Podwórkowa ferajna / My country animals

Dziś będzie o podwórku. Niby niewiele się dzieje a jednak ciężko nadążyć za opisywaniem wszystkich rzeczy jakie się zdarzają. Tak naprawdę to każdego dnia coś jest nowego, radosnego lub smutnego, jak w wielkiej urozmaiconej rodzinie. Czasami mam wrażenie, że moje podwórko to jak gwałtowna huśtawa pogodowa, która nieustająco się zmienia i nas zaskakuje. W naszej wariacji, wiejskiej partyzantce odnajdują się chyba tylko koty, spokojnie obserwując wszystko co się dzieje. Są obserwatorami i czasami szkoda, że nie mogą własnymi słowami podzielić się tym co widzą i czują. Wszędzie gdzie coś się dzieje są i one. Wystarczyć się tylko rozejrzeć i zawsze się je zobaczy.

Najpierw chciałam podziękować za porady odnośnie moich kóz. Przyznam się, że często pisząc o naszych pomysłach, czy planach liczę właśnie na ich weryfikację. Kozy już rozdzielone, Kacperek wrócił do swojej letniej zagródki w kaczniku, kiedy jeszcze żyła Dzwoneczek, mieszkająca z mamą. Szkoda mi, że kózki muszą być rozdzielone. Nie mamy pomieszczeń aby w oddzielnych boksach umieścić je w jednym budynku, aby się widziały, słyszały i w jakiś tam sposób nie czuły się osamotnione. Może kiedyś? Mają okazję pogadać ze sobą na wybiegu ale i tam są rozdzielone. W tym roku myśleliśmy o rozbudowie jednej szopki ale trzeba to dobrze przemyśleć. Na razie koziołek ma kawalerskie lokum i ciekawy wygląda z niego na świat. Nie wiem jak to będzie się sprawdzało zimą, bo zimą kaczki bardzo chętnie korzystają z dworu i może być konflikt interesów. Marzy mi się taka koziarnia z prawdziwego zdarzenia, najchętniej murowana. Ale na razie to mogę tylko pomarzyć...
Kury i kaczki mają się dobrze, chociaż straszę je już rosołem, bo jakoś tak przedłuża się przerwa nie znoszenia jaj a ja jestem zawsze niecierpliwa. Kury trzymamy dla jaj, kaczki nie wiem dla jakiego powodu ale nadal  są. Brudasy z nich okropne ale ile w nich radości życia. Pada... leje, błota po kolana, nikt nawet nosa nie wyściubi z domu one szczęśliwe biegają po wybiegu tarzając się niemalże w błotnistych kałużach i smarując pióra ile tylko się da, a potem uszczęśliwione machają

lato

rozpościerając skrzydła i brudząc wszystko na kilka metrów. Uwielbiam je obserwować, są dla mnie nieustającym źródłem poprawy nastroju. 
Nie da się ukryć, że różnią się od kur i wcale nie mam na myśli ich wyglądu zewnętrznego. Co i rusz coś tam skrobnę na blogu z moich obserwacji obu gatunków i jestem, mimo hodowli już z 5-6 lat, nadal zaskoczona odkrywaniem różnic między nimi. I nieustająco jestem nimi oczarowana. Zarówno kurami jak i kaczkami. Jak zawsze powtarzam: nic z niczego się nie bierze, dlatego doskonale zdaję sobie sprawę, że powodem tego są moje wspomnienia podwórka z dzieciństwa i dlatego nie wyobrażam sobie prawdziwego podwórza bez kaczek i kur żyjących razem. Ja obserwuję je twardo stojąc na ziemi a koty z różnych wysokości, jak na przykład z pergoli.

A zapomniałam powiedzieć o wielkiej przyjaźni Kici ze szczeniakami. Ogólnie żyją w zgodzie, ale czasami ma ich serdecznie dosyć i wskakuje na słupki, huśtawkę lub właśnie pergolę i machając do nich ogonem, spokojnie zerka na nie, jak próbują się do niej wspiąć. Od początku nasza najmłodsza Kicia doskonale rozumiała się ze szczeniakami ale może to po prostu prawo podobnego wieku. Reszta kotek, starszych już spoglądała z wyższością na ,,dzieciarnię" i nie interesowały je już  dziecinne zabawy.  Jedna z naszych kocic, w ogóle wyprowadziła się i mieszka u sąsiadów. Przychodzi do nas z rzadka, chyba rozeznać się w sytuacji, czy nadal intruzi są czy może już ich nie ma. 

I jak tu wierzyć ludowej mądrości ,,żyć jak pies z kotem,,?

 Czyli dobrze i szczęśliwie :)