Oglądając się za siebie z Elżbietą Kowecką / I'm interested in bygone times.

Jakiś czas temu dokonałam odkrycia na skalę światową, że moje  grono ulubionych blogów, które nieustająco się powiększa, z łatwością mogę podzielić na różne grupy tematyczne, które są odpowiednikiem moich zainteresowań. To jest niebywałe jak wręcz podświadomie dokonujemy pewnych wyborów, kierując się przeróżnymi względami a tak naprawdę one są ściśle w nas samych zawarte. Dziś znów będę spoglądać w minione epoki gdyż bardzo silnie nalezę do tej grupy, która żywo interesuje się nimi pod kątem zwyczajów, obyczajów czy po prostu tego zwykłego, codziennego życia - na tamten czas. Zabytki architektury tak mnie nie pociągają jak  zapiski, publikacje,  fotografie czy  ilustracje. 

Od lat towarzyszy mi silne wrażenie, że pomimo trudów spowodowanych brakiem współczesnego postępu jaki towarzyszy nam teraz, to jednak tamta codzienność była lepsza, szczególnie w kwestii społecznej. Życie było wolniejsze, spokojniejsze i pielęgnowało sferę towarzyską, która współcześnie jest rzeczą deficytową, a nawet świadomie jest zepchnięta do suchych kontaktów poprzez gry komputerowe. Współcześni ludzie sami wybierają samotność, izolację od społeczeństwa. Przypominają sobie o nim tylko w sprawach nagłych. Rodzinne wieczory to siedzenie w swoich pokojach a jeśli nawet w jednym to każdy przy swoim elektronicznym przyjacielu. 

I może właśnie przez to, tak chętnie czytam o dawnych czasach, kiedy to cała rodzina wychodziła na spacer do pobliskiego parku, skwerku czy w inne ruchliwe miejsce aby spotkać się ze znajomymi, porozmawiać, poplotkować. Poczytać o radości ze zwykłego, wspólnego wyjścia na zakupy i radości dzieci cieszących się nawet z drobnych gestów i upominków. A dziś...? Cały ludzki świat mieści się w jednym monitorze przez którego zawieramy znajomości, spotykamy się, imprezujemy a nawet podróżujemy. To ostatnie coraz chętniej czynię sama. Uwielbiam oglądać filmy o starych czasach i chłonąć tamten klimat. Pisząc teraz, przypomniał mi się obraz starszych osób siedzących na ławkach przed domami, rozłożone koce w niedzielne popołudnie i siedzących na nich najbliższych sąsiadów z otoczenia. Takie niby nic, banał a nieosiągalny w naszych czasach. Dziś - ,,Spotkajmy się w necie", ,,Spotkajmy się na FB". Przez kamerkę popatrzymy na siebie a z głośnika dotrze do nas czyjś głos...  Oddalamy się od otaczających nas ludzi, nie znając ich, oddalamy się od przyjaciół, oddalamy się od rodziny, oddalamy się nawet od osób, z którymi mieszkamy i żyjemy... Jedyna rzecz jaka się nie zmienia to zaskakująca potrzeba dzielenia się plotkami, plotkowaniem i wyrażaniem swojego zdania wszędzie, jakby kultura rozmowy czy taktowność, powściągliwość we współczesnym świecie już nie istniała. 

Na zdjęciu 1 jest mój ulubiony obraz wykonany techniką druku offsetowego  i pomimo bliskiej mi tematyce to kojarzy mi się  ilustracjami jakie mam w przepięknym wydaniu baśni H. Ch. Andersena. Sama nadałam obrazkowi tytuł - ,,Zaczarowanej dorożki". 
Druga fotka to jedynie fragment obrazka, ale zależało mi na aspekcie społecznym. Jest to malutki obrazek i raczej trzeba go oglądać pod lupą ale bardzo go lubię. Mam wrażenie, że dzięki temu postowi i heroicznej postawie fotograficznej będę mogła go wreszcie dokładniej obejrzeć. 

Obrazki, obrazkami ale chciałam napisać o czymś innym. Kilka lat temu trafiłam na świetną książkę, którą w bibliotece tak długo przedłużałam, nie mogąc się z nią rozstać, że w końcu jej najnowsze wydanie dołączyło do mojej prywatnej biblioteki i nadal jesteśmy nierozłączne. Śmiało mogę polecić miłośnikom dawnych czasów ,,W salonie i w kuchni " Elżbiety Koweckiej jest to ,,opowieść o kulturze materialnej pałaców i dworów polskich w XIX wieku."

Życie codzienne. Najtrudniejsze do odtworzenia dni powrzednie, dni bez wielkich wydarzeń, dni zwykłej domowej krzątaniny. Tak mało pozostawiły po sobie śladów! Albo wciąż jeszcze nie potrafimy dotrzeć do wszystkich zachowanych śladów, odczytać ich, w pełni zrozumieć. Dawny sposób życia rodziny, domu, dawne zwyczaje, przyzwyczajenia, cała owa ceremonia codziennych czynności powtarzanych niemal rytualnie - jak niewiele naprawdę o tym wiemy! Współczesnym wydawały się one tak oczywiste, że aż niewarte zanotowania, tak trwałe, niezmienne, zrozumiałe, że i nie było co objaśniać.

 Elżbieta Kowecka

Książka ta nieustająco mnie porywa mimo, że przeczytałam ją wiele już razy ale za każdym razem na nowo coś odkryję, zmusi mnie do refleksji, zaciekawi. Długo nie mogłam się zdecydować nad jakimś własnym fragmentem do prezentacji i chyba jest on najmniej interesujący z całej książki, ale z racji tego, że mamy grudzień, czas przedświąteczny to na niego się zdecydowałam. I zainspirowało mnie zdjęcie na blogu mojej drogiej Rose, na którym rodzina trzymając się za ręce tańczyła wokół choinki.

,,Pierwsza ćwierć XIX w. wprowadziła do salonu nowość. To w nim właśnie zaczęto ustawiać na Boże Narodzenie choinkę. [...] Duża, rozłożysta choinka, przystrojona orzechami, szyszkami, cukierkami, jabłuszkami, strzyżonymi z kolorowych papierów kulami i łańcuchami najczęściej stała na środku salonu. W Krakowie jednak ubraną już choinkę wieszano u sufitu na haku od lampy. [...] Inny zwyczaj panował na Wołyniu, na Ukrainie. W tych bogatych stronach nie zadowalano się jedną choinką, lecz każde domowe dziecko miało własną, osobno zaś ubierano jeszcze parę drzewek dla gości. Jeśli w domu było dużo dzieci, salon przemieniał się w istny las cieszący oczy barwnymi ozdobami i mnóstwem świeczek. "