Nadal zima...

Połowa lutego i ani widu ani słychu o moim przedwiośniu. Za to dzisiaj z rana przywitał mnie mrozek widoczny nawet na roślinach. Muszę przyznać, że ładnie wyglądają oszronione rośliny, nawet ja to widzę. W tym roku miałam możliwość wiele razy zobaczyć oszronioną szybę. Nie pamiętam ile lat temu widziałam ostatni raz. Taki widok kojarzy mi się głównie z szybą w oknach drewnianego domu mojej Babci, w latach 70 ubiegłego wielu. Może z raz albo dwa widziałam w późniejszych latach, ale widok z dzieciństwa zachował się najlepiej. Z jednej strony mróz a na parapecie wewnętrznym czerwone pelargonie w glinianych doniczkach. 

Wydaje mi się, że kiedyś wszystko było prostsze i piękniejsze bo każdy cieszył się z tego co miał i tak nie gonił w ciąż za niekończącymi się marzeniami i złudnymi potrzebami życia doczesnego. W dzisiejszych czasach za dużo jest wszystkiego i nic nie jest wstanie cieszyć człowieka na dłuższą chwilę czy w ogóle zaspokoić jego potrzeby. Mój syn ostatnio mnie zaskoczył, ponieważ w wypracowaniu na temat czy spełnianie marzeń daje szczęście napisał, że nie, uzasadniając, że czas czekania i praca nad realizacją danego marzenia nie jest w prost proporcjonalna do długości radości spełnienia. Szybko pojawia się nowy cel marzeń i od nowa zaczyna się etap jego realizacji i tak ciągle, bez końca. A może marzenia są zbyt trywialne? W każdym razie moim zdaniem rodzi się  nadzieja na powrót wartości w młodych pokoleniach. 
Co do tego mojego przedwiośnia to jak się tak bardziej zastanowić to też nie tak do końca z tym jego brakiem. Coraz częściej słyszę ptasi trel o poranku i w ciągu dnia. Znów muszę napisać, że jest on bardzo miłym dźwiękiem dla moich uszu. Z tydzień temu jeśli nie ciut wcześniej przyleciał nasz szpak. Nie wiem czy pan czy pani Szpakowińska ale na pewno nasz. Podpytywałam wnikliwie męża czy jest pewny, więc tak, jak najbardziej. Szpak usadowił się na naszym wspólnym dachu i wydawał odgłosy nam znane i charakterystyczne dla naszej posesji. Więc nie ma wątpliwości, że to któryś ze Szpakowińskich. Zmartwił mnie jednak jego tak wczesny przylot bo nadal jest mroźna zima. Mieszka wśród gałęzi świerku i staramy się go dokarmiać. Stąd między innymi pojawiły się dodatkowe zawieszki różnych nasion. 

Przedwiośnie dojrzewa też we mnie, bo coraz częściej sięgam po sałatki mając coraz większą ochotę na witaminy i składniki mineralne w owocach i warzywach niż po potrawy tłusto mięsne. Sałatki są różne ale należą do klasycznych: z kapustą pekińską, czy różnymi rodzajami sałat, pomidor, ogórek ser feta,  itd. z różnymi aromatycznymi sosami. 

Przeprosiłam się nawet z klasyczną sałatką jarzynową, którą odstawiłam na ładnych kilka lat, bo zwyczajnie mi zbrzydła. 

W poprzednim poście miałam napisać o tym ale zapomniałam. Od pewnego czasu jadąc do pracy podczytuję sobie ulubione blogi w komórce. Na początku po prostu czytałam. Potem postanowiłam chociaż parę słów napisać pozostawiając ślad po sobie czy jakieś pytanie, myśl, zachwyt. Nadal uczę się pisania a w szczególności wstawiania polskich znaków. Zdania są krótkie bo daleka droga do użycia przecinka, kropka jest pod ręką. W każdym razie bardzo proszę o wyrozumiałość i cierpliwość bo moje komentarze z komórki są często mało czytelne i zawierają literówki. 

Pozdrawiam Was bardzo serdecznie z jeszcze  zimową nutą :)