Luty...

W zeszłym tygodniu, kiedy śnieg zniknął i zaczęły przebijać się nieśmiało pojedyncze promienie słońca poczułam powiew przedwiośnia. Uczucie to wzmocniło radośniejsze ćwierkanie wróbli i świergotanie sikorek. Przebudzenie nie zostało zmącone nawet pogłoskami o powrocie zimy i jej rzeczywistym nadejściem. Co jakiś czas widzę biegające wiewiórki po okolicy, czy to zwiastun nadejścia cieplejszych dni, czy raczej mocniejszego oziębienia?  Czuję się jak przebudzony niedźwiedź ze snu zimowego i mocno zdziwiony leżącym śniegiem i panującym zimnem. 

Dzisiaj idąc po działce słyszałam chrupanie pod nogami i charakterystyczny dźwięk pękającego lodu pod butami. Nieprzyjemne uczucie. To mokradła zamarzły, obsypał je dodatkowo śnieg i ścieżki jedynie łudząco sprawiają wrażenie utwardzonych i zwykłych. W tym roku zima bawi się ze mną w jakąś ciuciubabkę, raz jest śnieg, zaraz go nie ma, potem znów jest i tak w kółko. Tym razem posypało z lekka. 

 
Spaceruję po działce niczym jakiś  duch  zapomnianych ruin zamczyska, snując się milcząco wszerz i wzdłuż okrążając dom dookoła i wszystkie elementy działki. Szczególnie, kiedy krążę niedaleko niedokończonej altany.

Nowa budowla, do której jeszcze się nie przyzwyczailiśmy. Sennie, cicho i zimno. Dobrze, że posadziliśmy kilka iglaków to przynajmniej jest na czym zielonym oko zawiesić. Mimo przebudzenia nie snuję planów na nowy sezon, tkwię zawieszona w nicości myśli. Czekam...po prostu czekam.

 

Pozdrawiam wszystkich bardzo serdecznie i miło mi, że zaglądacie i zostawiacie sympatyczne komentarze :)

Jak to mówi syn - bliżej jak dalej do wiosny :D