Odwiedziny Słońca / The sunny day

Wyszłam na taras i oniemiałam. Ciepło! Najpierw w okna zajrzało słoneczko a świat wokół domu przybrał złocistą barwę już to mnie zdumiało po prawie pochmurnym tygodniu. Wyskoczyłam na taras aby chociaż przez chwilę nacieszyć się promieniami słońca i w progu zatrzymała mnie temperatura. Chwilę się zeszło zanim ja i mój organizm przyjął to do wiadomości. Stanęłam więc na tarasie i nadziwić się nie mogłam. Ptaki przekrzykiwały się, ciepłe powietrze sprawiało wrażenie jakby to był letni poranek. Cudownie! - Pomyślałam w duchu... Tak bardzo mi go brakowało.

Jak już to nieraz pisałam jestem ,,dzieckiem słońca" i nic tego nie zmieni. Przy pochmurnych dniach czuję się osowiała i melancholijna czym dłużej taka pogoda się utrzymuje, przy najdrobniejszych promieniach słońca moje dobre samopoczucie wzrasta. A promienie słoneczne po długim okresie wyczekiwania wręcz wprawiają mnie w zachwyt i żywiołową radość.  Dziś spacerując o poranku i duchowo tańcząc w ciepłych promieniach zastanawiałam się co mnie bardziej cieszy: ciepło czy widok nieba? Ostatnio co spoglądałam w górę przytłaczała mnie bezkresna szarość i jakby ciężka kopuła wisząca nad światem. Z ogromną przyjemnością patrzyłam na białawe chmury a przede wszystkim utęskniony prześwit błękitu.

Mam nadzieję, że pogoda jak i stan mego ducha utrzyma się przez kilka chociaż dni, bo o tygodniach to pewnie nie można marzyć i naładuję akumulatory a przede wszystkim nacieszę się tą piękną pogodą. 

Od razu chce się człowiekowi żyć, od razu powraca zapał i energia, i ma się wrażenie, że ta energia płynąca z wnętrza ciała jest wręcz niewyczerpalna. Wszystkim odwiedzającym życzę takiej pięknej pogody jaką mam dzisiaj.