Styczniowy mrozek

Mróz bez śniegu, ogromny to niepokój dla ogrodników, dla mnie też, bo bardzo zależy mi na moich roślinach. Część z nich okryłam, ale, że pogoda taka jakaś na plusie była to nie przysypywałam, zwlekałam i w końcu zostały nieokryte. Czy sobie poradzą? To się okaże. Taki najprawdziwszy z przekraczającą 15 na minusie, czyli jak dla mnie ostra zima, chociaż znam i mroźniejsze, ale wiadomo, jak się nie powtarza to się człowiek rozhartowuje, a ostatnio zimy to takie na ,,pół gwizdka" zaledwie. Nasza Sunia wierna budzie i ani myśli przejść do domu, ale reszta towarzystwa przeprosiła się trochę z domem, z fotelami i domowym ciepełkiem i nas odwiedza na kilka godzin a potem chce na dwór. Jednak ta wolność i nieograniczona swoboda silniejsza. 

A my czas przerwy świąteczno -noworocznej spędzaliśmy na układaniu puzzle bo lubimy.

 Od lat układam puzzle kolejno z moimi pociechami i chcąc nie chcąc budzę w nich zainteresowanie do nich. Mnie osobiście to uspakaja. Dodatkowo układnie puzzli rozwija wyobraźnię i logiczne myślenie więc jest aż stworzone dla młodego mózgu a starszemu też nie zawadzi taka gimnastyka. Uważam nieustająco, że wszystko co nie jest szkodliwe a odciąga jednostkę od wgapiania się w telewizor czy komputer a zespala jednostki we wspólnym zadaniu jest więcej niż doskonałe w dzisiejszym dość osamotnionym świecie rodzinnym. Sprawia mi ogromną radość, kiedy moje pociechy razem ślęczą nad nimi i rozmawiają, bo muszę dodać, że takie wspólne układanie, zawsze, prowadzi do dialogu, to jak wspólne pielenie truskawek. Opowiadałam o nich? Jeśli nie to na pewno się jeszcze zdarzy...

Od jakiegoś czasu ułożone obrazki kleimy i wstawiamy w ramki jak obrazy. Rzadko kiedy, chce nam się drugi raz układać ten sam motyw.

Tak jak ten statek, który stał się naszym pierwszym puzzlowym obrazem.

Bezcenny czas spędzony a jak widać, nawet spora różnica wieku w tym wypadku nie przeszkadza... albo wreszcie nie przeszkadza.

A nasi milusińscy korzystając z przeróżnych foteli jakie są w salonie, bo my jesteśmy ich wielkimi miłośnikami i fotele są wszędzie. Jedyne krzesło jakie chyba jeszcze posiadamy jest w piwnicy i czeka na reanimację ale tylko dlatego, że jest już ostatnim z kompletu i oczywiście znalazło się na liście rodzinnych pamiątek a poza tym jest jeszcze ze sznurkowym siedziskiem czyli można go zaliczać do staroci, które warto zachować dla potomnych.

Tak więc koty mają do swojej dyspozycji spory wybór foteli od klasycznych większych i mniejszych po bujany i kończąc na komputerowym. Reksio rozlokował się na Suni kwiatowym dywaniku i po krótkiej chwili niepewności czy aby na pewno do twarzy mu będzie z różowym uciął sobie porządną, młodzieńczą drzemkę. 

Martwimy się Sapcią bo coś jej się stało z nóżką. Ma ją podkuloną. Weterynarz nie doszukał się niczego groźnego prócz ewentualnego stłuczenia ale to jakoś tak za długo. Ma lekarstwo przeciwbólowe i przeciw czemuś tam i mamy obserwować. Mnie ogromnie martwi bo tak jak była najmniejsza i najchudsza z całego miotu tak nadal jest dużo mniejsza od Reksia i nie nabrała masy na zimę. Wybrała sobie koci koszyk pewnie z racji urazu łapki tam jej najlepiej. Koty łaskawie ustąpiły zadowalając się fotelami. Klapci i Kebaba nie ma. Mam nadzieję, że trafiły do dobrych domów, czas pokaże.

Jak by na to nie patrzeć każdy po swojemu czeka na prognozowane ocieplenie i stara się znaleźć dla siebie miejsce. W części rekreacyjnej zrobiło się na reszcie tłoczno.