Drzewa

Dawno  nie zaczynałam bloga od słowa lubię czy kocham.  Był  moment,  że  miałam wrażenie  iż  każdy  post jest o jakiejś mojej pasji  czy   miłości   i   że   staje  się  to  już nudne   albo ,,trąca myszką" (synonym pathetic)  i starałam  się znajdować inne tematy,  które  i  tak  w większym czy mniejszym stopniu zawierały w sobie jakiś ładunek mojej fascynacji czy zwykłych pozytywnych emocji. Nie ucieknę od tego choćby  nie  wiem  jak  bym  się  starała szukając tematów z pozoru zwykłych i nie zawierających w sobie żadnych emocji. Nie da się, bo jestem jedną wielką emocją. Wszystko co  w  jakiś  sposób  działa  na  mnie pozytywnie,  czy po  prostu  nie  jest  męczące będzie zawsze tym lubianym. Dlatego też, z czystym sumieniem napiszę, że uwielbiam drzewa. Uwielbiam je od dziecka. Czasami mam wrażenie,  że  pierwszą  rzecz jaką zobaczyłam to  było  drzewo  i  stąd  ta  moja miłość do nich. A to wcale to nie jest takie nieprawdopodobne. 

Opowiadał mi tata, że jak się urodziłam, to na tamte czasy nie można było wchodzić do szpitala, nie było odwiedzin, a porodówka jak i jej całe zaplecze pediatryczne było oddziałem ściśle zamkniętym. Moja mama  pokazała tacie zawiniątko ze mną przez szybkę okna szpitalnego, kiedy stał pod szpitalem. Niewiele mnie zobaczył, prócz różowego kocyka zlewającego  się z różową czapeczką, ale myślę, że w tym momencie uśmiech, radość na twarzy żony, była dla niego wystarczającą informacją o wszystkim. Natomiast co ja mogłam zobaczyć z tego okna to już inna sprawa... tak więc, to drzewo, czy wręcz konar drzewa miał szansę utknąć w mojej świeżej podświadomości. 

Drzewa... smukłe, wysokie, potężne, żyjące wiele lat a przede wszystkim ta ich imponująca wielkość. W ich otoczeniu nagle staję się taka malutka. Mam wrażenie, że gdyby one się poruszały to my - mrówki, mielibyśmy duże utrudnienie w życiu. Stojące nieruchomo olbrzymy, które są zarazem takie bezbronne. Przychodzi człowiek i je ścina, burza piorunem rozerwie na pół, wichura wyrwie z korzeniami. A one stoją. Są domem dla tylu zwierząt, materiałem opałowym dla człowieka i budulcem. Co jesień zastanawiam się czy rozmawiają ze sobą.  Czy,  kiedy  idą  spać życzą sobie miłych snów, odpoczynku i do zobaczenia wiosną? 

Zawsze to jest dla mnie problem, bo posiadając ogromną empatię wczuwam się też w nie... w ich wymyślony przeze mnie świat, że podczas zimowego snu wspominają rozmowy z sąsiadami, zawarte przyjaźnie a nawet może i miłości. Snują plany na kolejny sezon, może wymyślają jaką nową modną koroną zachwycą inne drzewo? Zastanawiają się o czym będą rozmawiać, czy sąsiad albo ich własna latorośl urośnie? Czy sąsiadka będzie zdrowa i pozbyła się pasożytów? Tęsknie wspominają trele ptaków, nie mogąc doczekać się wiosny, a wiosną nagle okazuje się, że nie ma już sąsiadki, przyjaciela, latorośli, z których było drzewo takie dumne. Nagle jest betonowy plac i one samotnie stojące pośród hałaśliwych maszyn. Albo wokół niego pozostawione same pnie... Niedaleko nas idzie linia energetyczna, która według przepisów nie może być zarośnięta, rozumiem. Drzewa same się rozsiewają. Dwa lata temu przyjechała ekipa i zaczęła ciąć... usuwać... uratowałam jedną brzózkę, która stała już daleko od wymaganego pasa a panowie tak jakoś z rozpędu chcieli ją usunąć. Patrzyli na mnie jak na wariatkę, bo co tam jakieś drzewo a mnie znów uruchomiła się projekcja wyimaginowanego świata drzew. Wydaje mi się, że jesteśmy strażnikami ich życia i powinniśmy z rozwagą do tego podchodzić. W końcu korzystamy z ich życia, korzystamy z ich zasobów a przede wszystkim istniejemy dzięki ich darowi produkowania tlenu. Gdyby nie było drzew, nie byłoby nas. Zimową porą najpiękniej wyglądają brzózki, które chyba właśnie teraz mają swoją chwilę. Latem wśród licznych barw stają się mało widoczne. Za  to  teraz, pośród  szarości  i  brązów  ich  śnieżnobiała kora nabiera wyglądu i okazałości. Szczególnie, kiedy nie ma śniegu. A i pośród śniegu wyglądają zachwycająco. Wszyscy ludzie powinni kochać drzewa bo to nasi więksi bracia, a przynajmniej je szanować, bo dzielą się z nami czymś najcenniejszym - swoim życiem, nie chcąc w zamian nic, bo tak naprawdę my im nie jesteśmy potrzebni. Od wielu milionów lat radzą sobie same, a my raczej im przeszkadzamy.