W oczekiwaniu na przedwiośnie

W zimowy czas nasz dom pachnie przeróżnymi zapachami. Kuchnia cynamonem i wanilią bo uwielbiam robić różne wariacje przepisowe na placuszki z jabłuszkami albo z serem i do każdego przepisu zawsze dodaję naturalne przyprawy aromatyczne. W mojej kuchni w ogóle jest bardzo dużo przypraw i ziół sprawiających, że dania są ,,bogate smakowo i zapachowo". W salonie królują niepodzielnie kadzidełka z delikatną nutą zapachową albo różaną. Ze względu na alergię w naszej rodzinie, w tym przypadku nie możemy sobie pozwolić na szeroki wachlarz zapachowy. Ale najmilej z rana wchodzi się do kuchni, która wita zapachem wanilii i cynamonu, od razu pojawia się uśmiech na twarzy, naturalna aromatoterapia!

Jest druga połowa stycznia i rozpoczęło się w mojej głowie odliczanie do przedwiośnia. Pierwsze jego oznaki potrafią się pojawić już w na początku lutego, a do lutego przecież już niedaleko. Odliczanie ruszyło, oczekiwanie i jakaś napływająca wolno z  wnętrza ciała radość i magiczna siła do wychodzenia z senności i pewnego ogólnego ,,zasiedzenia".

Tak jak wiele osób teraz zaczyna rozglądać się za ogrodniczymi ofertami, tak ja, człowiek mocno związany z miejskim życiem, nieustająco rozglądam się za kwitnącymi roślinami doniczkowymi, które stojąc na okiennym parapecie od najmłodszych lat umilały mi ten czas odliczania. Jak widać mimo tylu lat mieszkania na wsi, niewiele się zmieniło we mnie. Dom z piecem to nie to samo co mieszkanie w blogu ze stałą temperaturą z centralnego ogrzewania i nadal uczę się na nowo roślin potrafiących poradzić sobie z takimi warunkami bądź preferującymi chłodniejsze z wahającą się temperaturą pomieszczenia. 

Po mimo tego, że i w tym roku pięknie kwitł grudnik, fiołek i anturium i co jakiś czas uśmiecha się do mnie kwiat któregoś z kaktusów to tym razem mój wzrok padł na kalanchoe blossfelda. Miałam ją już kiedyś i mogę powiedzieć, że jest to bardzo wdzięczna roślina. Wybrałam kolor kwiatów czerwony i różowy, ale kalanchea ma dość spory wachlarz kolorystyczny. Najbardziej podoba mi się żółty i mocno czerwony kolor, ale takich akurat nie było. Wiele osób uważa, że jest to roślina jednoroczna, ale to nieprawda. Poprzednią miałam 7 lat i każdego roku mi zakwitła. Po przekwitnieniu podlewa się ją jak każdą inną roślinę zieloną w doniczce, potem nawozi i ona zakwitnie ponownie. Ma tendencję do rozrastania się we wszystkie strony i z lekka ogałacania się z liści, przez co w kolejnych latach wygląda mniej efektownie tracąc tę piękną, zwartą kulistość, ale może tak stało się u mnie bo mieszkając w bloku miałam za gorąco. Roślina ta preferuje temperaturę w zimie 10-15 ○ C i nie lubi grzejników.  Kiedy ją zobaczyłam przypomniałam sobie właśnie o jej potrzebach, które sprawiają, że jest rośliną idealnie pasującą do mojego domu. Jako parapetowy przyjaciel w okresie oczekiwania na przedwiośnie kalanchoe wysoko stoi na mojej liście. Kwitnie przez całą zimę pod warunkiem, że raz w miesiącu zasili się ją nawozem i będzie się podlewało ją z umiarem, bo należy do sukulentów. W grubych, mięsistych liściach gromadzi wodę. Jest to idealna roślina dla zapominalskich. Nie lubi zraszania, tyle co przetrzeć liście lub odkurzyć pędzelkiem, podlewa się ją dopiero jak porządnie przeschnie ziemia. Ma śliczne, malutkie i drobniutkie kwiaty a kiedy jest w pąkach to wygląda jak by pomiędzy liśćmi były gałązki obsypane koralikami. Przy zakupie rośliny należy zwrócić szczególną uwagę na liście, czy nie ma na nich śladów obecności mączniaka, na którego jest mało odporna.

Natomiast w tym roku zaskoczył mnie miło cyklamen, który jest  z nami już od co najmniej 2 lat i tak jak piękny kwitnący wszedł w nasze progi jako miły prezent tak później nie mogliśmy się zrozumieć. 

Miałam go po raz pierwszy i mimo zapoznania się z jego potrzebami i starania się ich wypełnić to była jedna wielka klapa. Moja wiara w moc korzeni sprawiła, że przetrwał. Z wiosną wystawiałam pustą doniczkę z ziemią wiedząc tylko, że w środku są korzenie cyklamena na balkon wschodni i zostawiałam go. Już na początku lata pojawiały się pierwsze liście i późnym latem zabierałam już go w formie liściastej z powrotem do domu na parapet. Jakoś mu tam szło przez kilka tygodni... po czym zimą nastawała klapa tyle co podlewałam korzenie i na powrót pusta doniczka z ziemią wędrowała na taras... Lato 2016 roku miało być już jego ostatnim latem u nas i gdy znów powróci do formy liściastej miałam mu znaleźć lepszy dom i lepszą opiekę. Nie wiem dokładnie co się stało, że zamiast powędrować na swoje optymalnie idealne miejsce poszedł na okno południowe, które nie jest książkowo dobre. Ku memu zaskoczeniu wypuścił jeszcze więcej liści a te liście były grubsze, dorodniejsze i zdrowsze. W sumie po tak obfitym wzmacnianiu korzeni i rozbudowywaniu bryły korzeniowej powinien wystrzelić siłą i nieprzeciętnością. Zaczęłam go bacznie obserwować pozostawiając go w tym miejscu. Od co najmniej 2 tygodni kwitnie i wypuścił  kolejne dwa pąki. Jest cudowny, bo kiedy tylko potrzebuje podlania to wysokie łodygi kwiatowe kładzie na parapecie a gdy tylko go podleję podnosi je na powrót wysoko nad liście. Uwielbiam rośliny, które potrafią się w sposób wyraźny komunikować ze mną. Takie historie jak jego bardzo mnie wzruszają, bo dają mi ogromną satysfakcję i potwierdzają słuszność moich działań jak w tym przypadku wiary w moc korzeni, wiary, że każda istota chce żyć. Siedzi w folii dla podniesienia wilgotności, często tak robię z roślinami, które preferują wyższy poziom wilgoci w swoim najbliższym otoczeniu i sprawdza się to bardzo dobrze. Może nie wygląda to zbyt estetycznie ale to kwestia priorytetów, dla mnie najważniejsza jest roślina a folię zawsze można czymś ozdobić.

Miłego dnia życzę i bardzo dziękuję za odwiedziny :)

 Już niedługo przedwiośnie!!