Uśmiech jak promień słońca i wzorek na huśtawce

W związku z tym, że od trzech dni pada z lekkimi, chwilowymi przerwami, postanowiłam wstawić post częściowo napisany już wcześniej i czekający na doklejenie go do czegoś. Więc może to ,,coś" się dzisiaj znajdzie. Widok taki jak na zdjęciu tak mnie urzekł w realnym świetle, że nie bacząc na pokrzywy w tle zrobiłam mu zdjęcie jakby miał zaraz zniknąć. Odkryłam chyba w sobie miłość do kwiatów jednorocznych. 

Często łapie się na tym, że siedząc gdzieś w ogrodzie i myśląc nad czymś wcale nie myślę. To podobno jakiś wyższy stopień wtajemniczenia w tajnikach medytacji... nie znam się na medytacji. Zaliczając modlitwę do medytacji to mogę powiedzieć, że medytuję ale ta wiedza jest niezależna ode mnie. Jakie to uczucie nie myśleć? Dziwne. Tak naprawdę nie zdaję sobie z tego sprawy dopóki nie zaczynam znów myśleć i mózg wysyła sygnał o zdarzeniu. Na początku powrót do myślenia wywoływał pewne zamieszanie w moim odczuciu teraz nawet przechodzę w płynne ,,ciąg dalszy" po zdarzeniu. Nie mam zielonego pojęcia czy to dobrze,  czy  źle,  to  się  dzieje 

samo i mam nadzieję, że nie jest to związane z żadną dolegliwością neurologiczną. Może to wyższy stopień odprężenia albo poprzez obserwację przyrody, nabyta się umiejętność eliminowania z mózgu nieistotnych myśli. I tak jak można zminimalizować tętno tak za pewne można zminimalizować przepływ myśli. Nasuwa mi się myśl, czy taki stan ,,bezmyślny" nie został już przypadkiem wnikliwie opisany przez psychiatrów i psychologów.
 Z minusów takiego stanu jest to, że odrywa od pracy, którą chciało się wykonać jak pielenie na przykład. Zaczynam go obwiniać za zjadanie mi czasu ale relaks jest w istocie bardzo duży. Zaczęło się to tak niewinnie od kociej terapii, którą opisywałam wcześniej, potem albo jeszcze wcześniej o relaksie mózgu i nagle proszę przeszłam w stan skupionej bezmyślności. 

W każdym razie  co  by  to  nie  było staram się urlop spędzać twórczo i relaksacyjnie mimo gruzu do rozłożenia. Ale na razie pada i jest przerwa w robotach ziemnych. Dwa zdjęcia z lewej strony przedstawiają to samo ale pierwsze zdjęcie zrobione jest przy zachmurzonym niebie a drugie w blasku promieni słonecznych, oba z rana. Niby każdy o tym wie ale nie każdy umie taki duet przełożyć na własne emocje i  nastawienie do własnego życia. A wiele to nie kosztuje aby nasze usposobienie było jasne, miłe i serdeczne, wystarczy kilka promieni życzliwości a przede wszystkim uśmiechu na co dzień. Jeżeli w grupie osób ponurych zaczniemy się uśmiechać i konsekwentnie będziemy się uśmiechać do ponurowców to samoistnie oni zaczną się uśmiechać. Osobiście przetestowałam i ku memu zaskoczeniu nawet nie musiałam długo czekać na efekty. Polecam, szczególnie jak obcuje się z ponurymi osobami.

Pchmurno chociaż w tej chwilo nawet wygląda słońce, co mnie cieszy, bo w takim razie zaraz wracam do pracy z gruzem. Chociaż prognozy pogody nie przewidują na dzisiaj poprawy pogody, więc tym bardziej trzeba korzystać z danej chwili. W każdym razie korzystając z deszczowej pogody i bardzo zrelaksowana bezmyślnością zmobilizowałam się do uszycia pokrowca na huśtawkę na tarasie. Zadanie odkładane i odkładane bo nie przepadam za szyciem. Wzór materiału nie jest moim wymarzonym,

ale nie było większego wyboru a zależało mi na wzorze neutralnym gdyż, jestem jedyną kobietą w domu a panów czterech i niekoniecznie chcieliby różyczki, więc odrzucając modne obecnie paski, wybór był pomiędzy tymi listkami a wzorem dziecięcych sów. Sowy odpadły w przedbiegach. Mam nadzieję, że trafię jeszcze odpowiedni wzór. Wiem, że w sieciówce bym dostała ale ja materiał muszę dotknąć, bo jestem samoukiem i nie znam się na gatunkach materiału, rozpoznaję jak, które się szyje przez dotyk. Na razie samo siedzisko bo tak do końca nie byłam pewna jak będzie to wyglądało i poduszki postanowiłam uszyć później. A nóż trafię gdzieś ciekawszy materiał? Ze mną nigdy nie wiadomo. Zdjęcie robione przy pochmurnej pogodzie i wyszło chyba zbyt niebieskie niż w rzeczywistości. Jest raczej w odcieniach szarości z niebieskimi liśćmi tymi ciemniejszymi. W spokojnej tonacji mam nadzieję, że będzie ładnie komponować się w świetle słońca z żółtą ścianą. Podłogi nie ma bo nadal nie umiem się zdecydować. Mam problem bo od zawsze podobał mi się beton taki szary, zwyczajny. Mam betonowe schody i nie chcę innych a na betonowym tarasie tak fajnie rysuje się kolorową kredą. Ciężka sprawa. Nic to cieszmy się tym co mamy.

Każdy dzień bez uśmiechu jest dniem straconym :)

Kochani :)

Bardzo Wam dziękuję za przemiłą dyskusję jaka wywiązała się na poprzednim temacie, za mnóstwo miłych słów i takich krzepiących i budujących.

Jesteście kochani :))))