ukazał się rozzłoszczony dzięcioł walący w pień naszej olchy, a przy tym tak się ,,darł", że nawet nie przypuszczałam, że tak potrafią. W lesie są takie cichutkie i tylko stukanie je zdradza. Stałam i przyglądałam mu się. Miałam przy sobie aparat więc próbowałam go cyknąć. I tak jestem zadowolona, że coś widać. Stał ode mnie niedaleko może z 5 metrów ale to i tak zbyt dużo dla mojego aparacika. 

 
Ogromnie się ucieszyłam widząc go, bo to chyba ten dzięcioł, który kilka lat temu przyleciał do naszej słoninki, kiedy gwałtownie przyszedł mróz i przez około tygodnia stołował się u nas. Od tamtego czasu widujemy go w naszym ogrodzie a tym razem mogłam go nawet złapać aparatem. Czasami tak blisko nas podejdzie, że wydaje mi się, że zdaje sobie sprawę, że nie zrobimy mu krzywdy. Tym razem było podobnie, spoglądał na mnie co robię, kiedy stałam jak słup soli ale pozostał dość blisko i nisko. Kiedy odleciał zrobiłam zdjęcie również jego ,,pracy". 

Wszystkiego dobrego Kochani :) Miłych dni i dobrego samopoczucia życzę :D