Pierwszy dzień roku

Nie wiem czemu ten pierwszy dzień roku zawsze mnie zachwyca i tak go wyróżniam spośród wszystkich dni kalendarzowych. Bardziej nawet od sylwestrowej nocy. Zachwycałam się nim na blogu już w zeszłym roku, kiedy aura za oknem była zdecydowanie inna od dzisiejszej. Dla chętnych
1 stycznia 2015 r.  Dziś z ogromną radością przywitałam promienie słońca i zero śniegu, chociaż jak świeci słońce to i ten śnieg mi nie przeszkadza, w każdym razie ucieszyłam się, że od wczorajszego dnia nic się nie zmieniło w pogodzie a przecież to minął kawał czasu skoro cyferka na zegarze czasu się przestawiła. Myślę sobie, że gdyby tak dołożyć jeszcze jeden miesiąc czy kilka więcej do naszego kalendarza to byłby to zwykły, kolejny dzień. Włącza się moje filozofowanie...

W każdym razie jak czynie to od wiosny do jesieni, tak  i dzisiaj mogłam sobie wyjść na słoneczny taras i posłuchać porannych odgłosów. Mój sezon tarasowych poranków w tym roku przedłużył się znacznie, co mnie ogromnie cieszy. Zazwyczaj zimową porą leży na nim śnieg i jeśli w ogóle na niego wychodziłam to z szuflą do odśnieżania, bo taras nadal jest z surowego betonu a pod nim garaż i podobno nie dobrze, jak leży na nim śnieg, czy za długo stoi woda.  Już  w łazience  przy  porannej  toalecie  słyszałam zza okna ćwierkanie ptaków, to taki pierwszy dźwięk jaki doleciał do moich uszu w pierwszy dzień roku.  Mam  nadzieję, że to dobra wróżba. Na tarasie, pomijając dymienie z komina sąsiada, było również przyjemnie i tak rześko. A potem zaczęłam przyglądać się sikorkom jedzącym śniadanie. Moją uwagę zwrócił ptaszek, który po zaspokojeniu głodu przysiadł sobie na tym patyku i po prostu sobie siedział. Napuszył się jak kulka i patrzył hen hen przed siebie, spokojny jakby siedział na gałęzi ulubionego drzewa.  Przylatują do mnie dwa razy na dzień, mowa o tych stałych bywalcach. Rano i tuż przed zmrokiem, kiedy nasze oko jeszcze nie wyłapuje szarugi dnia. Kiedy widzę je popołudniu to wiem, że już kończy się dzień. I rzeczywiście nie minie pełna godzina jak robi się za oknem ciemno a one najedzone idą gdzieś spać, aby przyjść z powrotem z rana. To z rana to tak mniej więcej 7.30, nie wcześniej. Co ranek wypatruję mojej chudzinki to taka naprawdę szczuplutka sikorka, o którą ciągle się martwię i ogromnie się cieszę na jej widok każdego dnia. 

Mam nadzieję, że wszystkim miło minął sylwestrowy wieczór. My spędziliśmy go w domu, jak co roku, po latach różnych sylwestrowych pomysłów wybraliśmy ten domowy i od lat go kontynuujemy z nieustającym zadowoleniem. Nasze Miśki o dziwo dotrwały do północy i mogły pooglądać fajerwerkowe widowisko jakie rok rocznie jest tu urządzane, a nawet powiedziałabym, że z każdym rokiem nabiera mocy. I nasze sylwestrowe menu wciąż jest takie samo a mianowicie koreczki robione przez chłopców i fondue serowe z dodatkami. Szampan, głównie piccolo i hektolitry hop coli. A najbardziej lubię to, że kiedy zachce mi się spać to po prostu idę na górę, do swojego własnego łóżeczka i śpię nie myśląc o powrocie do domu. Pięknie było wczoraj rozgwieżdżone niebo a kiedy zaczęły strzelać fajerwerki przez chwilę przyglądałam się lecącemu samolotowi w moim kierunku, który w tym akurat momencie robił ciekawe wrażenie, a pasażerowie prawdopodobnie mieli piękne widoki.

Raz jeszcze wszystkiego dobrego w Nowym Roku :)