Mija dzień za dniem

O tej porze roku lubię o poranku wróbelkowe awantury, nie wydaje mi się aby to był śpiew na powitanie nowego dnia, to raczej klasyczna draka na wiele dziobów. Kto skuteczniej i dłużej przekrzyczy drugiego. Ale od razu jak radośnie i gwarno robi się na podwórzu. Wydaje mi się, że mało który z małych ptaszków potrafi narobić tyle rabanu z niczego i tak na żądanie. Obecnie wokoło domu leży mnóstwo ptasich piór bo ptaki również przed zimą robią gruntowne porządki w pozostawionych gniazdach. Gniazdo państwa Szpakowińskich ma zimowych lokatorów, których potem muszą szpaki siłą wywalać ale to już wiosną. Fotka jeszcze z października kiedy liście winorośli utrzymywały kolor zielony a zdjęcie miało znaleźć się w poście o zimowym dokarmianiu ptaków ale wszyscy miłośnicy tych stworzyć doskonale o tym przecież wiedzą, że teraz jest własnie czas na robienie karmników.

Cisza na blogu spowodowana jest brakiem czasu, tak jak uprzedzałam jakiś czas temu sama sobie ,,zgotowałam ten los" zawodowy. I po części nudą, marazmem jesiennym. Tyle co zwykłe, codzienne prace, które powinno się wykonać dla ogólnego zdrowia zwierząt, które z nami mieszkają. I tak jesienne kurnikowe porządki dobiegły końca. Na wysokości września-października pierzyły się kury i jaj nie było. Dziwne to zjawisko jak są jajka w  nadmiarze a potem nagle nie ma. Mamy za małą ilość kur aby okres ich pierzenia na tyle się rozkładał w czasie żeby produkcja jaj była przez cały czas nawet w mocno  ograniczonej ilości. Albo my  jeszcze nie nauczyliśmy 

się jak to zrobić. Jesienna pogoda nadal nas nie rozpieszcza nawet jeśli nie pada to jest pochmurno, szaro i buro. Ale jak to bywa w życiu i na tym dziwnym świecie, nawet ta jesień nie jest taka jak żadna inna przed nią. A to za sprawą gruzu, o którym już wcześniej pisałam. Dotarła do nas ostatnia dostawa kilka tygodni temu ale fatalna pogoda uniemożliwia rozłożenia tak jak chcemy. Do tego sortujemy cegły, na które ma pomysł małżonek i to właśnie one nadały nowy wygląd naszemu jesiennemu podwórzowi, taki bardziej ceglany. Jestem tak bardzo zniechęcona otoczeniem i pogodą, że nawet powstały bałagan mnie nie irytuje, bo w sumie zlewa się z ponurym otoczeniem. W końcu mój wzrok zatrzymał się na blaszaku, taczce, na którą mąż nakładał słomę i skupiłam się na niej. Był to chyba najładniejszy widok owej chwili.

Drób poza kurzym wybiegiem bo penetrują teren w poszukiwaniu szkodników. Okropnie brudzą ale uwielbiam jak tak sobie chodzą.

Pozdrawiam wszystkich odwiedzających :)