Szok w trampkach / Astonishment

Pielę... Pielę? Pielę, oczywiście, że pielę, nadal... rano, w południe, popołudniu... kiedy tylko znajdę czas. Na szczęście jeszcze we śnie nie pielę. W każdym razie jak pomyślicie o mnie to możecie w ciemno wyobrazić sobie, że pielę...  a dzisiaj to już sama siebie wyrzuciłam z dworu aby w końcu to przerwać bo ileż można? Jedna taczka... druga taczka... trzecia taczka... Więc pielę kolejno rabatę za rabatą. Tu dosadzę, tam dosieję, przesadzę... Gorąc taki, że moje prace ściśle związane są z przesuwaniem się Słońca po nieboskłonie bo wytrzymać można tylko w cieniu. Nigdy jeszcze nie byłam tak zsynchronizowana ruchowo ze Słońcem jak dzisiaj. Za naszym ogrodzeniem jest pozostawiony pas drzew, który też należy do naszej działki ale nie chcieliśmy ich usuwać. Są naturalnym parawanem oddzielającym nas od drogi. Ten pas drzew rzuca cień na działkę dając już od południa w wielu miejscach może nie cień ale takie lekkie rozrzedzenie tych promieni i mimo, że jest upał to nie ma tej przysłowiowej patelni i można coś podziałać na większym obszarze.

Pewnego razu, pieląc pewną rabatę zdziwiłam się jak te rośliny na niej mają mało miejsca i są jakoś tak ściśnięte ze sobą. Urosło im się pewnie - pomyślałam i zaczęłam dumać, które gdzie przesadzić albo rozdzielić. W toku tych rozważań przypomniałam sobie, że rosła tu tuja taki chorowitek co to od lat dojść do siebie nie mógł. Troszkę mu się urosło w zeszłym roku i robił wrażenie, że w końcu gorsze lata ma już za sobą. I gdzie on jest? Popatrzyłam w lewo, w prawo... kurcze nie ma go. Padł? A tu nagle szok! Dojrzałam jego gałąź i próbując objąć go całego wzrokiem tak podnosiłam głowę do góry i podnosiłam... i wyżej, i wyżej... czubek sięgał nieba. Aż klapnęłam pupą na ziemię z tego odchylania głowy i samoistnie wyrwały się z ust głośne sapnięcia. Przede mną stał gigant. Poderwałam się jak oparzona i pognałam po męża. Ten niewiele myśląc przerwał swoją pracę i ruszył w moją stronę zaniepokojony moim krzykiem. Przyprowadziłam go przed rabatę i zapytała się co widzi? Widział kępę irysów syberyjskich... widział bodziszki pięknie rozkwitające... A widzisz tuję? Zapytałam w końcu. Jaką tuję? I dopiero po chwili ujrzał to co ja i też zamienił się w parowóz. Normalnie szok.

Nie mamy pojęcia kiedy tak strzeliła do góry, przecież jeszcze w zeszłym roku była o połowę mniejsza. W tym roku na wiosnę, podczas tych obfitych opadów deszczu?Kolejne zdjęcie to mój rodzyneczek. Świerk ale jest dla mnie tym czym była róża dla Małego Księcia. Jest jedyną rośliną na naszej działce, dla której użyłam chemii aby ratować jej życie. I to mega chemię bo równolegle szły opryski przeciwgrzybiczne jak i przed jakimś insektem, nie pamiętam już jakim. Pierwszej wiosny tutaj był w tak opłakanym stanie, że żadna pomoc ziołowa by nie pomogła a nie chciałam go stracić. Dziś jest duży, dorodny i piękny, może nie z każdej strony ale dla mnie najpiękniejszy. Ślad ciężkiej choroby odcisną się na jego wyglądzie, ale to nieważne. Obecnie jest dwukolorowy bo wypuścił nowe gałązki i wygląda jeszcze piękniej. Postanowiłam pokazać te przebarwienia bo jak świerk wygląda to każdy wie.

A szyszki na jeszcze innym świerku to kolejna niespodzianka. Mamy te iglaki i ciągle zapominamy, że na nich rosną szyszki. Podziwiamy je w lesie a na działce nigdy jakoś dostrzec nie umiemy a kiedy nam się wreszcie uda to jesteśmy bardzo zadziwieni.

Wspaniałego weekendu życzę Wszystkim :)